Post (4)

France 2007.

' Groetjes uit Frankrijk. We zijn goed vertrokken want hebben tot hiertoe nieks vergeten. We zijn zondag terug. '

Woord & Beeld (86) / Post (3)

Een beetje fris. Hebben veel bekijks. Ze zijn hier gastvrij en er is eten à volonté. Maar we hadden het ons toch anders voorgesteld. Het ziet er naar uit dat we niet meteen weg kunnen. Vele kussen!

Post (2)

Vlissingen, The Netherlands 2008.

' Je kan niet meer met de auto oversteken. Dat is vervelend. Maar we klagen niet. Groetjes uit het verre Vlissingen. '

Woord & Beeld (85)

Brussel, Belgium 2008.

Verslag 9 oktober

We zijn een ervaring rijker. Een bijeenkomst zo ’n beetje in goeie banen leiden, een verslag maken, ook nog ingepakt worden door de bijdragen en gesprekken én er bovendien nog aan deelnemen. Het is geen sinecure. Het wordt dus een onvolledig of –om het maar eens verbloemd uit te drukken- beknopt verslag.

Sarah, Jan F., Paul, Pascal, Jan D. en mezelf waren van de partij. Jan D. was er voor het eerst. Bruno en Pieter werden nog persoonlijk aangesproken maar twijfelden nog om op de uitnodiging in te gaan. Ondermeer omwille van het vermoeden dat de bijeenkomsten serieus ofte intellectueel zouden zijn, wat door de oude rotten ontkend werd. Joost, die vooraf telefonisch niet meer kon bereikt worden was afwezig, maar liet achteraf weten verhinderd te zijn maar op de volgende bijeenkomst aanwezig te zullen zijn. Piet verontschuldigde zich wegens professionele bezigheden en Johan liet mij op de valreep weten dat hij wegens beroepsbezigheden niet aanwezig kon zijn.

Hoofdmoot was om met 1 of meer van de door mezelf aangeleverde 15 foto ’s iets te doen. Pascal had weinig of geen inspiratie en weinig tijd in overschot. Hij vond het geen goeie opdracht. Paul wist evenmin wat hij er mee aanmoest. Veel meer dan enkele onbegrepen en niet nadrukkelijke reacties van mezelf vooral leverde dit niet op. Goed dat Pascal zelf nog een item aanbracht, wat het evenwicht weer meer dan herstelde. Jan D. dacht bij wijze van kennismaking nog even de kat uit de boom te moeten kijken, wat hem niet kwalijk werd genomen.

Jan F. kwam aardig literair uit de hoek met een –het waren zijn woorden- opstelletje. Maar eigenlijk was het een soortement afgekalfde dierenfabel -afgekalfd want zonder uitdrukkelijke morele boodschap, of ik moet mij schromelijk vergissen-. Hij baseerde zich daarvoor op ‘de eerste de beste’ foto van de reeks, waar bijna nieks op te zien is, ware het niet van het alziend oog van Jan F. zelf. En er onstond een soort luchtige spanning toen de Verteller van wal stak en het verhaal met verrassende wendingen beetje bij beetje vorm kreeg. En toen het verhaal af was applaudiseerden de toehoorders met hun stralende glimlach.
Ook Sarah had een bizar kort verhaal meegebracht. Een beeld-verhaal ofte veredelde diashow dus, want ze zapte met klikken van haar duim en middelvinger van foto naar foto – van onder naar boven en weer terug- om haar verhaal kracht bij te zetten. (Kan Sarah's tekst toegevoegd worden, Pascal?)

