Goeie Reis

Voor Sarah en Paul, maar vooral voor Pascal die tot 3 april afwezig is, uitnodiging voor de vernissage van de expo in Vlissingen op vrijdag 4 april.

Bovendien! Wat met de excursie naar de Ronde van Vlaanderen op zondag 6 april?! Ik ga in elk geval, Piet wellicht ook. Pascal twijfelde. Paul?

Onopgemerkt blijven

'Being ignored is a great privilege.' Dat zei, naar verluidt, Saul Leiter. Saul Leiter, ik wist het ook niet, was na de Tweede Wereldoorlog als fotograaf actief in New York. Op straat voor zijn plezier, in modehuizen voor zijn boterham. Zijn ‘vrij’ werk bleef lange tijd onopgemerkt. Leiter kreeg weliswaar in de jaren vijftig wel twee exposities in het MoMA, geen geringe eer, maar daarmee hield het op. Hij bleef de straten afschuimen, maar bewaarde al zijn films (zonder prints te maken) en diepte ze pas op hoge leeftijd in de jaren negentig nog eens op. En nu wordt hij, met publicaties en tentoonstellingen (waarvan een nog tot 13 april in de Fondation Henri Cartier-Bresson in Parijs) gefêteerd en gecanoniseerd.

‘Being ignored…’: het is voor een fotograaf een dubbelzinnige opmerking. De fotograaf stelt, al dan niet met enige verbittering, dat hij nu net door het uitblijven van erkenning zijn eigen stijl, zijn eigen visie heeft kunnen ontwikkelen. (Het citaat gaat als volgt verder: ‘That is how I think I learnt to see what others do not see and to react to situations differently. I simply looked at the world, not really prepared for anything.’) Maar tegelijk zegt de straatfotograaf die Leiter is (of was: hij is geboren in 1923 en is nu, naar ik aanneem, wellicht niet meer actief) natuurlijk ook iets over zijn werk. Zelf onopgemerkt blijven is voor de straatfotograaf natuurlijk een essentiële opgave. Want door te fotograferen grijpt hij diepgaand in op zijn onderwerp. Beter voor hem, en voor zijn foto’s, is het niet opgemerkt te worden.

Voor zover het mensen zijn, natuurlijk. Maar zijn het wel mensen die door Saul Leiter worden gefotografeerd? Leiter was ‘a photographer less of people than of perception itself’.Hij betrekt hun contouren en kleuren in een compositie die soms abstract wordt, die volledig los komt te staan van de situatie, waarin geen enkele anekdote nog aanwezig is. Dit wordt in de hand gewerkt door de onscherpe focus, of doordat de figuren door ramen, vaak beregende ramen, worden gefotografeerd, of in spiegels – wat deze figuren vervormt, vervaagt, abstracter maakt. Deze abstrahering geeft de foto’s van Leiter een schilderkunstige kwaliteit waarin, volgens de internetscribenten, de door hem geliefde Bonnard doorschemert.

Er is een kleine kans dat ik op 3 of 5 april, of anders in de week van 7 april voor deze tentoonstelling op en af naar Parijs rijd. Indien dat zo is, kunnen leden van onze Culture Club uiteraard kostendelend mee.

Afgezien daarvan deel ik jullie mee dat ik vanaf nu tot en met 2 april het land uit ben en dus geen bijdragen zal leveren aan deze blog en ook anderszins niet bereikbaar ben.

Nog één keer

A., Kortrijk, Belgium 2007.

Een aap in Efese

2

Hij die daar stapt
-vaarwel aan zijn kooi-
hij heeft een worst en een koffer bij.
Veracht hem niet omdat hij lacht
om zijn belagers -Ik ben kogelvrij, denkt hij.
Al stapt hij nog zo gezwind
langs de wegen van de wereld,
de wind die hem verstrooit
is sneller dan alle vogels.

[ Hugo Claus ]

Nog koffie ?

