Vooreerst: proficiat met uw prijs.
En ook natuurlijk: proficiat met uw copyright-detectiesysteem! U moet ons bij gelegenheid maar eens informeren welke software daarvoor van doen is.
Hopelijk hebt u er geen bezwaar tegen dat wij uw foto 'citeren'. Mocht dat wel zo zijn, dan halen wij hem meteen van onze blog af.
Uiteraard zal ik u de resultaten van onze opdracht doorsturen.
Zelf ben ik van plan mijn eigen tekst na 12 maart op mijn blog te plaatsen. Hebt u er bezwaar tegen dat ik dan opnieuw uw foto citeer?
Dank voor uw belangstelling,
Pascal Cornet
zaterdag 28 februari 2009
subject: Auschwitz foto
Hallo Pascal,
Via mijn site kon ik zien dat je een opdracht heb uitgeschreven over een foto van mij.
Omdat ik de maker van de foto ben, ben ik geïnteresseerd in hoe die foto gezien word.
Zou ik eventueel de stukken die de mensen moeten schrijven ook mogen lezen.
Gewoon voor mijn informatie.
grt rgr
Roger Cremers
Via mijn site kon ik zien dat je een opdracht heb uitgeschreven over een foto van mij.
Omdat ik de maker van de foto ben, ben ik geïnteresseerd in hoe die foto gezien word.
Zou ik eventueel de stukken die de mensen moeten schrijven ook mogen lezen.
Gewoon voor mijn informatie.
grt rgr
Roger Cremers
opdracht
De volgende bijeenkomst op 12 maart zal allicht voor een groot deel in beslag worden genomen door ‘Connections’. Ik zie daar, net als jullie vermoed ik, reikhalzend naar uit. Maar ik heb ook een opdracht. Aanleiding is de bekroning van Roger Cremers in de categorie ‘Arts and Entertainment’ van de prestigieuze World Press Photo-wedstrijd.
Dit is het bekroonde beeld:
Dit is het bekroonde beeld:
© Roger Cremers
En de volledige reeks is hier te zien.
Nu vraag ik jullie het volgende te doen. Schrijf op maximaal een half A4’tje je commentaar bij deze foto. Het hoeft geen affe tekst te zijn. Enkele trefwoorden kunnen ook al voldoende zijn, maar je kunt er natuurlijk ook een uitgebalanceerd mini-essaytje van maken.
Stuur mij vervolgens die tekst: pascal.cornet(AT)pandora.be.
Ik zal op onze avond de teksten voorlezen en ik zal dat doen zonder de naam van de auteur te vermelden.
Het is de bedoeling dat die auteurschappen ook op de avond zelf niet worden onthuld – zodat dit niet alleen een oefening in kijken en schrijven is, maar ook in anonimiteit en bescheidenheid.
Je bent natuurlijk niet verplicht om mee te doen of om deze spelregels te onderschrijven. Ik werk dan enkel met de resultaten die mij tijdig hebben bereikt.
vrijdag 27 februari 2009
de stok
De stok, de bal...? De stok is na boeiende omzwervingen weer bij mij. De bal is dus rond. Ik moet zeggen dat de laatste pas van Sabine grandioos poëtisch was maar de bal moeilijk controleerbaar. Maar dit levert soms de mooiste doelpunten op.
charcuterie / woord & beeld 117
Didactisch dagje uit met de kinderen vandaag; zie hoe een rokerslong eruit ziet,een lever met ambitie ooit boenwas te worden,de doorgesneden hersenen van een doorsneemens.STOP! Bomalarm!De hele zwik bijna-bezoekers waartoe ook wij behoren wordt naar buiten geloodst.Politie,DOVO,zenuwachtige organisatoren.Dan maar geen memorabele beelden binnen,maar toch enkele kiekjes buiten genomen.Waarvan eentje woord en beeld.
donderdag 26 februari 2009
vijf keer en tellen tot tien...
't Is twintig voor acht. Een groot vrachtschip stoomt achterlangs.
"Dover Strait, this is Dover Coast Guard, for traffic information please listen on channel eleven."