Ieder wilde ook nog wel wat kwijt bij de ene of andere foto. Over welke verbanden hij of zij erin had gezien en over de teneur van de meeste foto ‘s. We hadden het over de overheersende desolaatheid, cq. afwezigheid –of onnadrukkelijke aanwezigheid- van mensen. Ieder had dus ook wel zijn favoriete beeld(en) en had daar al dan niet een verklaring voor. Sarah viel voor de hoop schoenen, maar wist dit niet echt te plaatsen. Paul voor het campinghuis mét tv-antenne vanwege de vreemde behoefte van campeerders aan televisie. Jan D. vond het diascherm het meest ‘lege’ beeld. Pascal moest bij de foto met de matchboxauto's aan zelfmoord denken maar wist zich het meest aangesproken door de enige zwartwitfoto, een opname waarop Cockerill-Sambre in de achtergrond is te zien. Voor Jan F. stond de foto met de man achter de paal als een paal.
Bij wijze van afsluiting van dit item gaf de verslaggever nog aan dat zijn beeldenstorm ook -en misschien vooral- aanleiding kan zijn voor een gedachtenwisseling over de betekenis en waarde van een foto ‘an sich’. Wat moeten we met de beeldenstroom? Kunnen we de goeie fotografie nog onderscheiden binnen al dat geweld? En zoja, hoe dan wel? En ook: staat een foto op zichzelf? Dienen we die niet te plaatsen binnen de kontekst van de maker, zijn/haar ideeën, etc.?

Waarna nog een lezing volgde van Pascal over het boek ‘Une fois’ van Wim Wenders, dat elders op deze blog terug te vinden is. Een spannend boek overigens. Een aanrader dus. Paul heeft ‘m al in huis.

Volgende bijeenkomst gaat door bij Jan F. Als ik het goed heb op donderdag 13 november. Aan Jan om dit nog officiëel te bevestigen.

Woord & beeld...

...met Joos Florquin!

Bij de vorige bijeenkomst

Luc, heb je al een verslag?
Jan F., misschien kan je alvast jouw tekst bij Lucs foto op de blog plaatsen?

En bij de voorlaatste bijeenkomst:
Johan, heb je al een verslag?

Woord & Beeld (84)

Brugge - 080801

Woord & Beeld (83)

Brussel - 081017

JaWoord en Beeld

BVH(belgische vlag herontdekt)

Er was eens... Wim Wenders

In Une fois, een boek van Wim Wenders uit 1993, staan, zoals de ondertitel al verklapt: ‘images et histoires’. De originele titel staat vreemd genoeg niet in het boek vermeld (enkel dat het oorspronkelijk in het Italiaans is verschenen, maar ook met betrekking tot die publicatie geen spoor van een titel), maar het zal allicht Einmal zijn geweest, of zoiets. In het Engels: Once upon a time… Wim Wenders, die wij kennen van zijn films (onder andere Paris, Texas en het memorabele Der Himmel über Berlin) toont zich hierin een verdienstelijk fotograaf.

Maar daar gaat het boek niet over.

Wenders toont aan dat hij een verhalenzoeker is, en dat hij zijn verhalen achter elke hoek vindt. Ook in de op het eerste gezicht weinig verhalen bevattende omstandigheid die gemeenzaam banaliteit wordt genoemd. Maar nog meer toont hij aan dat hij een verhalenverteller is, die weet dat je je de moeite moet getroosten om die verhalen te zien en ze vervolgens te vertellen. Dat laatste is dankbaar want hebben wij niet allemaal behoefte aan verhalen, beantwoorden verhalen niet aan een diepgewortelde honger in elk van ons? Wenders weet bovendien – is het verwonderlijk voor een cineast? – hoe hij zijn objet trouvé-achtige verhalen moet vertellen. Hij doseert, schikt, laat zijn images et histoires in een weloverwogen volgorde op ons los. Het bladeren, dat je in een boek nu eenmaal moet doen, is daarbij een handig hulpmiddel.

Ik was eens, vertelt hij, een keer een tijdje in Houston. (Hij tilt, door de sprookjesformule, de herinnering naar een hoger plan.) Dan volgt een korte beschrijving van het onwezenlijke wolkenkrabberslandschap, dat op de tegenoverliggende bladzijde passend, zij het met een niet zo bijzondere foto, wordt geïllustreerd.