Kwart over acht deze morgen, we drinken gezamelijk koffie, Jaqueline, Regina en ik. De twee dames van schoonmaakbedrijf XS zijn keien in het schoonmaken maar los zand als het om Woord en Beeld gaat. Dat blijkt. "Hugo Claus is dood", merk ik op tijdens het eerste kopje, "en weet je wat hij over de dood zei", vraag ik nog met m'n domme kop... "Wie is dat" vraagt Regina met haar mooie Surinaamse tongval en meer uit beleefdheid dan uit belangstelling "Is dat die man van Studio Voetbal?" "Nee dat is Hugo Boss" oppert Jaqueline, "die ongeschoren vent met dat vette haar" "Meisjes, Meisjes", probeer ik nog beseffend dat ik er gewoon niet over had moeten beginnen. Bij de koffie smorgens praat je over het weer, de aanbiedingen van de Lidl en GTST, whatever. "Hugo Claus was een Belgisch schrijver, dichter, schilder, regisseur en een enorm levensgenieter en Hugo Boss is een kledingmerk, de "viezerik" bij Studio Voetbal is de schrijver/journalist Hugo Borst". Voor ik het weet ratel ik door over Claus en probeer met wat hij zei over de dood een beeld te geven van het poetisch inzicht van de kunstenaar. "De dood is een meisje in zwart ondergoed" zei ik, "is dat niet prachtig?" "Het is gewoon een ouwe viezerik" oordeelt Jaqueline en tegen Regina "Bij de Lidle hebben ze panties voor 1,99" en vervolgens "moet jij nog koffie?"

Wat kunnen we meer doen...

...dan vanavond enkele van zijn gedichten lezen en op een kleine, bescheiden wijze hommage brengen aan deze grote meester van het geschreven en gesproken Woord (én het Beeld)?

morgen is het vijf jaar geleden...

beste vrienden
terwijl hier te lande de media zich druk maken omtrent de vorming van onze regering
zal het morgen vijf jaar geleden zijn dat het Amerikaanse leger en zijn bondgenoten Bagdad bombardeerden en daarmee van de zinloze oorlog in Irak een feit maakten

in een dagblad las ik vandaag volgend vers...


Er was (eens) een vrouw in Bagdad

Een moeder van zes
Was zij
Nee ze leeft nog
Maar sinds de kinderen
Die ze allen democratisch zog gaf
Sinds hun bevrijde bloed
Dat door hun arabesken vloeide
Kleien fleurt in besmeurde sterren en strepen
Is ze niet langer een gekke weduwe maar ook
Kinderloos
En doolt ze met vreemde honden
Huilend
Door straten waar haar kinderen
School liepen
Soldaatje speelden
Martelaar werden

Mustafa Kör (schrijver, dichter)



(de foto vond ik op het net, niks geënsceneerd vrees is...)