De 'Anne van Nieuwpoort' jaagt door de nacht. De hemel is helder. Schuin boven me, aan bakboord, zie ik plots 'mijn' drie sterren. Eén 'lampje' trekt langzaam van noord naar zuid. Het licht van de sterren is jaren onderweg. Dat van het vliegtuig is geen seconde oud.
Het is vast nog drie uur varen. Aan de horizon zie ik een regelmatig flitsend licht. Het vuur van Northforeland? Vijf flitsen..... tien tellen donker. Een gloed hangt boven de kust. Ik glijd voorbij de Mid Falls boei. De diepte klimt hier van vijfenveertig plots naar vijf meter. De zee wordt anders, koppig. De 'Anne' stampt en schuimt door het onrustige water. Een golf breekt op de boeg aan loef, spat uiteen en valt als een koude zoute plensbui neer in de kuip. Mijn oude zeiljas houdt het sop niet langer tegen. Ik ben zeven uur onderweg.
Varen in het donker is bijzonder. Plots word ik onrustig. Ik sta recht en tuur boven de buiskap uit de nacht in. Het water aan bakboord licht rood op telkens de preekstoel naar beneden duikt. De navigatielichten werken. Verder is de zee zo zwart als inkt.
Even binnen schuilend vul ik het logboek in. De wijzer van de barometer wipt omhoog als ik met een verkleumde vinger op het glas tik. Een doffe bons, ik schiet naar buiten. In het heklicht zie ik een stuk wrakhout als een drenkeling net bovensteken en verdwijnen in de duisternis. Recht vooruit schijnt de vuurtoren van Northforeland nu feller. Vijf keer..... en tellen tot tien. De stroming duwt m'n scheepje in de richting van de Goodwin Sands, de verraderlijke zandbanken net onder de kust. Ik stuur wat op. De 'Anne' leunt op een toenemende bries. Het log wijst vijf knopen aan.
De Goodwin Knoll, de aanloopboei naar de haven van Ramsgate en Pegwell Bay, ligt op twee uur varen. De stroming duwt me in de goede richting. Ik heb vertrouwen in mijn klein scheepje. Het bracht me reeds naar verdere kusten.
Nu geen fouten maken. De nacht, de zee, de banken houden me wakker.
'De menselijke blik der vuurtorens in nachtelijke verte,
Of de plotselinge nabije vuurtoren in de pikdonkere nacht'
(Wat waren we dicht bij land. En het water zingt ons in de oren!)
Fernando Pesoa
"Dover Strait, this is Dover Coast Guard, for traffic information please listen on channel eleven."
De 'Anne van Nieuwpoort' jaagt door de nacht. De hemel is helder. Schuin boven me, aan bakboord, zie ik plots 'mijn' drie sterren. Eén 'lampje' trekt langzaam van noord naar zuid. Het licht van de sterren is jaren onderweg. Dat van het vliegtuig is geen seconde oud.
Het is vast nog drie uur varen. Aan de horizon zie ik een regelmatig flitsend licht. Het vuur van Northforeland? Vijf flitsen..... tien tellen donker. Een gloed hangt boven de kust. Ik glijd voorbij de Mid Falls boei. De diepte klimt hier van vijfenveertig plots naar vijf meter. De zee wordt anders, koppig. De 'Anne' stampt en schuimt door het onrustige water. Een golf breekt op de boeg aan loef, spat uiteen en valt als een koude zoute plensbui neer in de kuip. Mijn oude zeiljas houdt het sop niet langer tegen. Ik ben zeven uur onderweg.
Varen in het donker is bijzonder. Plots word ik onrustig. Ik sta recht en tuur boven de buiskap uit de nacht in. Het water aan bakboord licht rood op telkens de preekstoel naar beneden duikt. De navigatielichten werken. Verder is de zee zo zwart als inkt.
Even binnen schuilend vul ik het logboek in. De wijzer van de barometer wipt omhoog als ik met een verkleumde vinger op het glas tik. Een doffe bons, ik schiet naar buiten. In het heklicht zie ik een stuk wrakhout als een drenkeling net bovensteken en verdwijnen in de duisternis. Recht vooruit schijnt de vuurtoren van Northforeland nu feller. Vijf keer..... en tellen tot tien. De stroming duwt m'n scheepje in de richting van de Goodwin Sands, de verraderlijke zandbanken net onder de kust. Ik stuur wat op. De 'Anne' leunt op een toenemende bries. Het log wijst vijf knopen aan.