Maar, zegt Wenders, het meest van al is mij toch een uit meerdere verdiepingen bestaande parkeergarage bijgebleven, omwille van zijn lineaire exterieur, en omwille van zijn interieur, waarin je, door de horizontale uitsparingen in de gevelstructuur, voortdurend de indruk had dat je een ‘CinémaScope’-achtig gekaderd uitzicht had van de buitenwereld. Je leest nog altijd deze korte tekst en begint je af te vragen hoe dat dan zou geweest zijn, wat Wenders precies bedoelt. Je begint al aanstalten te maken om naar de volgende pagina’s te gaan, waar je foto’s hoopt aan te treffen die dit vooruitzicht invullen. En dan zegt Wenders ook nog dat hij daar ergens in de buurt, tijdens een van zijn uitstapjes, een fotograaf aan het werk heeft gezien, traag en minutieus, die hij zelf ook heeft gefotografeerd.

Op de volgende bladzijden wordt dit eenvoudige verhaal visueel ingevuld.

Dit zijn bijzonder mooie foto’s, maar dat zijn de foto’s in dit boek niet altijd. Soms zijn ze louter documentaire aanvullingen bij Wenders’ verhaaltje, soms zijn ze zelfs ronduit ‘mislukt’, wat Wenders trouwens zelf ook aangeeft. Dat vormt geen bezwaar want in dit boek gaat het niet in de eerste plaats om de foto’s, en ook niet om de tot verhaaltjes opgetilde herinneringen, maar om de relatie tussen die twee en om de spanningsboog die ontstaat door het kleine uitstel dat wordt veroorzaakt door het feit dat je tijdens het lezen van de tekst nog niet meteen de foto ziet want je moet eerst nog de bladzijde omdraaien.

Dat mechanisme wordt a contrario helemaal duidelijk wanneer Wenders een zeer boeiende anekdote vertelt, waarbij je (je bent al vertrouwd met het mechanisme van het boek) staat te popelen om de bladzijde om te draaien (het gaat om mannen die in de Moskouse ondergrondse met hun neus op uit het Westen geïmporteerde foto’s van blote dames staan te geilen), maar dan stelt Wenders doodleuk dat hij wel een foto heeft gemaakt maar dat het niets geworden is omdat het er werkelijk té donker was. En een andere keer begint hij zelfs zijn anekdote met te zeggen dat het verdorie toch jammer was dat hij die keer zijn fototoestel niet bij zich had! Ja, daar legt hij wel helemaal ons verlangen naar beelden bloot, en naar een afweging tussen de tekst en het beeld – een mechanisme dat Wim Wenders met dit boek in elk geval goed zichtbaar heeft gemaakt.

Woord & Beeld (82)

Brugge (Sint-Jozef), Marguerite Yourcenarstraat - 081012

Walry

Arbus uitverkocht.

Op de begraafplaats

De drie windmolens en wat ik daarbij schreef
De drie windmolens aan de andere kant van de plas
‘De zon is voor even achter een wolk verdwenen’
En ik zit hier te wachten tot zij op de molens valt

Dat stond op die zerk te lezen: zon, even, verdwenen
En ik zit hier te wachten tot het op de molens valt
Het licht, dat mij licht vergeten doet dat daar, ginds,
Onder die steen, iemands geliefde, voor altijd…

De drie windmolens aan de overzijde van de plas
Draaien en malen en draaien en ik wacht tot zij
Die voor even, niet voor altijd onder een zerk,
Achter een wolk is verdwenen, voor mij haar licht

Op die molens… Ja wat? Tovert? Laat vallen? Schijnen?
Scheen. Schreef. Schreefloze letters op een steen. Het
Maalt, draait, maalt. Nog zit ik zit op deze oever en kijk naar
De drie witte windmolens. Denkend aan wat dat graf me gaf.

woord en beeld

Volgende maand in EXIT:
Peter Verhelst
Als je een rolletje schiet is het soms moeilijk kiezen.

