woensdag 31 december 2008
2009
Mijn beste wensen aan iedereen. En aan jullie in het bijzonder deze wens: inspiratie en inzet om van onze club nog iets mooiers te maken dan hij nu al lijkt te kunnen worden. Of al is.
dinsdag 30 december 2008
zondag 28 december 2008
donderdag 25 december 2008
vrienden...
beste vrienden van goedgezien
voor het nieuwe jaar...
maak kennis met verrijkende mensen
diep vriendschappen uit
leef het leven dat je altijd al wou leven
paul
ps. neem een voorbeeld aan onze huisvriend 'chips'
wandel in parijs, spreek een vreemde aan en dans de tango met overgave
woensdag 24 december 2008
Groeten
Kerst en eindejaarsgroeten van over de Schelde, wees voorzichtig met alcohol, drugs, uw chlorestorolgehalte, de suikerspiegel en het vuurwerk.
Raymond Depardon face au numérique
De film La vie moderne van Raymond Depardon, nu in De Lumière, is een absolute aanrader! Binnen een dag of tien bericht ik daarover.
Hier alvast een stukje interview met Depardon over de digitale fotografietechnologie.
Hier alvast een stukje interview met Depardon over de digitale fotografietechnologie.
maandag 22 december 2008
donderdag 18 december 2008
woensdag 17 december 2008
maandag 15 december 2008
bericht van Jean-Noël Gobron
Beste Pascal,
Hartelijk dank voor uw enthousiaste bijdrage aan het Gastenboek op Roger Gobrons website. Deze staat nu online op: http://rogergobron.com/nl/forms/guestbook.php Ik heb tevens uw tekst op mijn moeders website gepubliceerd: http://mariejogobron.com/nl/forms/guestbook.php
Met uw goedkeuring zou ik tevens de tekst die op uw blog http://pascaldigital.blogspot.com/2008/12/dag-483-vvh.html te lezen staat willen opnemen (bvb onder pdf-vorm, copy van uw blog-pagina) in de Downloads pagina's van de beide sites van mijn ouders.
Sabine heeft me zondag laten weten dat u met een groep anderen eventueel de film zouden willen bekijken. Zaterdag 20 december ben ik in Brugge en ik zou er dan bij kunnen zijn, een goede kans om ook eens kennis te maken?
Met vriendelijke groet,
Jean-Noël Gobron
Alcyon Film asbl/vzw
43 rue Locquenghienstr.
1000 Brussels
Tel.: 02/218 60 60
http://www.alcyonfilm.com
Hartelijk dank voor uw enthousiaste bijdrage aan het Gastenboek op Roger Gobrons website. Deze staat nu online op: http://rogergobron.com/nl/forms/guestbook.php Ik heb tevens uw tekst op mijn moeders website gepubliceerd: http://mariejogobron.com/nl/forms/guestbook.php
Met uw goedkeuring zou ik tevens de tekst die op uw blog http://pascaldigital.blogspot.com/2008/12/dag-483-vvh.html te lezen staat willen opnemen (bvb onder pdf-vorm, copy van uw blog-pagina) in de Downloads pagina's van de beide sites van mijn ouders.
Sabine heeft me zondag laten weten dat u met een groep anderen eventueel de film zouden willen bekijken. Zaterdag 20 december ben ik in Brugge en ik zou er dan bij kunnen zijn, een goede kans om ook eens kennis te maken?
Met vriendelijke groet,
Jean-Noël Gobron
Alcyon Film asbl/vzw
43 rue Locquenghienstr.
1000 Brussels
Tel.: 02/218 60 60
http://www.alcyonfilm.com
zondag 14 december 2008
een documentaire van jean noël gobron
Uiteindelijk vond ik deze namiddag tijd om de voorstelling van de documentaire over leven en werk van Marie Jo Gobron en haar levensgezel en getalenteerd schilder Roger Gobron bij te wonen. Een sterke familie die Gobrons. Zoon Jean Noël zette een aangrijpende biografie neer van beide kunstenaars. De afwisseling tussen beschouwende beelden en flarden interviews alsook Marie Jo's talent om haar levensverhaal te vertellen alsof het gisteren gebeurde maken van deze tot in de puntjes verzorgde prent een kostbaar en meeslepend document.