De Goodwin Knoll, de aanloopboei naar de haven van Ramsgate en Pegwell Bay, ligt op twee uur varen. De stroming duwt me in de goede richting. Ik heb vertrouwen in mijn klein scheepje. Het bracht me reeds naar verdere kusten.
Nu geen fouten maken. De nacht, de zee, de banken houden me wakker.
'De menselijke blik der vuurtorens in nachtelijke verte,
Of de plotselinge nabije vuurtoren in de pikdonkere nacht'
(Wat waren we dicht bij land. En het water zingt ons in de oren!)
Fernando Pesoa
woensdag 25 februari 2009
gelijkenis en imago
Waarom hebben mensen er bezwaar tegen dat ze worden gefotografeerd door een onbekende? Waarom wordt in dit verband vaak gezwaaid met de metafoor van het stelen? Ontneemt de fotograaf de gefotografeerde dan werkelijk iets? Het kan toch niet zijn dat het hier louter om de gelijkenis gaat? Je verdubbelt een werkelijkheid, en die verdubbeling herleeft op een scherm of ergens op een print, of je dwaalt ongewild als figurant rond op een kiekje dat in een ver Aziatisch land in een familiealbum wordt geplakt. Akkoord, je hebt daar niet om gevraagd, maar wat heb je te verbergen dat je dáár aanstoot aan zou nemen?
Trouwens, wat heeft het voor zin je te verzetten tegen een welmenende straatfotograaf als je weet dat je tegenwoordig voortdurend in de gaten wordt gehouden door bewakingscamera’s? Je beeltenis circuleert op dit ogenblik in duizenden virtuele universa – het zou idioot zijn daar bij stil te staan.
Het moet om méér gaan dan enkel de roof van de gelijkenis.
Bij Siri Hustvedts vind ik een aanzet tot een antwoord. In de roman Het verdriet van een Amerikaan is sprake van een tentoonstelling waarin een fotograaf zonder toelating genomen beelden uitstalt van mensen die daar, wanneer ze ermee worden geconfronteerd, absoluut niet van gediend zijn.
‘U zag er zo anders uit,’ flapte ze eruit.
Het gevoel van verlies dat me op dat moment bekroop, valt moeilijk te beschrijven. Het leek of ik beroofd was van iets wat me heel dierbaar was, en ook zonder dat ik de afbeelding of afbeeldingen gezien had, had ik een schrijnend gevoel van vernedering.
Siri Hustvedt, Het verdriet van een Amerikaan, 294
Vanwaar dat gevoel van verlies? Het is omdat de gefotografeerde zichzelf niet herkent. Of juister: omdat ánderen hem niet in de beeltenis herkennen. Omdat, met andere woorden, het getoonde beeld niet beantwoordt aan het beeld dat de gefotografeerde van zichzelf heeft. Beeld en zelfbeeld stemmen niet overeen. ’t Is een kwestie van imago. Het gaat niet om privacy maar om perceptie.
Dat verklaart waarom mensen het niet graag hebben dat zijn onverhoeds worden gefotografeerd. Zij krijgen niet de kans te poseren – hetgeen niets anders is dan het etaleren van het zelfbeeld en dus het werken aan het eigen imago. Zij denken dat de fotograaf hen niet zal zien zoals zij denken dat zij werkelijk zijn. De fotograaf ontsteelt hen niet hun beeltenis maar berooft hen wel van de mogelijkheid om die beeltenis bij te stellen.