woensdag 12 maart 2008

Jullie lazen de commentaren reeds. Nog enkele indrukken van onze bijeenkomst van woensdag 12/03
We waren ontroerd door de tekst van Piet. En merkten op dat de foto in de eerste plaats herinneringen opriep, vrolijke herinneringen. Door zijn verhaal, zijn context wordt het dan toch een droevige foto. De tekst evolueert van die herinneringen naar een kille beschrijving van thermonucleaire experimenten. Tussendoor wordt de kameraadschap en een veld zonder lijnen geëvoceerd. De esthetische kwaliteiten van deze foto doen er niet echt toe – het verhaal van de foto wordt de foto. Er is het horloge, de wijzende arm van een speler, de begrenzende bomenrij maar bovenal de achterliggende ramp.
En dan komt Pascal met een foto die noch context noch anecdote wil zijn maar een spel van lijnen en vlakken. Het is alsof ik dan pas zie wat voor een boeiend vlak dit is. En nu opnieuw, wanneer ik de foto bekijk hier op de blog. Voor mij is het een schilderij geworden. Deze foto staat diametraal tegenover de vorige.
Piet leest met ingehouden emotie. Pascal met gewichtige ernst. Luc begint met een aarzeling – hij grinnikt even – en wordt overtuiging. Giacometti tussen zijn werken, Giacometti in beweging. Op de dvd die ik deze week huurde, is deze foto ook te zien in een reeks atelierbeelden. Dit was de juiste foto, het goede moment, de verrassing, zegt Cartier-Bresson. Voor Piet vormen de kunstenaar en het stappende beeld de kern. De kunstenaar als wervelwind, hij grijpt een beeld vast bij de nek – ontstuimig en terzelfdertijd geconcentreerd weet hij wat hij doet en zal hij zijn orde handhaven. De definitieve plaats van de objecten. Hier gebeurt iets, iets decisiefs.
Ikzelf had geen foto en dat kwam door allerhande twijfels. Het niet kunnen kiezen. De angst om over een foto te spreken in aanwezigheid van vier steengoede fotografen. Koudelka leek me wel wat, de grimmige zwarte hond in een sneeuwlandschap en die deed me dan weer denken aan een foto van mezelf, gemaakt door mijn broer, 27 jaar geleden. Het is een foto die vreemde reacties oproept bij mensen en even dacht ik eraan die reacties te filmen en daar een tekst bij te schrijven. En zo kwam ik bij
Sophie Calle :
Het is een kort filmpje over haar werk. Toen ze terugkwam in Parijs, na een afwezigheid van 7 jaar, liep ze verloren in een stad die haar vreemd geworden was. Ze stelde zich vragen over sommige mensen, meer bepaald over de mensen die zonder duidelijk doel in de stad ronddwaalden. Niet op weg naar een werk – wat kon hun doel dan zijn en hadden zij wel een doel ? Ze begon hen te fotograferen om hun paden, hun interesses, hun energie die haar zo bitter ontbrak, te ontdekken en zich zo toe te eigenen.. In een poging haar wereld te ordenen. Toen kwam ze op het idee mensen te volgen, hen te fotograferen en daar notities bij te maken. Om hen niet te vergeten, pour me souvenir d’eux. Een toeval of liever een teken – un signe – bracht haar ertoe een man te volgen tot in Venetië waar ze niet alleen hem fotografeerde maar ook wat hij fotografeerde. (Ze merkt op dat die persoon van kapitaal belang is, een levensnoodzakelijke rol speelt dans la fabrication d’une obsession, om achteraf radicaal afgedankt te worden. (Het is een machtspel waarbij zij de touwtjes in handen houdt) Toen het experiment voorbij was, leek het haar wel wat om zelf gevolgd te worden. Zo liet ze haar moeder een privédetective inhuren (onder voorwendsel dat haar dochter een verhouding met een te oude man had). Het bezorgde haar een kick en een dagboek en ook het document dat de privédetective afleverde, vindt zijn plaats in het oeuvre. Dat rapport bevalt haar wel, met zijn bijzonder taalgebruik (La surveillée emprunte la rue …) en sommige foto’s vindt ze zeer geslaagd
Ik herinner me ook een fotoboek van de zestig dagen die volgen op een amoureuze breuk. Een foto per dag. Tot het verdriet op was.

Sophie Calle irriteert me en ze boeit me. Het vermengen van openbaarheid en privé, het voyeurisme – exhibitionisme. De rol die ze de wereld doet spelen in haar leven, de rol die ze een anonieme passant en zichzelf toebedeelt. Het leven dat op die manier een beheersbaar drama wordt én een spel - ze zorgt zelf voor de mise en scène.
Het verhaal primeert – fotografie als illustratie, bewijsmateriaal.


Het was een boeiende avond en ik heb Paul erbij gemist. Veel geleerd.

Op de wijze van Piet

Wat zien we hier,
gewoon voetbalvertier?
Zegt uit Vlissingen Piet:
‘Dat zien we hier niet.’

Enfin, dat zien we wél.
En ook vriendschap en tijd.
De spits wijst en krijt:
‘Hier die pass! – Snel!’

De tumor intussen
in zone drie twee en één
valt niet te sussen
en kankert gemeen

voort in de ad’ren
van kind’ren en vad’ren.
Zoveel Becquerel
maakt onze ziel stil.

Vers 4

Photofestival Knokke-Heist, Belgium 2008, March 15.

Woord & Beeld 38

Knokke-Heist, Internationaal Fotofestival, 15 maart 2008

Ook gezien

Knokke-Heist, Internationaal Fotofestival, 15 maart 2008

Het is natuurlijk geen wedstrijd, Luc, en aan jouw vijf schitterende observaties kan ik niet tippen, maar deze had ik ook gezien!

Vers 3

Internationaal Photofestival Knokke-Heist, Belgium 2008, Saturday March 15.

Giacometti

'Alberto Giacometti'© Henri Cartier-Bresson, 1961.