Jean Noël Gobron
Ik had het geluk even met de maker van deze documentaire, Jean Noël, te praten. Het lijkt me een gepassioneerd cineast die heel veel aandacht besteedt aan voorbereiding en planning en hierbij het esthetische van z'n beelden nooit uit het oog verliest. Ik zie Marie Jo Gobron vertellend met beide voeten in de polders van Roesbrugge Haringe. Daarna maakt de camera een langzame zwaaibeweging over de winderige desolate akkers, het land waar de dichteres een stuk van haar jeugd heeft doorgebracht. De invalshoeken, camerastandpunten, locaties, montages van beeld en geluid waren van een professioneel niveau en alles uitgevoerd op kodak 16mm film. Een zeer energie- en tijdslopend werk.
Geen enkel onderwerp uit het leven van Marie Jo Gobron wordt uit de weg gegaan. De sterke dame leefde langere tijd in une ménage à trois samen met Roger en een intrigerende dame Fabienne. Nu krijgt het aquarel met de twee jonge vrouwen op het bed naast mijn spontane admiratie voor het geniaal penseel een extra invulling mee.
Ik haat de term 'een grote madame', 'une grande dame' ik zou eerder na het zien van dit schitterend document besluiten dat deze sterke gedreven vrouw een bijzonder leven geleid heeft en samen met het werk van haar partner-in-art Roger Gobron ons een erg boeiend oeuvre nalaat. (poëzie collages - aquarellen en olieverfschilderijen )
Jean Noël Gobron
Ik had het geluk even met de maker van deze documentaire, Jean Noël, te praten. Het lijkt me een gepassioneerd cineast die heel veel aandacht besteedt aan voorbereiding en planning en hierbij het esthetische van z'n beelden nooit uit het oog verliest. Ik zie Marie Jo Gobron vertellend met beide voeten in de polders van Roesbrugge Haringe. Daarna maakt de camera een langzame zwaaibeweging over de winderige desolate akkers, het land waar de dichteres een stuk van haar jeugd heeft doorgebracht. De invalshoeken, camerastandpunten, locaties, montages van beeld en geluid waren van een professioneel niveau en alles uitgevoerd op kodak 16mm film. Een zeer energie- en tijdslopend werk.
Geen enkel onderwerp uit het leven van Marie Jo Gobron wordt uit de weg gegaan. De sterke dame leefde langere tijd in une ménage à trois samen met Roger en een intrigerende dame Fabienne. Nu krijgt het aquarel met de twee jonge vrouwen op het bed naast mijn spontane admiratie voor het geniaal penseel een extra invulling mee.
Ik haat de term 'een grote madame', 'une grande dame' ik zou eerder na het zien van dit schitterend document besluiten dat deze sterke gedreven vrouw een bijzonder leven geleid heeft en samen met het werk van haar partner-in-art Roger Gobron ons een erg boeiend oeuvre nalaat. (poëzie collages - aquarellen en olieverfschilderijen )
Goed Gekeurd
Goed Nieuws. Mijn serie Streetdrama werd gisteren door de jury Goed Gekeurd en zal worden opgenomen in de selectie voor de tentoonstelling Photo View 2009. Goed Gezien van de jury. Er waren 82 inzendingen waarvan er 14 werden weerhouden. Opening van Photo View 2009 te Knokke-Heist t.g.v. het Fotofestival op zaterdag 28 maart. Noteer alvast.
impressies van een bijeenkomst
Bedankt vrienden om even stil te willen staan bij mijn tentoonstelling en het bijhorend boek 'BOKS'. Jullie bespreking, vraagstelling en opbouwende kritiek was voor mij erg leerzaam.
Het bezoek aan de galerie 'Pinsart', de postume ontdekking van de Brugse poëte en collagekunstenares Marie-Jo Gobron, het indrukwekkende oeuvre van haar man en bijzonder schilder Roger Gobron vond ik een waardevolle ervaring.
Uitkijkend naar een volgende bijeenkomst!
Paul
Verslag 11de bijeenkomst GG 081213
Aanwezig ter Visart:
1.
