Een tachtigtal foto’s van vaak desolate landschappen, verticaal, de horizon telkens in het midden, banale straattaferelen (‘cette obsession de ne pas montrer le pittoresque’) of gewoon helemaal niets. Een weg die naar de einder loopt en soms zelfs dat niet. ‘On voit le monde tel qu’il est.’ Daarnaast een uitvoerig gesprek met de Franse fotograaf Raymond Depardon. En die twee elementen samen, dat is het boekje Errance. Maar wat een boek!Het woord errance slaat op een zwerf- of dwaaltocht, een omzwerving, een niet richtingloos (dat zou niet kunnen) maar wel doelloos, onfunctioneel zich verplaatsen. Dat is wat Depardon doet en waar dit boekje over gaat. Wat krijg je te zien als je niets specifieks zoekt en hoe zit de sensatie in elkaar dat op die manier eigenlijk alles evenwaardig, even mooi wordt (ook in zijn lelijkheid)? Waardoor Depardon kan zeggen: ‘je ne me sens étranger nulle part’.
Het is psychologie, het is zen. Het is: loslaten. Het is een zoektocht naar zichzelf, een onthecht streven naar aandacht voor de wereld, gevoed door een evenwichtige innerlijkheid.
(Maar natuurlijk is er ook de technische perfectie waarmee deze foto’s zijn gemaakt en bewerkt, zonder dewelke je niets zou overhouden behalve een ijdele, pretentieuze pretentie.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten