Verslag 21 mei

Beste vrienden van Goed Gezien,

Het is vandaag 29 mei en alweer acht (8) dagen geleden dat we samenkwamen bij Paul. Ik vind tussen de sedimentatielagen op de tektonische platen van mijn bureau (slenken en kreukelzones) een pijlvormige snipper terug en herken mijn notities van die avond - die ik hier voor jullie, verslagsgewijs, zal proberen te transcriberen (met mijn excuses voor de laattijdigheid).

PC meldt dat hij in La photographie een zeer leesbare en lezenswaardige handleiding voor de beginnende fotograaf heeft gevonden.

LR kondigt de vernissage aan op woe 11 juni 19u30 van de tentoonstelling SANT waaraan hij deelneemt.

(De volgende bijeenkomst wordt belegd op woe 18 juni bij LR, maar SD heeft mij intussen laten weten dat die datum voor haar moeilijk wordt - moet dus opnieuw worden bekeken.)

We hebben het over de 'uitbreiding'. Die moet er zeker komen. Deze blog kan worden ingezet als instrument om nieuwe leden aan te trekken.

PW heeft een korte inleiding voorbereid op het thema van deze avond: nieuwe mogelijkheden op het internet om een reportage te brengen. W. Eugene Smith geldt als het voorbeeld. Vertelt zonder multimediale toeters of bellen verhalen, vb over de plattelandsdokter of over de staalnijverheid in Pittsburgh. To capture life as it is, its humour, its tragedies.

Het internet biedt nieuwe mogelijkheden. PW geeft als voorbeeld: Paul Fusko, Chernobyl Legacy. De beelden kunnen hier, net als bij Smith, op zichzelf staan, maar ze worden hier gepresenteerd met commentaar, muziek...

(Het thema sluit merkwaardig goed aan bij het boek waar Piet het een vorige keer over had; Piet, laat mij op tijd weten wanneer ik je het boek bij een volgende gelegenheid kan teruggeven.)

We zijn het erover eens dat deze presentatie overtuigend is.

LR: Dit zijn moeilijke, maar noodzakelijke beelden. Er ontstaat een persoonlijke betrokkenheid.

SD: Is die muziek eigenlijk nodig?

PC: Dit is een aaneenschakeling van stilstaande beelden, geen film. Werken deze stilstaande beelden beter dan bv op een tentoonstelling?

LR: We worden hier meer gestuurd dan op een tentoonstelling. Op een TT bepaal je zelf hoelang je naar een beeld kijkt.

SD: Op een TT heb je ook een gelijktijdigheid, die er hier niet is.

PW: De achtergrond is belangrijk.

PC: Dit zijn nieuwe, ongeziene beelden.

SD: De beelden verdwijnen te vlug. Ontroering heeft tijd nodig.

PW: Dit medium is krachtiger dan een TT.

PC: TT kan esthetiserend zijn. Een TT zegt: 'Dit is kunst'.

LR en PW: Esthetiek kan ook over lijden gaan en aanzetten tot begrip.

PC: De strategie van Fusco is meer politiek dan artistiek.

SD: Ik dacht bij de beelden van die vervormde lichamen aan de distortions van Bill Brandt.

LR: Wat we hebben gezien zich minstens evenveel over het soort samenleving dat hiernaar kijkt.
PC: Onze blik is altijd dubbel. Het discours over de media is altijd een discours over het discours. (Ik begrijp nu niet meer goed wat ik daar toen met grote stelligheid beweerde.)

PW: De vraag is: brengt de multimediapresentatie iets aan. Is dit de fastfood van de reportagefotografie. Ik ben toch blij dat het bestaat: je krijgt in 5 minuten een indruk.

PC: Eigenlijk is dit niets nieuws. We kennen het al van tv-documentaires, waarin ook met stilstaande beelden, muziek, commentaar wordt gewerkt.

PW: Zouden jullie ook zoiets gebruiken?

LR en PC: Als we iets te vertellen zouden hebben.

Paul toont een tweede reportage op dezelfde website: 'Friends for Life' van Julie Winokur en Ed Kashi. Om na de voorgaande gruwel 'een positieve noot' te laten weerklinken.

PC en SD zijn hierover minder enthousiast. Ze vinden het een pathetische documentaire.

SD: Wat is de rol van die stervende vrouw?

PC: Het doet mij denken aan een reportage voor 'Man Bijt Hond'.

PW: Haar aftakeling wordt in beeld gebracht om iets aan te kaarten.

SD: Het werkt alleen als je sympathie voelt.

PW: Je moet niet te kritisch zijn. Vergelijk het met windsurfen. Je moet ook graag kunnen windsurfen bij een windkracht van minder dan 7.

PC: Ik vind de impact van het eerste 'filmpje' groter.

LR: Je moet niet altijd een verhaal hebben. De invalshoek is het belangrijkst.

PW laat hierna nog zijn foto’s zien van een kort verblijf in een Engelse badplaats. We hebben het nog over het gebruik van kleur en zwart-wit…

*

Zo, dit was het verslag. Er is veel meer gezegd, natuurlijk, dit verslag is slechts indicatief. Misschien, Paul, Luc & Sarah, kunnen jullie het nog aanvullen?