Paul vertelt over zijn project ‘Boks’. Hoe het vier-vijf jaar in beslag heeft genomen. Hem naar de Groenstraat, de Luikse achterbuurten, Stuttgart en Rome heeft gevoerd. Het boek, hoe het is opgevat. ‘Boks’ is niet in eerste instantie sport- maar wel sociale fotografie. Dat wordt in het boek misschien niet uitdrukkelijk genoeg gesteld (door middel van een tekst). ‘Boks’ brengt het tragische verhaal van Jean-Claude, een sans papier uit Zimbabwe die een droom had. Hij wou wereldkampioen worden, nu is hij slechts, met gevaar voor eigen lijf en leden, ‘kanonnenvlees’ voor grotere kalibers. Het werk van de fotograaf bestaat niet alleen uit een knop indrukken en filmpjes ontwikkelen. Er moet omzichtig benaderd worden, het woord ‘infiltratie’ valt. Het vergt veel geduld vooraleer je een plaats krijgt in dat wereldje. Discretie, de juiste afstand. Het moest ook duidelijk worden gesteld dat met dit project geen geld te verdienen viel (‘op hun rug’). Paul vertelt hoe hij inmiddels is geëvolueerd. Hij zou nu wellicht andere keuzes maken. Hij zou nu nog meer de clichés van de bokswereld willen vermijden. Hij had de boksers graag gevolgd tot in hun privéwereld.
2.
Te voet de stad in.
3.
Bezoek aan Pauls tentoonstelling in de Fnac.
4.
Bezoek aan galerie Pinsart.
Er is een – woord & beeld! – tentoonstelling gewijd aan dichteres en collagemaakster Marie-Jo Gobron.
Wij maken kennis met de galeriehoudster, Sabine Pinsart.
Zij is geïnteresseerd in onze activiteiten. Wij zullen haar en haar man, Dan, uitnodigen om een volgende bijeenkomst bij te wonen.
5.
Bezoek aan Inzicht, de tegenover Pinsart eveneens aan het Genthof gelegen boekwinkel/leescafé.
Woord & Beeld (98)
Iets te veel wierookgeuren voor een boekenzaak.
6.
We werpen een blik in het door Luc aangekochte pand wat verderop in de straat. (Maar, Luc, het is niet daardoor dat de ruit gebarsten is!)
7.
Na een zwerftocht langs volle cafés (Terrastje, Vlissinge, Gambrinus) belanden we in de Este Wijnbar (voormalige Kogge), waar we deze bijeenkomst afsluiten.
1. Paul vertelt over zijn project ‘Boks’. Hoe het vier-vijf jaar in beslag heeft genomen. Hem naar de Groenstraat, de Luikse achterbuurten, Stuttgart en Rome heeft gevoerd. Het boek, hoe het is opgevat. ‘Boks’ is niet in eerste instantie sport- maar wel sociale fotografie. Dat wordt in het boek misschien niet uitdrukkelijk genoeg gesteld (door middel van een tekst). ‘Boks’ brengt het tragische verhaal van Jean-Claude, een sans papier uit Zimbabwe die een droom had. Hij wou wereldkampioen worden, nu is hij slechts, met gevaar voor eigen lijf en leden, ‘kanonnenvlees’ voor grotere kalibers. Het werk van de fotograaf bestaat niet alleen uit een knop indrukken en filmpjes ontwikkelen. Er moet omzichtig benaderd worden, het woord ‘infiltratie’ valt. Het vergt veel geduld vooraleer je een plaats krijgt in dat wereldje. Discretie, de juiste afstand. Het moest ook duidelijk worden gesteld dat met dit project geen geld te verdienen viel (‘op hun rug’). Paul vertelt hoe hij inmiddels is geëvolueerd. Hij zou nu wellicht andere keuzes maken. Hij zou nu nog meer de clichés van de bokswereld willen vermijden. Hij had de boksers graag gevolgd tot in hun privéwereld.
2.
Te voet de stad in.
3.
Bezoek aan Pauls tentoonstelling in de Fnac.
4.
Bezoek aan galerie Pinsart.
Er is een – woord & beeld! – tentoonstelling gewijd aan dichteres en collagemaakster Marie-Jo Gobron.
Wij maken kennis met de galeriehoudster, Sabine Pinsart.
Zij is geïnteresseerd in onze activiteiten. Wij zullen haar en haar man, Dan, uitnodigen om een volgende bijeenkomst bij te wonen.5.
Bezoek aan Inzicht, de tegenover Pinsart eveneens aan het Genthof gelegen boekwinkel/leescafé.
Woord & Beeld (98)
Iets te veel wierookgeuren voor een boekenzaak.6.
We werpen een blik in het door Luc aangekochte pand wat verderop in de straat. (Maar, Luc, het is niet daardoor dat de ruit gebarsten is!)
7.
