De Omgeving Na Afloop

Brugge, Belgium 2009.

Nieuw Zwart / Ultima Vez WIM VANDEKEYBUS + MAURO PAWLOWSKI

Brugge, Belgium 2009.

De makers tijdens de zgn. uitleiding, gisterenavond in de Lighthouse van het Concertgebouw.

enkele beelden van onze laatste vergadering

Bruno Stevens

Kunnen we en passant even de afslag Gent nemen voor de tentoonstelling van Bruno Stevens?

© Artur Eranosian

Naar Antwerpen op 3 november

Op 3 november gaan Pascal en ik naar Antwerpen : o.a. voor de tentoonstelling van Michiel Hendrickx. Er is wellicht nog meer te zien. Het 'programma' ligt nog niet vast. Suggesties ?

We zouden vertrekken rond 10u. (mag ook vroeger) - we moeten in Brugge terug zijn om 18u ten laatste.
Heeft er iemand van julie interesse ? Dit is een oproep ! Het zou een interessante en geestige dag kunnen worden.

We denken aan de trein maar als we met een paar zijn kunnen we eventueel de auto nemen.

Laat iets weten !

Sarah

Willy Ronis

De Franse fotograaf Willy Ronis, die op 12 september 2009 overleed, geldt als de laatste van de grote generatie die in de middelste decennia van de vorige eeuw die zo aantrekkelijke pittoreske en joyeuse Francitude heeft vastgelegd: de stoelen in het Luxembourg, een man die over een plas springt, het rendez-vous in de bistrot, een jongen met een fles wijn, een picknick aan de stroom, een omhelzing op de drukke boulevard. Een jaar of vier geleden, hij was toen al 95, liet hij zijn herinneringen optekenen aan een vijftigtal door hemzelf geselecteerde foto’s. Foto’s en herinneringen zijn nu verzameld in het boek Ce jour-là.

De herinneringen zijn meestal niet erg diepgaand. Ronis herinnert zich wat hij daar, op die plek, op dat moment (ce jour-là) deed, hoe het licht inviel, hoe de flux van de gebeurtenissen verliep waarin hij telkens ‘het juiste moment’ moest uitkiezen, dat enige moment waarin beeldcompositie en betekenis het gunstigst samenvielen. Vaak heeft hij het over zijn emoties; het boek krijgt daardoor iets van een autobiografie. Een man van 95 vat zijn leven samen in enkele bespiegelingen over vijftig foto’s die hij heeft gemaakt. Als programma vind ik dat zeer aantrekkelijk.

Een paar keer gaat Ronis iets dieper in op fotografische kwesties.

1.

Enkele dagen na de Bevrijding fotografeert Ronis op het perron van het Gare de l’Est het afscheid van een terugkerende gevangene en een verpleegster die hem heeft vergezeld. Ronis kent die mensen niet, maar vraagt zich wel af, nadat hij de foto heeft ontwikkeld en afgedrukt, wat hij moet en vooral mag doen. Want wie zijn die twee? Hoe en waar hebben zij elkaar leren kennen? Tijdens de dagenlange reis van ergens in Duitsland naar Parijs? Wie zullen zij in Parijs terugzien? En vooral: mogen die mensen die zij zullen terugzien deze foto wel onder ogen krijgen? Want de uitdrukking van de verpleegster is niet neutraal. Is dit een teder verdriet? Er is iets tussen die twee. Ronis besluit de foto niet te publiceren om toch maar geen inbreuk te plegen op de privacy van die twee mensen.

Het doet mij uiteraard denken aan een kwestie die ik hier al een paar keer heb aangehaald: mag je iets doen met foto’s van mensen op straat? Of strenger nog: mag je überhaupt mensen op straat fotograferen? – want dat is natuurlijk de volgende stap. Het antwoord op die vragen moet in elk geval rekening houden met de mogelijkheid dat bepaalde situaties voor sommigen compromitterend kunnen zijn.

[En dan lees ik in De dood in Venetië van Thomas Mann: ‘Een soort kiesheid of geschrokkenheid, zoiets als respect en schaamte, deed Aschenbach zich afwenden, alsof hij niets had gezien; want het stuit de serieuze toevallige waarnemer van de hartstocht tegen de borst om van zijn waarnemingen gebruik te maken, ook al is het maar voor zichzelf.’]

2.

Bij de foto van een aak die in een Antwerpse sluis manoeuvreert, blijft Ronis ook even stilstaan. Het is een prachtige foto – onwaarschijnlijk eigenlijk dat je iets dergelijks ooit te zien kunt krijgen. Maar het is een mógelijke werkelijkheid en dus een mógelijke foto.