Toch is daarmee niet alles gezegd. Wat is er bijvoorbeeld gebeurd in vergelijking met een paar decennia geleden, toen mensen het nog een hele eer vonden om te worden gefotografeerd? Een zeer opvallende verandering is het exponentieel toegenomen aantal fototoestellen en gebruikers van fototoestellen (ik zou hen niet allemaal ‘fotografen’ noemen). Hoewel, dat dient te worden gerelativeerd. De kans dat je in Erps-Kwerps of Zoutenaaie ongevraagd zult worden gefotografeerd is minimaal gebleven. De fotograferende hordes besnuffelen enkel de zogenaamde toeristische bezienswaardigheden en richten daar genadeloos hun optisch materiaal op de stilaan behoorlijk geïrriteerde autochtoon. Er is iets anders aan de hand. Iets wat wellicht met dat imago te maken heeft, en met het belang dat mensen daaraan hechten. De modale mens heeft een zelfbewustzijn ontwikkeld dat er dertig jaar geleden nog niet was. En hij heeft in het afsnauwen van bonafide straatfotografen een uitweg gevonden om op een gemakkelijke manier dit zelfbewustzijn te bekrachtigen. ’t Is dezelfde assertiviteit die door de eerste de beste proleet wordt ontwikkeld wanneer hij op het terras van het hotel in zijn vakantiebestemming de kelner schoffeert, een jongeman die om wat studiegeld bij te verdienen roodverbrand schorremorrie bedient maar die ’s avonds Proust of Kafka leest en tijdens zijn schaarse vrije uurtjes, eventueel met een fototoestel, als ‘serious photographer’ het hinterland verkent.
Trouwens, wat heeft het voor zin je te verzetten tegen een welmenende straatfotograaf als je weet dat je tegenwoordig voortdurend in de gaten wordt gehouden door bewakingscamera’s? Je beeltenis circuleert op dit ogenblik in duizenden virtuele universa – het zou idioot zijn daar bij stil te staan.
Het moet om méér gaan dan enkel de roof van de gelijkenis.
Bij Siri Hustvedts vind ik een aanzet tot een antwoord. In de roman Het verdriet van een Amerikaan is sprake van een tentoonstelling waarin een fotograaf zonder toelating genomen beelden uitstalt van mensen die daar, wanneer ze ermee worden geconfronteerd, absoluut niet van gediend zijn.
‘U zag er zo anders uit,’ flapte ze eruit.
Het gevoel van verlies dat me op dat moment bekroop, valt moeilijk te beschrijven. Het leek of ik beroofd was van iets wat me heel dierbaar was, en ook zonder dat ik de afbeelding of afbeeldingen gezien had, had ik een schrijnend gevoel van vernedering.
Siri Hustvedt, Het verdriet van een Amerikaan, 294
Vanwaar dat gevoel van verlies? Het is omdat de gefotografeerde zichzelf niet herkent. Of juister: omdat ánderen hem niet in de beeltenis herkennen. Omdat, met andere woorden, het getoonde beeld niet beantwoordt aan het beeld dat de gefotografeerde van zichzelf heeft. Beeld en zelfbeeld stemmen niet overeen. ’t Is een kwestie van imago. Het gaat niet om privacy maar om perceptie.
Dat verklaart waarom mensen het niet graag hebben dat zijn onverhoeds worden gefotografeerd. Zij krijgen niet de kans te poseren – hetgeen niets anders is dan het etaleren van het zelfbeeld en dus het werken aan het eigen imago. Zij denken dat de fotograaf hen niet zal zien zoals zij denken dat zij werkelijk zijn. De fotograaf ontsteelt hen niet hun beeltenis maar berooft hen wel van de mogelijkheid om die beeltenis bij te stellen.