Blankenberge - 081004, 17u20

voor de liefhebbers bij Walry in Gent een koopje !

DIANE ARBUS - De droom van een schipbreuk, een intrigerend portret van de befaamde Amerikaanse fotografe en haar werk
Patrick Roegiers
gebonden, nu slechts € 5,00 i.p.v. € 24,95
De Amerikaanse fotografe Diane Arbus (1923-1971) is vooral bekend door haar portretten van reuzen, freaks en excentriekelingen, maar ook fotografeerde ze eenzaamheid en ouderdom, het menselijk lichaam in al zijn facetten, echtparen en het Amerika van de jaren zestig. De portretten die voortkwamen uit haar fascinatie voor 'de donkere kant' van de maatschappij zijn inmiddels legendarisch. Ze is zonder twijfel een van de meest originele fotografen van de twintigste eeuw.
Deze fascinerende biografie leest als fictie en combineert vergelijkingen met andere fotografen die Arbus bewonderde (Avedon, Bellocq, Brassaï), het commentaar van de mensen die haar kenden, citaten van haar favoriete auteurs (Borges, Kafka en Rilke), en analyses van haar meest bekende foto’s.

en komt iemand daar,
neem aub voor mij ook een exemplaar!
.
Boekhandel Walry—
Zwijnaardsesteenweg 6, 9000 Gent

Programma 9 oktober - aanvulling

Luc, dat is een stevige boterham. Als iedereen zijn huiswerk consciëntieus maakt, zijn we daar gegarandeerd een tijdje mee zoet. Ik hoop dat iedereen de nodige tijd vindt.
Ik van mijn kant houd iets achter de hand voor het geval de resultaten van jouw opdracht niet 'avondvullend' zouden zijn. Het gaat om een fotoboek (tekst+beeld) dat mij onlangs door de wervelingen van een gunstige wind heeft bereikt en waardoor ik mij inmiddels met de gepaste aandacht en sponsachtige openheid heb laten impregneren.
Goed voor een extra kwartiertje inhoudelijke vulling.

Voor de andere sympathisanten: aarzel niet aan uw eventuele bijdrage enige ruchtbaarheid te verlenen. Al moet natuurlijk niet iedereen iets brengen, daarvoor is de avond te kort.

P.

BVH

Afspraak

Helaas,wij kunnen niet aanwezig zijn,wegens(zoals politiekers het soms omschrijven)
vroeger aangegane verbintenissen.(ttz.weer een eetfestijn van pruimen met konijn.)
Maar ik zal de tentoonstelling in mijn vaderstad zeker gaan bekijken.Bedankt voor de uitnodiging.

9 oktober / deel 1

Omdat er toch enige voorbereiding van jullie kant gevraagd wordt, wil ik alvast -met jullie goedkeuring- de hoofdbrok van de bijeenkomst van 9 oktober doorgeven.
Ik geef als opdracht om iets te doen met de foto’s hieronder, wat zeer ruim kan worden opgevat. Enkele mogelijkheden: pik er enkele uit en geef een korte lezing over wat die foto ’s je doen en hoe dat zou kunnen komen. Schrijf een kortverhaal bij één van de foto’s. Of een poëtische tekst. Analyseer er één. Hemel er een op en breek er een ander af tot op de grond. Zoek verbanden tussen 2 of meer beelden. Of combineer verscheidene invalshoeken in één inbreng. Enzovoort. Doe dus om het even wat, maar wees kritisch voor de foto’s én voor je eigen inbreng.
Om niemand op zijn honger te laten wat inspiratie betreft, heb ik een aanzienlijk aantal beelden geselecteerd. 10 van de 15 foto’s zijn nog niet getoond, noch op mijn site, noch op mijn blog.

Gezien we met z'n achten kunnen zijn is het aanbevolen om de inbreng in tijd te beperken tot maximaal 10 min. Minder mag.