We bekijken een foto van de hand -het oog- van Henri Cartier-Bresson uit 1961, waarop de beeldhouwer Alberto Giacometti te zien is. Dit is geen traditioneel, maar nietemin zeer ge(s)laagd portret. De kunstenaar heeft geen pose aangenomen, heeft zich niet expliciet laten portretteren, maar de fotograaf heeft hem ‘genomen in de actie’, waarschijnlijk tijdens voorbereidende werkzaamheden voor een tentoonstelling in een galerie of museum. Deze actie wordt ook onderstreept door de bewegingsonscherpe weergave van de man. Het lijkt een contradictie: een portret waarop de geportretteerde door die onscherpte niet duidelijk herkenbaar is.
Giacometti wordt gefotografeerd in een relevante context, in een omgeving waarmee de man zich kan identificeren: zijn werken zijn er te zien, hij draagt heel geconcentreerd één van zijn beelden en heeft geen aandacht voor de fotograaf maar alleen voor zijn werken. Hoewel de sculpturen van invloed zijn op de betekenissen en de compositie van de foto, zijn zij niet ten volle in beeld gebracht: drie van de vijf beelden zitten niet volledig binnen het beeldkader. Wat van de grootste twee beelden te zien is, is ruim voldoende om van betekenis te zijn: de suggestie van de beweging en de stilstand.
De kunstenaar is in beweging. Wellicht heeft de fotograaf aangevoeld dat hij de beeldhouwer in beweging moest fotograferen, in overeenstemming met het ‘bewegende’ sculptuur. Maar er is meer aan de hand. Het ‘bewegende’ beeld is donker, net als het pak van Giacometti. Hij beweegt zicht met een ‘stilstaand’ beeldje. Hij loopt voorovergebogen en de kromming van zijn rug legt zich mooi in de curve van het beeld. Hij zet net als het beeld een stap voorwaarts. Op deze manier heeft Cartier-Bresson ervoor gezorgd dat hij hem toont als een kunstenaar die zich met zijn werk schijnt te ‘vereenzelvigen’. Een van de belangrijkste elementen in deze foto, vol symboliek en paradoxie, is precies dat deze op het juiste moment is genomen, op het goeie moment is ‘bevroren’ - ‘gebeeldhouwd’ kunnen we wel zeggen -.
Deze foto lijkt geen compositorische kwaliteiten te bezitten. Er is geen enkele belangrijke lijn die zich evenwijdig aan de beeldrand vertoont. De veelheid aan figuren en objecten geven een ‘rommelige’, onsamenhangende indruk. De kunstenaar, die dan toch geacht wordt de figuur te zijn om wie het draait, is zeer centraal in de foto te zien en deze positie was in de jaren ’50 en ’60 niet meer zo ‘done’. Geen gulden sneden of elementen die zorgen voor een uitgesproken compositorisch evenwicht ofte esthetische orde.
Zou men kunnen instemmen met de veronderstelling dat Henri Cartier-Bresson de vormelijkheden hier intuïtief conform de inhoud heeft weergegeven en het geheel daarom juist betekenisvol wordt: Giacometti werd gefotografeerd in een ruimte waarin de objecten nog hun definitieve plaats moeten vinden; de kunstenaar die daarin op één been ergens naartoe stapt en dus ook maar ten dele in evenwicht is?
In ieder geval is er, ondanks de actie en het vormelijke onevenwicht, een relatief rustig beeld gemaakt. Wat is daar de verklaring voor? Wellicht is het antwoord te vinden op het mysterieuze briefje dat Giacometti in zijn mond houdt.

Dieptelectuur in Monschau

Monschau, 8 mei 2005. Eigen foto.

Wij lopen rond in een driedimensionale wereld; fotografie daarentegen herleidt, net zoals schilder- of tekenkunst, die drie dimensies tot het platte vlak. Mede daardoor begint de fotograaf op de duur ánders naar de werkelijkheid te kijken, ja zelfs de werkelijkheid op een andere manier te zíen: niet meer als een ruimte maar als een vlak. Hij knipt stukken uit dat vlak (hij kadreert) en gaat daarmee aan de slag. Het eindresultaat, de foto, moet dan ook ten volle als een tweedimensionaal object worden gezien: een schikking van grijswaarden of kleuren op een vlak. In zekere zin komt de foto, een goede foto, altijd tot op zekere hoogte los van haar inhoud.

Deze foto illustreert goed wat ik bedoel. Achter de huizenrij staat op een heuvelrug een eenzame boom. Zo is het in de werkelijkheid. Wie in dat stadje rondloopt (ik geloof dat het Monschau was), heeft zich onvermijdelijk een idee gevormd van de ligging van het stadje in een dal en ziet derhalve – men ziet wat men wéét – onder die boom de door het huis aan het zicht onttrokken heuvel. Maar de fotograaf ziet al, anticiperend, wat de toeschouwer die van de heuvelrug geen weet heeft zal zien: dat het is alsof die boom, een door de werking van de perspectief veel kleinere boom dan in werkelijkheid, óp het dak groeit. In het vlak dat de fotograaf uitknipt, verdwijnt namelijk de derde dimensie, de diepte.