Na een zwerftocht langs volle cafés (Terrastje, Vlissinge, Gambrinus) belanden we in de Este Wijnbar (voormalige Kogge), waar we deze bijeenkomst afsluiten.
donderdag 11 december 2008
woensdag 10 december 2008
13 december: oproep
Luc, veel succes op de jurering en ook: een goede Amerikareis toegewenst!
Aan de anderen: een oproep om voorstellen te doen om het aldus ontstane vacuüm zaterdagnamiddag op te vullen!
We hebben nu vier agendapunten:
- bijeenkomst Visart met voorstelling eigen 'interpretaties' van Pauls tentoonstelling
- koffie in de tentoonstellingsruimte
- bezoek aan Pinsart
- ...?
- afsluitende drink in een rustig etablissement
Ik weet niet of er in het kader van dat kant-project iets te doen is?
Aan de anderen: een oproep om voorstellen te doen om het aldus ontstane vacuüm zaterdagnamiddag op te vullen!
We hebben nu vier agendapunten:
- bijeenkomst Visart met voorstelling eigen 'interpretaties' van Pauls tentoonstelling
- koffie in de tentoonstellingsruimte
- bezoek aan Pinsart
- ...?
- afsluitende drink in een rustig etablissement
Ik weet niet of er in het kader van dat kant-project iets te doen is?
dinsdag 9 december 2008
Bijeenkomst 13 december
Ik ben verhinderd voor onze volgende bijeenkomst. De keuze was moeilijk maar ik verkoos om naar de openbare jurering van Photo View te gaan waarvoor ik een fotoserie heb ingediend - zie vroegere post -. Ik zal daar in de gelegenheid zijn om Jimmy Kets en Johan Devos te ontmoeten. Het bezoek aan het pand ter Genthof 44 zal voor een andere keer zijn. Ik bezoek morgen de BOKS expo en probeer nog vóór zaterdag mijn impressies achter te laten alhier.
Op 20 december vertrekken we voor 2 weken naar de U.S. - San Francisco, San Diego, Las Vegas -. Ik zal de aktiviteiten op de blog volgen en deze van nieuws - post! - voorzien. Prettige dagen toegewenst en een gelukkig nieuwjaar.
Op 20 december vertrekken we voor 2 weken naar de U.S. - San Francisco, San Diego, Las Vegas -. Ik zal de aktiviteiten op de blog volgen en deze van nieuws - post! - voorzien. Prettige dagen toegewenst en een gelukkig nieuwjaar.
maandag 8 december 2008
zaterdag 6 december 2008
vrijdag 5 december 2008
Photo View 2009 / 1
Streetdrama 1
Streetdrama 2
Streetdrama 3In première voor de club mijn inzending voor de tentoonstelling Photo View 2009, een organisatie van Centrum voor Beeldexpressie. Hopelijk wordt de serie van zes foto's geselecteerd. De juryleden zijn Tamara Berghmans, doctor in de Kunstwetenschappen met een doctoraat rond kunstfotografie, Jimmy Kets, fotojournalist bij De Morgen en Johan De Vos, fotografierecensent, docent en curator. Presentatie: prints zijn ong. 70/46 cm., gekleefd op mdf., naast elkaar op te hangen in volgorde zoals aangegeven. Foto 4 tot 6, zie hieronder.
yep!
inderdaad luc, vanop deze brug nam ik de foto
(dit kleurenprentje nam ik trouwens met m'n gsm, cool hé?)
om de tiende verjaardag van het guggenheim op te luisteren heeft daniel buren in 2007 de salve bridge onder handen genomen
de pijlers waaraan de brug werd opgehangen verborg hij onder zijn 'arc rouge'
links onder (klik om te vergroten) zien we nog net 'maman' van louise bourgois
we konden de spin reeds zien op beaufort 2006 boven het graf van james ensor bij het duinenkerkje in mariakerke, daarvoor zag ik de spin reeds in de tate in londen en vorig jaar kruiste ze nogmaals m'n weg bij het museum of modern art in ottawa canada
het lijkt wel of het beest me achtervolgt
rechts wordt de foto afgesloten met de titanium bekleding van frank gehry's guggenheim
vergeet de gids niet...
