Goed Gezien

En uitgerekend die avond speelden ze opnieuw de Titanic op de tv. Het leek er sterk op dat ik het einde nooit zou kennen.

Mijn zussen vertrokken naar hun verre universiteit en ik bleef met mijn ouders achter. Dat waren de weken om nooit te vergeten. En mijn vader die zijn maîtresse moest geruststellen ! Ik hoorde de telefoongesprekken en ik hoorde hem afzien en sussen en beloven en kussen – hij was 48 en zijn zoon was dood en hij stond alleen in de gang en kuste een telefoon.

Toen wou ik voor altijd in de duinen wonen om eeuwig te treuren. Om een soort duinengek te worden die zich zou voeden met bessen, geroosterde sprinkhanen en af en toe een gestroopt konijn. Mijn vader die moe was, stuurde me naar een psycholoog. De eerste keer moest ik vertellen en 8oo frank betalen. De tweede keer moest ik wenen en 8oo frank betalen. Het is een duur publiek, zo’n psycholoog. Op het einde van de séance moest ik een kaartje trekken. Ik heb die kaartjes lang bewaard : ‘Geduld kan wonderen doen.’ en ‘Een mislukking kan wonderen doen.’ Het bleef bij 2 séances. Ik heb geen geduld en ik wil geen mislukking, ik wil alleen de wonderen. 23 jaar later zag ik die psycholoog terug in vreemde omstandigheden. Het waren omstandigheden waarin een psycholoog niet graag herkend wordt en hij was geen lijk aan het begraven in een donker bos. De wereld is klein roepen wij dan. Niets is minder waar, de wereld is immens, angstaanjagend oneindig. Daarom bezoeken wij altijd dezelfde steden waar wij alsmaar dezelfde mensen ontmoeten, bewegen wij ons immer in dezelfde kringen. (altijd – alsmaar – immer ! ) Maken wij onze wereld klein. (Sinds ik in een bergdorp in Patagonië de uitbaatster van de wasserette van de Langestraat een vakantiestrijkcursus aan de plaatselijke vrouwenbond zag geven, twijfel ik nu ook aan deze stelling.)

Hij wachtte nog zes maanden. Voor mijn moeder was er nu toch niets meer te doen, zei hij op een dag. Marcella kwam om soep te maken en haar bed op te maken en voor al de rest van de nuttige dingen. Ze liet alleen Marcella toe en als een spook kwam ze naar buiten op de dag dat zijn verhuiswagen de straat uitreed en deze handen, ooit zenuwen en vluchtigheid , die we nu dwangmatig vasthielden - zolang de dwang om goede liefdevolle mensen te zijn, duurde - hingen levenloos.
Hij had haar ontmoet op de voorstelling van een studententoneelgezelschap. De kennismaking kon niet juister zijn. Zij was de bleke Desdemona. Haar tegenspeler was zo dronken dat ze zichzelf met het hoofdkussen moest verstikken. De ridicule scène zou haar nog jaren achtervolgen maar hij werd smoorverliefd. En de kolerieke zot die hij toen al was, overwoog de zatte Othello van het toneel te schoppen en zelf de klus te klaren maar hij verbeet zijn woede. Hij had nog een gans leven.
Hij hield van de ijle verschijning. Van haar angst en van haar ernst. Hoe ze van hem kon schrikken, daar hield hij ook van. Want zij was zachtheid. Ook al klapte ze de broodrooster open op mijn hand met een schrikachtig gebaar zodat ik wekenlang met een ingebrand strepenpatroon rondliep, ook al gaf ze mijn kat met jongen en al, weg aan kennissen die passeerden terwijl ik op vakantiekamp was, ze was altijd zacht met mij. Je kon haar nooit veel kwalijk nemen want ze was elders. In de winter las ze boeken en schreef ze een dramatisch dagboek. In de zomer las ze boeken en droeg ze chique mantelpakjes en liet ze Marcella het beste fruit kopen. Wij hadden de duinen en de zee en het beste fruit. Dat was ervoor.

Hij had haar nooit mogen achterlaten en hij wist het. Dat was het ergste, dat hij het wist en altijd zou weten en het toch deed en nooit terugkwam. Toen was ze nergens meer.