Ik zei: kadreren, en dan aan de slag. De onderwerpkeuze alleen – hier dus de boom-op-het-dak maar ook, impliciet, het spel van intenties en verwachtingen – garandeert nog geen boeiend vlak. De compositie is al even belangrijk. Zonder nauwkeurig afgewogen compositie zou alleen de anekdote er toe doen – en dat zou te weinig zijn. Een evenwichtige compositie zorgt ervoor dat élk element in de foto er toe doet. En hier is dat, denk ik, geslaagd. In die mate zelfs dat de anekdote op het tweede plan verzeilt, dat de foto als foto op de voorgrond treedt. Die laatste beweging (het op de voorgrond treden van de foto als foto, dat wil zeggen als schikking van grijswaarden of kleuren, los van de ‘inhoud’) is essentieel. Of nauwkeuriger: het essentiële is het precaire evenwicht tussen de (plastische) kwaliteit van de foto als foto en de ‘inhoud’, die discreet moet zijn, nog net niet helemaal afwezig, niet opdringerig in elk geval.

*

Dat was de tekst die ik (in het kader van mijn blogrubriek 'Terugblik') op voorhand had geschreven. We bespraken dan nog verder de foto, en ik begon er zelf ook dingen in te zien die ik vooraf niet had opgemerkt - en die ik zonder de toetsing met de meningen van Luc, Piet en Sarah ook nooit zou hebben gezien: de correspondentie van de raampjes in de gevels en het dak; de correspondentie van de spieën waarvan ik er één, onder de kroonlijst rechts onderaan, nog niet had ontwaard; en dat die spieën nu net essentieel zijn in de lectuur van de foto want een van die spieën, de cruciale spie als het ware, is nu net de nog net zichtbare heuvelrug waarop die boom staat; de omlijstfunctie van de spie in de rechterbovenhoek; de schuinte van het huis ter rechterzijde, te wijten aan het feit dat er niet met een technische camera was gewerkt; de vorm van de boomkruin die een beweging lijkt te suggereren... Enzovoort, enzovoort. Dat leidde tot volgende verminking van het artefact (een goedkope en dus wat bleek uitgevallen print):

Ook wil ik bij deze ook de suggestie ter harte nemen om eens te zien wat de foto in zwart-wit geeft:

at war with the oblivious

dieptelectuur van een foto - paul



De fotograaf geeft me bij dit beeld onvrijwillig het gevoel dat ik mezelf in dit café in New Orleans bevind. Een late namiddagzon valt door de ramen en door een kier van de openstaande deur naar binnen. Buiten op straat kijkt een golden retriever met een bijna menselijke blik naar binnen. Het is een volks etablissement. Dat kan ik afleiden uit de weinig verfijnde inrichting, het goedkoop meubilair. Buiten het gelukkig toeval van de naar binnen turende hond gebeurt er weinig. Het leven in deze scene speelt zich af achter de lens van de camera. Een banale caféscène, een babbel aan de toog, een stukje dagelijks levensgenieten in de binnenstad van New Orleans. Het is rustig in het café. Geen enkel tafeltje is ingenomen. Ik zie geen tabaksrook opgelicht door het zonlicht. Buiten op straat is het leven schijnbaar stilgevallen. De hond kijkt naar binnen, naar z’n baas die zich ophoudt aan de toog. Hij wacht geduldig en kijkt bovendien met een trouwe en meelijkwekkende blik in de lens. Die blonde viervoeter waar de streep licht onze blik met enige dwang naartoe leidt is de ‘eyecatcher’ binnen het frame. Mochten we niet weten dat de hond vastligt aan de straatlantaarn of dat het dier hoopvol kijkt naar z’n fotograferende baas zouden we met groot gemak van een ‘decisive moment’ kunnen spreken. Wanneer is een moment trouwens decisief? Ondanks het harde tegenlicht vangen we toch een glimp op van het interieur. Een mooi staaltje lichtbeheersing van de fotograaf. Het raamwerk en de klapdeuren van het café zorgen voor de scheiding tussen twee werelden: binnen en buiten. Een filter van licht en geluid. Vooral het prachtige licht ontdoet deze scène van elke banaliteit. Ik hoor de hond zachtjes janken terwijl de retriever vast de stem van z’n baas herkent. Een hond hoort tien keer beter dan een mens. De kleuren zijn zonder uitzondering natuurlijk en flatterend tot het bordeaux koetswerk van de twee geparkeerde wagens toe. Het transparante groen van de nepantieken bureellamp zorgt voor een verrassend accent in dit palet van aardekleuren. Het moment is perfect symmetrisch vastgelegd, plaatst de hond centraal en accentueert bovendien de rust die onvermijdelijk van deze scène uitgaat. Het zou kunnen een foto zijn van Patrick De Spiegelaere die beweert dat fotografie ‘klein’ moet zijn. Het is een beeld van Bill Bowden die ik reeds lange tijd volg via zijn blog ‘At war with the oblivious’. Hij heeft niet de bekendheid van William Egglestone maar z’n werk doet me geweldig aan dit icoon van de vroege Amerikaanse kleurfotografie denken. Onbekendheid kan een hemels voorrecht zijn las ik onlangs ergens in een krant. Bill Bowden maakt hemelse platen.