@ gastheer Pascal: kunnen we de beelden bij jou op een makkelijke manier op scherm bekijken? Laat me iets weten, zoniet wil ik nog wel eenvoudige prints maken.
@ Piet: het zou mooi zijn als je me jouw bijdrage zou kunnen mailen. Ik breng 'm in de groep. Dan ben je op 9 oktober ook aanwezig.


Even viel er een flard schaduw van de brokkelrand op de bruine spitse kop.Het leek of de Tor boze ,gefronste wenkbrauwen had gekregen.En zo voelde de Tor zich ook; boos en opstandig tegen de bovenwereld en wat ermee samenhing.Vooral de schroeiende vuurpoel in de cereleumblauwe ,wolkenloze lucht had zijn verwachtingen bedrogen.Toen hij uit de rulle malse aarde kroop en de eerste straaltjes voelde ,kriebelde zijn lijf van levenslust,ergens voelde hij dat in hem een plan van hogere orde zich aan het ontwikkelen was.Tegen de middag was de hitte recht evenredig gestegen met zijn vitaliteit.
De hete augustuslucht danste eerst nog boven de donkere slikbodembrij,maar op het einde van de dag lagen er al lichte leisteenkleurige schollen versteende aarde,die droger waren, en aan de randen begonnen te scheuren.
De Tor was in een van deze scheuren terecht gekomen.Hier was hij veilig voor de knisperige baktemperatuur van de zon
.Gekorst en gekloven als was het een bokserslip met geronnen bloed,had zich gaandeweg de hele rivierbedding omgetoverd tot reusachtige craquelures zoals deze waarin de Tor een onderkomen had gevonden.Tussen de schaduwen van de platen gestolde aarde was hij veilig voor zijn predatoren.
Hier kon hij zelf,te midden zijn loopgrachten,zijn loopgraven,zoeken of er iets te bikken viel.
En ja,iets verderop in dit verhakkeld dal,groeide iets groen.Groen?groente?Eten?
De ontkiemde eikel was daar door een slungel van dertien heen gekeild,en had daar in de toen nog smeuïge bodem wortel geschoten.Bij de vorming van het barstennetwerk lag hij met zijn wortels op de grens en was mee verzakt.
Nu zijn eerste blaadje boven de rand uitstak,had hij op korte afstand een tor waargenomen.Niets goeds,dat bruin tuig.Vreetzakken die het op zijn lichtgroene sappen hadden voorzien.Hopelijk bleef het droog en warm;daar hielden ze niet van,de smeerlappen!
De Tor wachtte tot de zon alle stadia van kitchpostkaarten had doorlopen.Iemand speelde trom in de verte.De Tor krulde zich peristaltisch tot hij boven de verschansing uitkwam en sloop zo naar de eikel.Er gromde een dondersonate.
Een enkele hap verwijderd van de hoornen torrenbek,de gulzige knabbelkaken,beefde het eikenblad.Een zware druppel viel op de kop van deTor,nog één,een roffel, krakende bliksems trokken tekens in de lucht ,als negatieven van de opengescheurde bodem.
Het waterpizzicato werd een bruisconcert,een stortvloed,een zondvloed.De kraters vulden zich.De rivier zong een machtig lied van kolkend water.
De Tor verzoop.
De eikel rotte weg,maar pas later.

9 oktober / deel 2

9 oktober / deel 3

Afspraak?

Blankenberge, Belgium 2008.

Zaterdag 4 okt. a.s. is er dus de finissage van de expo van Yvette De Paepe en Susanne Stoop in Blankenberge in het Oud Stadhuis ter Kerkstraat. Ik doe daar een 'literaire' inbreng zo rond 17 u. De expo is die dag al open om 14 u. Piet heeft te kennen gegeven er alles aan te doen om aanwezig te zijn. Jullie? Zou leuk zijn.

BHV

ZELFS IN ITALIE