Toch is daarmee niet alles gezegd. Wat is er bijvoorbeeld gebeurd in vergelijking met een paar decennia geleden, toen mensen het nog een hele eer vonden om te worden gefotografeerd? Een zeer opvallende verandering is het exponentieel toegenomen aantal fototoestellen en gebruikers van fototoestellen (ik zou hen niet allemaal ‘fotografen’ noemen). Hoewel, dat dient te worden gerelativeerd. De kans dat je in Erps-Kwerps of Zoutenaaie ongevraagd zult worden gefotografeerd is minimaal gebleven. De fotograferende hordes besnuffelen enkel de zogenaamde toeristische bezienswaardigheden en richten daar genadeloos hun optisch materiaal op de stilaan behoorlijk geïrriteerde autochtoon. Er is iets anders aan de hand. Iets wat wellicht met dat imago te maken heeft, en met het belang dat mensen daaraan hechten. De modale mens heeft een zelfbewustzijn ontwikkeld dat er dertig jaar geleden nog niet was. En hij heeft in het afsnauwen van bonafide straatfotografen een uitweg gevonden om op een gemakkelijke manier dit zelfbewustzijn te bekrachtigen. ’t Is dezelfde assertiviteit die door de eerste de beste proleet wordt ontwikkeld wanneer hij op het terras van het hotel in zijn vakantiebestemming de kelner schoffeert, een jongeman die om wat studiegeld bij te verdienen roodverbrand schorremorrie bedient maar die ’s avonds Proust of Kafka leest en tijdens zijn schaarse vrije uurtjes, eventueel met een fototoestel, als ‘serious photographer’ het hinterland verkent.
bvh
Een eindje voor de geraniumrode meisjes uit knielen, onbeholpen en vol eerbied, met donkere, ronde hoofden, de dragers in hun zachte, goudkleurige ribfluweel. Nog verder naar voren zitten de grijze, meestal gebaarde boeren met hun vreemde zwarte kurassen en hun wijde witte mouwen. En helemaal vooraan, voor iedereen zichtbaar, staat de priester in zijn witte misgewaad. Zonder enige inleiding begint hij hen toe te spreken.
D.H. Lawrence, Naar Sardinië, 140 (vertaling Erik Spinoy)
D.H. Lawrence, Naar Sardinië, 140 (vertaling Erik Spinoy)
dinsdag 24 februari 2009
groeten uit fotoland
De truken om onopgemerkt te fotograferen zijn onuitputtelijk!Recent nog hebben wij (onopgemerkt) een bekend EN SERIEUS fotograaf op heterdaad betrapt bij het klaarstomen van zijn spy-camera ter gelegenheid van het komende acordeonfestival te vlissingen.
maandag 23 februari 2009
tip : groeten uit fotoland
Even met je ogen knipperen om een foto te maken ?! Zie Blake Andrews photoblog.
groeten uit Vlissingen ( tip )
Wellicht een aardige zondagmiddag besteding in Vlissingen op zondag 29 maart 15.00 uur, de Piek
http://www.accordeonslag.nl/
http://www.accordeonslag.nl/
zondag 22 februari 2009
bvh
Bij Dollymount verliet hij de weg en sloeg de richting van de zee in en toen hij de houden brug op liep voelde hij de dunne balken trillen onder de zware passen van lompe laarzen. Een troep Christian Brothers kwam net terug van de Bull en stapte nu twee aan twee de brug over. Weldra trilde en dreunde de hele brug. De grove gezichten passeerden hem twee aan twee, geel of rood of asgrauw gevlekt door de zee, en terwijl hij zijn best deed ze rustig en onverschillig aan te kijken, vlekte een flauwe blos van schaamte en medelijden zijn gezicht. Boos op zichzelf trachtte hij zijn gezicht aan hun blik te onttrekken door schuin omlaag te staren naar het ondiepe warrelende water onder de brug maar hij zag daarin toch nog een weerspiegeling van hun topzwaar zijden hoofddeksel, sjofel strookje collaar en slobberige kloosterkledij.
James Joyce, Een portret van de kunstenaar als jongeman, 212 (vertaling Gerardine Franken & Leo Knuth)
James Joyce, Een portret van de kunstenaar als jongeman, 212 (vertaling Gerardine Franken & Leo Knuth)
vrijdag 20 februari 2009
donderdag 19 februari 2009
bekentenissen (2)
6. We staan voor Hotel Hannon -een mooi Art Deco bouwwerk-, beter gekend als Espace Photographique Contretype en het is dus tijd voor Plossu. De ingang zit opzij van de stadsvilla en is bescheiden. Na de vrij kleine inkomhall kom je in een soort verdeelruimte die alle etages ontsluit en dus zeer volumineus is. Op de muur in de centrale open ruimte zijn epische muurschilderingen aangebracht. Het lijkt alsof het huis is gemaakt op maat van de schilderingen die er zouden komen. Impressionant. De overige vertrekken zijn niet overmatig ruim te noemen.