oblivious: lacking remembrance, memory, or mindful attention

text minilezing 12-03-08

excuses voor de slechte kwaliteit van de foto maar het boek met de foto is ter inzage achtergebleven en we moeten het dus doen met een scan van een scan.


De foto die ik heb gekozen is er één waarbij ik moet denken aan de jaren 70 toen we met het locale rockcafe de Piek een vijftal jaren achtereen bij de Vk Luchtbal in Antwerpen deelnamen aan het jaarlijkse paastornooi. Midden in het Antwerpse havengebied achter de Schelde lag een voetbalplein zoals jullie dat zo mooi zeggen. Wij noemen het veld, maar plein was hier een inderdaad een betere omschrijving vanwege de vele stenen (waaronder zelfs een flinke kassei ontdekt bij de middenstip !) in het zeer hobbelige en bij regen onbegaanbare terrein. Gesierd met heuse tribune, een kleedlokaal zonder douche (een ieder kreeg een waskom met halflauw water) en een clubhuis waar het goed toeven was. Tegenstanders met de prachtnamen als fc Visvijver, vk Luchtbal, fc Thijs en fc den Bloeiende brem uitkomend in de Belgische arbeidersbond. Deze foto echter is niet gemaakt op een zelfde soort blijmoedige plaats, deze foto is gemaakt in de Oekraine rondom Tsjernobyl in zone 2. In Zone 1 is iedereen geevacueerd, in Zone2 is er een niet dwingend advies afgegeven te vertrekken maar je mag je er niet nieuw vestigen en Zone 3 is wel beschikbaar voor nieuwe bewoners. Het jaarlijkse voetbal tornooi tussen Zone 2 en Zone 3 is hèt evenement van het jaar, de mannen zijn al dronken als een tor ver voor het middaguur, de vrouwen verkopen snoep en limonade voor en aan de kinderen. Kameraadschap en een veld zonder lijnen vallen me hier op, grenzen zijn hier, behalve de door de regering opgelegde zonegrenzen, niet belangrijk, de straling wordt er niet door tegengehouden. In de Oekraine werd 18.000 vierkante kilometer landbouwgrond besmet en 35.000 km2 bos. De mensen blijven er nog steeds gewoon eten uit de zwaar vergiftigde tuinen en vissen in de vuile rivieren. Reeds 272.000 mensen werden blootgesteld aan een te hoge dosis. Het gebied is het meest vervuilde van de planeet... De foto is een van de weinige in het boek van Robert Knoth en Antoinette de Jong die niet onmiddellijk herkenbaar is als op z'n minst schrikwekkend. Een boek meer als document dan als fotoboek al zijn in mijn ogen de platen van een hoog gehalte. DeTitel is cerificaat 000358, met een certificaatnummer ben je officieel een slachtoffer van de nucleaire verwoesting in Kazachstan, de Oekraine en Wit Rusland. Men kan met dat toegewezen persoonlijke nummer medische hulp krijgen tegen een gereduceerd tarief, verre van toereikend maar het helpt wat. Tsjernobil was wel de bekendste maar zeker niet de enige en ergste ramp in de geschiedenis van de kernenergie. De genetisch gevolgen van bestralingen zijn pas na vier of vijf generaties volledig zichtbaar. Bij de thermonucleare expirimenten van de Amerikanen op Bikini-eiland werd onderzoek gedaan bij fruitbomen, pas na 200 generaties was de beschadiging hersteld de piek in de afwijkingen lag tussen de tiende en de twaalfde generatie. Kortom een foto van een vrolijk tafereel om niet blij van te worden. ( n.b enigszins gewijzigde tekst)