Deze foto dankt haar spankracht, haar kwaliteit, haar magistrale schoonheid natuurlijk aan de perfecte opeenvolging van de drie plans – en daar heeft Ronis het ook over in zijn toelichting: het meisje achter het raam op de voorgrond, de twee bootsmannen die het schip manoeuvreren op het middenplan en achteraan, op de kademuur, nog twee andere figuren. Ronis vergelijkt het met een muziekpartituur waarop de notenbalken voor de verschillende instrumenten boven elkaar staan afgebeeld: ze verschillen duidelijk maar samen uitgevoerd vormen ze een harmonieuze samenklank.

His first love was music. He learned the violin and studied composition, but his studies were interrupted in 1932 when his father fell ill and he took over the studio. He later claimed to find a resemblance between music and photography in "the taste I have for composition, particularly counterpoint. Many of my photographs are taken from above, either looking down or up, three planes in one image, like three different melodies in a fugue which work together to give the piece structure and harmony."

Waaruit die samenklank bestaat, hoe ze precies tot stand komt, dat kun je onmogelijk beschrijven. Denk ik, want daarover heeft Ronis het niet. Hij heeft het ook niet over de Belgische vlag die precies in dat ene vrije vlak wappert – en hij wáppert (jawel, in Antwerpen), dat kun je zien aan de iets vagere contouren. Er is ongelooflijk veel te zien op deze foto, en toch lijkt ze bijzonder eenvoudig. Ik denk dat dat een kwaliteit is: veel in weinig.

3.

Bij een andere foto – en het is niet zo relevant ook die foto te tonen – heeft Ronis het over een van de meest centrale vreugden van het fotograferen, een die deze activiteit verbindt met het leven zelf en, meerbepaald, de kúnst om te leven. Het gaat om, zoals Ronis het noemt, la joie de l’imprévu, de vreugde om het onvoorziene. Je kunt het hebben als je hebt gefocust (mentaal of al met het toestel) op een beeld dat je op zich al interessant vindt. En plots komt dan in dat beeld iets opduiken wat het beeld nog veel spannender maakt. Het is een onverwachte verrijking. Het is een geschenk. Ik laat even Ronis, in mijn vertaling, zelf aan het woord omdat hij het zo simpel en argeloos formuleert:

In heel mijn leven als fotograaf heb ik, au fond, graag volstrekt toevallige (tout à fait aléatoires) momenten willen vasthouden. Die momenten weten, beter dan ik het zelf ooit zou kunnen, iets over mijzelf te vertellen. Ze tonen mijn blik, mijn sensibiliteit. Mijn foto’s zijn mijn zelfportret. Bij elke foto kon er iets gebeuren, maar er kon net zo goed niets gebeuren. Mijn leven is een aaneenschakeling van teleurstellingen maar ook van immense vreugdemomenten. Ik zou enkel die vreugdemomenten willen onthouden, zij verschaffen mij troost voor alle teleurstellingen. Soms schenkt het leven je een vluchtig teken van erkenning, soms bedankt het je. Er is dan een grote verbondenheid met het toeval, dat je op die momenten heel intens ervaart. Daar ben je dan ook dankbaar voor. Dat noem ik de vreugde van het onvoorziene. Het gaat om minuscule situaties, niet groter dan een speldenknop. Net ervoor was er niets, en net erna is er niets meer. Je moet dus altijd klaar staan.

Video tot de derde - belangrijk bericht

'k Vond vanavond een dvd met de bijdrage van Piet in m'n bus.
Piet heeft een montage gemaakt van polaroids. Het betreft opnames die hij de voorbije jaren nam van mensen die hij toevallig of 'gepland' tegen het lijf liep.
De montage was bedoeld om te tonen op onze recente vergadering.

Beste Piet, bestaat er een mogelijkheid dat je je bijdrage via youtube of een ander videokanaal publiceert op goedgezien?
Zoniet vrees ik dat je bijdrage pas getoond kan worden op de volgende bijeenkomst.

Video³

Tijdens de bijeenkomst van goedgezien op 15 oktober ontwikkelde zich volgende ideeën:

Indien de totale tijd van één sessie ongeveer een uur zal duren is de tijd voor één deelnemer tekstinkadering en eindgeneriek inbegrepen 7 à 8 minuten.

Hierdoor kan de voorstelling uit 2 sessies bestaan per avond: van 20:00 tot een respectabele 22:00 uur.