Reactie @ W&B 97
Bilbao, Spain 2006.Vorige foto moet haast vanop deze brug zijn genomen. Als het niét waar is, dan stort ik mij te pletter.
donderdag 4 december 2008
Kijken naar gruwelbeelden
In ‘Waar het allemaal goed voor is’, een essay over Susan Sontags Regarding the Pain of Others (opgenomen in de bundel Lichtpapier), onderzoekt Dirk Lauwaert onze relatie met gruwelbeelden. Hij doet dat op de hem kenmerkende diepzinnige, zoekende, tastende, stugge manier.
Oorlogsbeelden tonen allang niet meer de moed en de opoffering van de held (zoals ze aanvankelijk deden – wij kunnen het ons nog maar moeilijk voorstellen). Die onderwerpen werden onderworpen aan het taboe. Het enige wat we nog te zien krijgen, is het leed van het slachtoffer. Deze beelden appelleren ons invoelingsvermogen en eventueel onze compassie, onze solidariteit. Maar wij kunnen slechts een beperkte mate van dat soort beelden aan. Wij zien er te veel en worden immuun. Of wij wenden de blik af. Draaien de knop om. Verzetten ons tegen de morele imperatief ‘Gij zult kijken want gij móet weten’.
Lauwaert citeert met instemming ‘Postman’, ik vermoed de Neil Postman van Wij amuseren ons kapot: ‘Postman suggereert dat het appèl op ons dat niet in handelen kan omgezet worden, een leerschool in cynisme is.’
Hoe moet het nu – want de gruwel, de pijn, het leed moeten toch getóónd worden, daar lijkt iedereen het over eens? Hoe kunnen de beelden van de pijn van anderen opnieuw overtuigingskracht krijgen en een mobiliserende werking uitoefenen?
Want een ding is zeker: de impact van gruwelbeelden is ondraaglijk geworden. Niet door de beelden zelf maar door de houding die wij tegenover die beelden aannemen. Deze houding wordt geconditioneerd door de context waarin die beelden worden aangeboden (die context is altijd een enscenering, een manipulatie), door de verzadiging die is bereikt door de hoeveelheid beelden die wordt aangeboden. Biafra indertijd had een veel grotere impact dan de zoveelste hongersnood in Ethiopië die ons nu wordt voorgeschoteld. Alweer veertig mensen in Bagdad opgeblazen? We zien mensen kermen en maken ons zelfs geen begin van voorstelling van de pijn die daar geleden wordt. Een neergestort vliegtuig is een karkas van staal. De verbrande lijken krijgen in ons begrip zelfs geen plaats meer, wij vragen alleen of de zwarte doos is gevonden.
Wat kunnen we doen?
Lauwaert (in navolging van Sontag) brengt een onderscheid aan tussen herdenken en overdenken. Om het getoonde leed te overdenken, in een bredere context te plaatsen, is een afstand nodig. Een te rechtstreekse confrontatie met de specifieke gruwel vernietigt de betrokkenheid, drukt ons met de neus op de feiten. De nodige afstand wordt aangebracht door de louter registrerende blik van de camera (voor zover die bestaat, natuurlijk) in te ruilen voor een stilering, een esthetisering. Dat soort foto’s spreekt meer aan, communiceert beter waar het over gaat en bereikt wél nog onze sensibiliteit. En de afstand maakt het mogelijk om de tweespalt held-vijand, of dader-slachtoffer, te overstijgen. ‘[D]e fotografie boven de specificiteit uittillen en haar een algemene zeggingskracht geven.’
‘Het ongekuiste beeld brengt dichtbij, maar vervreemdt ook radicaal [omdat wij ons het getoonde leed ten enenmale niet kunnen voorstellen, omdat wij het hoofd afwenden]; het getransponeerde beeld duwt op afstand, maar laat mij toe.’ Een denkende in plaats van een prikkelende, een uitbeeldende in plaats van een vastleggende fotografie. De voorbeelden die Dirk Lauwaert geeft zijn Sebastião Salgado en W. Eugene Smith. Door de onverhulde esthetiek wordt de boodschap alsnog gecommuniceerd.
[foto Salgado]
Oorlogsbeelden tonen allang niet meer de moed en de opoffering van de held (zoals ze aanvankelijk deden – wij kunnen het ons nog maar moeilijk voorstellen). Die onderwerpen werden onderworpen aan het taboe. Het enige wat we nog te zien krijgen, is het leed van het slachtoffer. Deze beelden appelleren ons invoelingsvermogen en eventueel onze compassie, onze solidariteit. Maar wij kunnen slechts een beperkte mate van dat soort beelden aan. Wij zien er te veel en worden immuun. Of wij wenden de blik af. Draaien de knop om. Verzetten ons tegen de morele imperatief ‘Gij zult kijken want gij móet weten’.