Storm in een glas water

de storm van windkracht negen
is gaan liggen, net op tijd
dus vrienden, kom dat tegen
van die last ben ik bevrijd

het spreekwoordelijk glas water
daar is de storm beland
dus zeg ik nu "tot later"
tot ziens in Belgenland

( met medeweten van vriend Luc )

gegroet
Piet

Crisiscentrum

Beste Clubvrienden
Ik durf te suggereren dat we de bijeenkomst van vanavond uitstellen wegens afwezigheid van Paul (1) en wegens onzekerheid omtrent stormweer en dus aanwezigheid van Piet (2).
Pascal en Sarah, ik wil graag van jullie horen wat jullie erover denken.
Voor een makkelijke en directe communicatie is het wellicht aangewezen om even de telefoon te gebruiken. Crisisnummers: 050 680 591 of 0484 972 479 !
Jullie zijn in élk geval welkom ten huize Kortebrugge 17, Sint-Michiels.
Luc

Zware storm

Vrienden van Goed Gezien, indien de weersverwachting, met de daarbij behorende waaschuwing volgens het schema verloopt, zal het rond mijn vertrekuur zeer zwaar stormen met alle gevolgen als rondvliegende bomen en omvallende camions vandien, dàn blijf ik dus thuis om mijn dakpannen en mijn vrouw vast te houden. Mocht de storm inmiddels geluwd zijn verschijn ik rond 19.30 ten huize Veerle en Luc. Bij afwezigheid staat mijn voorbereidde foto op Goed Gezien met begeleidende tekst.
vriedelijke groet, Piet

the outside of truth

het zeildoek van de botsauto's

omringd door mijn favorieten
reed ik in de autoscooter rond
en voelde voor het eerst meisjestieten
chewing gum kauwend in mijn mond

guido belcanto

(Beste vrienden van 'goedgezien', ik kan er helaas niet bij zijn woensdag. Exit roept. )

'k Doe mijn best om mijn 'dieptelectuur' van een foto via dit kanaal te publiceren.

't peloton

Woord & Beeld 37

Brussel, 15 februari 2008

12 maart tris

Oké wat mij betreft. Dan stel ik voor, om het een beetje vooruit te laten gaan, dat iedereen bevestigt dat hij/zij het eens is met de locatie en zo mogelijk ook met de inhoud van onze volgende bijeenkomst.

12 maart bis

Beste clubvrienden, Pascal in het bijzonder
Ik sta erop dat het op 12 maart bij mij doorgaat. Veerle gaat bij toeval naar de film zodat we een hele livingroom ter onzer beschikking hebben. Profiteer ervan, want misschien duurt het nog wel een hele tijd voor het toeval weer eens opduikt.
Je voorstel, Pascal, lijkt me interessant om iets mee te doen. Ik probeer het voorstel uit te werken en per kerende in de groep te gooien.

12 maart

Geachte kompanen,
De bijeenkomst van 12 maart kan bij mij plaatsvinden: Résidence Visart, Karel de Stoutelaan 4b/6. Aanvang 20 uur.
Ik heb nog geen tijd gehad om een voorstel in elkaar te steken.
Een denkpiste:
Elk geeft een dieptelectuur van 1 zelf te kiezen foto. Drie, vier of vijf minilezingen van plusminus 10-15 minuten, met nadien een gemodereerde poging om enkele conclusies te trekken. Ieder zorgt voor voldoende duidelijke kopies van zijn/haar foto.
Gelijk welke foto. Pers, historisch, eigen...
Wat denken jullie?
Groeten,
Pascal

Woord & Beeld 36

Brugge, Belgium 2007.

Waar gaat de bijeenkomst door op 12 maart? Wat staat er op het programma?

Le Moment Décisif

Omloop Het Volk dus. Philippe Gilbert 'gaat' op de Eikenberg. Ook Nuyens moet passen. Ze zullen hem niet meer terugzien. Toch niet tijdens de koers. Leuk dat je als fotograaf staat waar je moet staan. Meer op mijn blog!