Verslag 9 oktober

We zijn een ervaring rijker. Een bijeenkomst zo ’n beetje in goeie banen leiden, een verslag maken, ook nog ingepakt worden door de bijdragen en gesprekken én er bovendien nog aan deelnemen. Het is geen sinecure. Het wordt dus een onvolledig of –om het maar eens verbloemd uit te drukken- beknopt verslag.

Sarah, Jan F., Paul, Pascal, Jan D. en mezelf waren van de partij. Jan D. was er voor het eerst. Bruno en Pieter werden nog persoonlijk aangesproken maar twijfelden nog om op de uitnodiging in te gaan. Ondermeer omwille van het vermoeden dat de bijeenkomsten serieus ofte intellectueel zouden zijn, wat door de oude rotten ontkend werd. Joost, die vooraf telefonisch niet meer kon bereikt worden was afwezig, maar liet achteraf weten verhinderd te zijn maar op de volgende bijeenkomst aanwezig te zullen zijn. Piet verontschuldigde zich wegens professionele bezigheden en Johan liet mij op de valreep weten dat hij wegens beroepsbezigheden niet aanwezig kon zijn.

Hoofdmoot was om met 1 of meer van de door mezelf aangeleverde 15 foto ’s iets te doen. Pascal had weinig of geen inspiratie en weinig tijd in overschot. Hij vond het geen goeie opdracht. Paul wist evenmin wat hij er mee aanmoest. Veel meer dan enkele onbegrepen en niet nadrukkelijke reacties van mezelf vooral leverde dit niet op. Goed dat Pascal zelf nog een item aanbracht, wat het evenwicht weer meer dan herstelde. Jan D. dacht bij wijze van kennismaking nog even de kat uit de boom te moeten kijken, wat hem niet kwalijk werd genomen.

Jan F. kwam aardig literair uit de hoek met een –het waren zijn woorden- opstelletje. Maar eigenlijk was het een soortement afgekalfde dierenfabel -afgekalfd want zonder uitdrukkelijke morele boodschap, of ik moet mij schromelijk vergissen-. Hij baseerde zich daarvoor op ‘de eerste de beste’ foto van de reeks, waar bijna nieks op te zien is, ware het niet van het alziend oog van Jan F. zelf. En er onstond een soort luchtige spanning toen de Verteller van wal stak en het verhaal met verrassende wendingen beetje bij beetje vorm kreeg. En toen het verhaal af was applaudiseerden de toehoorders met hun stralende glimlach.
Ook Sarah had een bizar kort verhaal meegebracht. Een beeld-verhaal ofte veredelde diashow dus, want ze zapte met klikken van haar duim en middelvinger van foto naar foto – van onder naar boven en weer terug- om haar verhaal kracht bij te zetten. (Kan Sarah's tekst toegevoegd worden, Pascal?)

Ieder wilde ook nog wel wat kwijt bij de ene of andere foto. Over welke verbanden hij of zij erin had gezien en over de teneur van de meeste foto ‘s. We hadden het over de overheersende desolaatheid, cq. afwezigheid –of onnadrukkelijke aanwezigheid- van mensen. Ieder had dus ook wel zijn favoriete beeld(en) en had daar al dan niet een verklaring voor. Sarah viel voor de hoop schoenen, maar wist dit niet echt te plaatsen. Paul voor het campinghuis mét tv-antenne vanwege de vreemde behoefte van campeerders aan televisie. Jan D. vond het diascherm het meest ‘lege’ beeld. Pascal moest bij de foto met de matchboxauto's aan zelfmoord denken maar wist zich het meest aangesproken door de enige zwartwitfoto, een opname waarop Cockerill-Sambre in de achtergrond is te zien. Voor Jan F. stond de foto met de man achter de paal als een paal.
Bij wijze van afsluiting van dit item gaf de verslaggever nog aan dat zijn beeldenstorm ook -en misschien vooral- aanleiding kan zijn voor een gedachtenwisseling over de betekenis en waarde van een foto ‘an sich’. Wat moeten we met de beeldenstroom? Kunnen we de goeie fotografie nog onderscheiden binnen al dat geweld? En zoja, hoe dan wel? En ook: staat een foto op zichzelf? Dienen we die niet te plaatsen binnen de kontekst van de maker, zijn/haar ideeën, etc.?

Waarna nog een lezing volgde van Pascal over het boek ‘Une fois’ van Wim Wenders, dat elders op deze blog terug te vinden is. Een spannend boek overigens. Een aanrader dus. Paul heeft ‘m al in huis.

Volgende bijeenkomst gaat door bij Jan F. Als ik het goed heb op donderdag 13 november. Aan Jan om dit nog officiëel te bevestigen.