Lauwaert citeert met instemming ‘Postman’, ik vermoed de Neil Postman van Wij amuseren ons kapot: ‘Postman suggereert dat het appèl op ons dat niet in handelen kan omgezet worden, een leerschool in cynisme is.’
Hoe moet het nu – want de gruwel, de pijn, het leed moeten toch getóónd worden, daar lijkt iedereen het over eens? Hoe kunnen de beelden van de pijn van anderen opnieuw overtuigingskracht krijgen en een mobiliserende werking uitoefenen?
Want een ding is zeker: de impact van gruwelbeelden is ondraaglijk geworden. Niet door de beelden zelf maar door de houding die wij tegenover die beelden aannemen. Deze houding wordt geconditioneerd door de context waarin die beelden worden aangeboden (die context is altijd een enscenering, een manipulatie), door de verzadiging die is bereikt door de hoeveelheid beelden die wordt aangeboden. Biafra indertijd had een veel grotere impact dan de zoveelste hongersnood in Ethiopië die ons nu wordt voorgeschoteld. Alweer veertig mensen in Bagdad opgeblazen? We zien mensen kermen en maken ons zelfs geen begin van voorstelling van de pijn die daar geleden wordt. Een neergestort vliegtuig is een karkas van staal. De verbrande lijken krijgen in ons begrip zelfs geen plaats meer, wij vragen alleen of de zwarte doos is gevonden.
Wat kunnen we doen?
Lauwaert (in navolging van Sontag) brengt een onderscheid aan tussen herdenken en overdenken. Om het getoonde leed te overdenken, in een bredere context te plaatsen, is een afstand nodig. Een te rechtstreekse confrontatie met de specifieke gruwel vernietigt de betrokkenheid, drukt ons met de neus op de feiten. De nodige afstand wordt aangebracht door de louter registrerende blik van de camera (voor zover die bestaat, natuurlijk) in te ruilen voor een stilering, een esthetisering. Dat soort foto’s spreekt meer aan, communiceert beter waar het over gaat en bereikt wél nog onze sensibiliteit. En de afstand maakt het mogelijk om de tweespalt held-vijand, of dader-slachtoffer, te overstijgen. ‘[D]e fotografie boven de specificiteit uittillen en haar een algemene zeggingskracht geven.’
‘Het ongekuiste beeld brengt dichtbij, maar vervreemdt ook radicaal [omdat wij ons het getoonde leed ten enenmale niet kunnen voorstellen, omdat wij het hoofd afwenden]; het getransponeerde beeld duwt op afstand, maar laat mij toe.’ Een denkende in plaats van een prikkelende, een uitbeeldende in plaats van een vastleggende fotografie. De voorbeelden die Dirk Lauwaert geeft zijn Sebastião Salgado en W. Eugene Smith. Door de onverhulde esthetiek wordt de boodschap alsnog gecommuniceerd.
[foto Salgado] 
[foto Smith]
Nog een stap verder dan esthetiek gaat enscenering. Hier wordt Dead Troops Talk (1992) van Jeff Wall als voorbeeld gegeven, een in een studio opgezette scène met ‘Russische soldaten’ die in een hinderlaag zijn gelopen. Het beeld bestaat uit deelbeelden, die digitaal gecompileerd werden.
De boodschap is ongetwijfeld waarheidsgetrouw, de manier waarop is dat niet. Maar wat is het belangrijkste? We zijn inmiddels zo vertrouwd met verhakkelde lichamen dat het wel helpt om de zaak een beetje in de verf te zetten: ‘de zwakheden van de oorlogsbeelden [kunnen] slechts gecounterd […] worden door constructie en esthetiek. Maar juist constructie en esthetiek staan in fotografie onder de allergrootste verdenking.’ Wie beelden maakt die tot overdenken aanzetten, die de gruwel in zijn algemeenheid willen tonen en aan de kaak willen stellen, los van elke partijdigheid, moet afstand nemen en dus, want dat valt samen, esthetiseren.
Dat is tegen de stroom in roeien want het publiek wil gerustgesteld worden, het wil partijdige beelden. Bij gebrek aan helden wil het dan toch minstens slachtoffers zien, besluit Lauwaert.
woensdag 3 december 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)