Wegens het vluchtig karakter van de videotentoonstelling werd bedacht een bijkomende fototentoonstelling van een aantal sleutelwerken per deelnemer te maken. Dit laat de toeschouwer toe om in rust nog enkele beelden te zien.

Piet:
Door de afstand en familiale redenen was het niet simpel om Piet op de afspraak te krijgen. Hij blijft nog altijd welkom.

Paul: New York Close-Up - ‘life here is very different' 7’40”
Paul heeft het fotoverslag van zijn New York reis verdeeld over de drie schermen.
Het geluid loopt samen met de middelste projectie. De rollende tekst in het begin en op het einde moet wat aangepast om de flikkering in de projectie voorkomen. Er moet gewerkt worden aan de lichtinstelling van de projector om het contrast te verbeteren.
Het ‘MOV’ formaat, Apple Quicktime eigen, moet worden omgezet. (ik vind wel een tooltje hiervoor)

Jan F: Belgische Vlag Herontdekt
Jan heeft een aantal foto’s: 24 driekleur, 15 rood, 7 geel en 14 zwart. Het is de bedoeling de driekleur op de drie schermen te verdelen (3x8=24 ok) gevolgd door de drie kleuren afzonderlijk op de schermen. Jan zoekt uit indien er foto’s bij moeten komen.
Hoe lang blijven de beelden staan Jan? Ik zal de presentie voor je in mekaar knutselen.
Over het geluid is nog niets beslist, waarschijnlijk iets Belgisch?

Sarah: De zee.
Het linkse scherm toont een filmpje van de zee (misschien heropgenomen op statief).Op het middelste scherm zien en horen we de spontane reacties, met pluche rode achtergrond, van enkele mensen over de vraag: wat betekent de zee voor jouw?
Op het rechtse scherm verschijnen een aantal ‘bedscapes’.

Johan: Doet iets met eendjes, met een oud digitaal fototoestelletje als videocamera.

Luc: Everything about Beauty
Fotoserie met 30 beelden afwisselend met een aantal gestelde vragen (tekst): 3 foto’s snel na mekaar vierde foto langer: 5”. Het geluid: muziek op CD. Er moet nog eens overlegd welk stramien er wordt gekozen. Ik maak de presentatie samen met Luc.

Jan D:
Heeft een idee geïllustreerd met een aantal foto’s en een filmpje. Uiterst scherpe foto’s van mensen, liggend in het gras, met de ogen dicht en een filmpje van een wolkenlucht scheppen een speciale sfeer.

Pascal:
Werd positief geïnspireerd, en probeert een aantal foto’s en evt. filmpje op te zoeken.

Sabien & Dan:
Zoeken op de kalender naar een goede tentoonstellingsdatum.

Voorstel volgende samenkomst: donderdag 19 november.

twee manieren om steden te zien

Een interessant essay van Steven Humblet in Citygraphy #1, over de ervaring van de moderniteit in de stad: ‘Een modern traject doorheen de stad’. Het is een beetje omstandig geschreven, dat wel. Maar het verschaft inzicht. Humblet heeft het over twee fotoboeken over twee Europese hoofdsteden. Ze verschenen in hetzelfde jaar (1929) maar waren gemaakt vanuit een totaal verschillende invalshoek.

Laszlo Willinger maakte in Berlijn (100 × Berlin) een inventaris van alle gebouwen die in die stad, in die tijd, de moderniteit vertegenwoordigden: luchthaven, radiomast, fabrieken… Een evidente optie want in het volop expanderende Berlijn moest je ook toen echt niet ver zoeken naar sporen van moderniteit.

Germaine Krull deed iets gelijkaardigs in Parijs (100 × Paris) maar pakte het, omdat in die stad de geschiedenis zeer nadrukkelijk aanwezig is, totaal anders aan: zij bracht het contrast in beeld tussen de historische decors en het volop in ontwikkeling komende autoverkeer; tussen het statische van de gebouwen en de dynamiek van de wielen. Zij legt meer de nadruk op de vorm. Bij haar geen inventaris maar veeleer een gebruiksaanwijzing. Zij doet dat onder meer door de door haar waargenomen dynamiek ook in de sequenties van haar beelden een rol te laten spelen: afdalen van een hoger standpunt tot op het niveau van de straat, en dan weer op en neer – tot er uiteindelijk weer een panoramisch standpunt wordt ingenomen. Zij brengt, door de manier van haar ‘in beeld brengen’ bijvoorbeeld het verschil in beeld tussen het standpunt van de wandelaar en dat van de chauffeur (tussen het standpunt van de 19de en dat van de 20ste eeuw): waar de wandelaar het monument frontaal zal bekijken, zal dit monument door de chauffeur, die eraan voorbijrijdt, slechts zijdelings worden bekeken. Besluit: ‘Voor Krull heeft het moderne aspect van de stad alles te maken met de onttakeling van de traditionele benaderingswijzen en weinig met de inventarisering van “typisch” moderne fenomenen.’

everything about beauty 3

Voor wie 'n beetje op zijn/haar honger bleef zitten i.v.m. de vragen over schoonheid, ziehier een context en een voorlopige reeks vragen.



What does make our visible surroundings beautiful? Is beauty related to nature, to culture, to art? Is beauty substantial on his own? Are there essential primitive keys to beauty? Universal qualities? Is it in our memories, our heart? Is it related to positive feelings? Can 'negative' connotations about become beautiful? Images about those 'negative' connotations, like unreality, ugglyness, poorness, death? Can a photograph change the comon, even the banal into unforgettable beauty? Can we produce new beauty? What is, at the end, our relationship with beauty? Is it possible to live without? Or with? Who are the decision makers? Is it a relationship of realisation or dependency?


WAAROM AL DIE SCHOONHEID, ALS ALLES TOCH WEER VERDWIJNT?

KOMT SCHOONHEID NA DE LIEFDE?

IS DE SCHOONHEID ZELF VERGANKELIJK?

HOORT DE SCHOONHEID IN EEN TEMPEL?

IS DE SCHOONHEID EEN ZOEKTOCHT?

IS SCHOONHEID VRIJBLIJVEND?

IS SCHOONHEID MEEDOGENLOOS?

HEEFT SCHOONHEID EEN DOEL?

IS ER EEN SCHOONHEID VAN DE ARMOEDE? VAN DE DOOD?

WAT IS SCHOONHEID MEER DAN EEN TROOST?

EEN MOOI GEVORMD GEDROCHT? SCHOONHEID?

SCHOONHEID IS (NIET) DEMOCRATISCH?

MAAKT KUNST SCHOONHEID VAN DE DINGEN?

ZAL OOK DIT LANDSCHAP OOIT AAN LELIJKHEID TEN PROOI VALLEN?

IS SCHOONHEID NOODZAKELIJK?

KAN MEN DE SCHOONHEID BEWIJZEN?

LIGT DE SCHOONHEID VAN DE DINGEN IN DE DINGEN ZELF BESLOTEN?

woord & beeld 160

Duinkerke, LAAC - 090507

woord & beeld 159

Duinkerke - 090507

Beste vrienden van Goed Gezien,

Ik heb mij niet gemengd in de zoektocht naar een geschikte datum voor de voorbereidende vergadering pop - uiteindelijk - donderdag 15 oktober om de heel eenvoudige reden dat ik zelf niets heb voorbereid en ook niet van plan ben iets te doen. Bovendien is er veel kans dat ik volgende donderdag niet tijdig uit Brussel terug ben. Maar misschien wel. Begin maar in elk geval, ik kom zeker af. Op tijd of in de loop van de avond, we zien wel.

life here is very different in progress

'life here is very different' krijgt concreet vorm
drie videobestanden moeten nog gesynchroniseerd worden
een vriend maakt muziek

ik hoop jullie op donderdag 15 oktober, 20.00 uur 'life here is very different'-in progress te kunnen tonen

(dan, hoe worden de montages het liefst aangereikt? dvd of een videobestand op geheugenstick?
ik heb drie .mov bestanden, dit zijn bestanden die werken met apple quicktime
liefst branden op dvd? )

donderdag 15 oktober?

Omdat we de knoop toch 'n keer moeten doorhakken. Kunnen we op donderdag 15 oktober om 20:00 samenkomen met onze bijdragen voor het Drieschermenproject in Pinsart galerij? Hopelijk kan, behalve Piet, iedereen aanwezig zijn.

everything about beauty 2

Zou het niet eens hoog tijd zijn om samen te komen voor het Screen Project van Pinsart Gallery? Al was het maar om onze bijdragen even aan elkaar voor te stellen en een en ander over de voortgang ervan te kunnen bekijken. Zoals gewoonlijk op een donderdag? 8 of 15 oktober? ( Niet september Piet! )
Ikzelf ben ongeveer klaar met het bijeenbrengen van het basismateriaal, m.n. de foto's voor 2 presentaties: (1) 'Everything about Beauty' en (2) 'Never forget those days without you' beiden met muziek. Een voorsmaakje van (1) vind je hier op mijn blog.

Laat iets weten!