Ik neem een foto van Veerle op de trap in de centrale ruimte terwijl zij haar hand op de trapleuning houdt –“Kijk je eens naar mij”, vraag ik- en voor ik afdruk plaats ik de voeten en handen van de personnages in het muurtafereel nog net binnen het frame (foto 7).
De kleurenfoto’s van Plossu, afgedrukt volgens het Fresson-procédé kunnen mij niet onmiddellijk boeien. Nochtans. Het procédé boeit mij wel, ook zonder kennis van het procédé. De vale kleuren -'vaal' is hier geen synoniem voor 'fletsszz'- en het korrelige effect passen op de drager die veel weg heeft van Steinbach tekenpapier. En ik heb een grote bewondering voor fotografen die veel zorg besteden aan de authenticiteit en de totstandkoming van de prints –hoelang is het al niet geleden dat ik nog ’n keer in de donkere kamer afdrukte? Ongeduld. Luiheid. Ik hou van Traagheid maar niet van Trage fotografie-. Ik word dus, op enkele uitzonderingen na, niet geraakt door de beelden zélf.
De informatieve pancarte waarop Plossu zelf aan het woord is overtuigen mij niet:
“… in 1965 ben ik foto’s in kleur gaan maken… zonder voorbedachten rade, niet gehinderd door enige fotografische opleiding… ik wist van niets, wilde alles beleven, met de natte vinger… maar dankzij de kleurenprints van de familie Fresson leven mijn beelden en ademen ze precies op het ritme van wat ik met kleuren wil laten zien. Authenticiteit is belangrijker dan perfectie”. Nou, foto’s hoeven voor mij niet perfect te zijn -als dat al zou bestaan, perfectie-. Ik vermoed dat hij met 'perfectie' eigenlijk verwijst naar de geldende normen van een mooi of goed fotografisch beeld en dat hij dan vooral denkt aan scherpte, kleurechtheid en evenwichtig contrast -laat ons zeggen conformisme in al zijn vormen-, een benadering waar ik geen enkele moeite mee heb, maar nog steeds mis ik ‘inhoud’, iets wat ik daarentegen wél terugvind in zijn andere tentoonstellingen en uitgaven -‘So Long. Vivre l’ Ouest Américain’ en ‘La Frontera Mexique’-. Ik probeer mij in te leven in zijn zienswijze en stel mij vragen. Is Plossu ’n fotograaf die de fotografie niet zo au serieux neemt, eerder een dagboekfotograaf, een snapshotter, een verslaggever van de vrijblijvendheid? Is hij wel vrijblijvend? Wat is vrijblijvendheid en wat is daar mis mee?
Het bezoek aan deze tentoonstelling leert me vooral dat er nog zoiets bestaat als de fotografie als esthetisch relaas van de persoonlijke omzwervingen, welke voor de fotograaf een betekenis hebben -ook al hebben ze voor de beschouwer pas echt betekenis nà lectuur van de toelichtingen van de auteur of een critiqueur-. Het leert me dat een eigengereide visie soms te verkiezen is boven een benadering die zich al duizend keer heeft ontvouwd, voor velen tot vervelens toe. Het leert me dat het lovenswaardig is om ‘het onzichtbare’ te tonen, liever dan het evidente en het flagrante. Zijn hele oeuvre doet me erover nadenken dat ik nog eens moet vertrekken naar ontontgonnen gebieden en dat het precies de transitzones zijn die betekenisvol zijn -veeleer dan de eindbestemming(en)-, het mysterie van het onderweg zijn, van het leven zelf als het ware.
Voor we vertrekken neem ik nog enkele foto’s waarin de ruimte volop tot zijn recht zou moeten komen. De kamer o.a. met het wandvullende gordijn en het achterliggende licht, die door het raam naar binnen schijnt. En opzij tegen de muur de vermoedelijke aanwezigheid van twee fotowerken (foto 8).
Weer buiten valt mijn oog op een 'samenloop der dingen' bij de entree van een residentie, met een natuurlijk aandoende groene sculptuur -een tent die me doet denken aan de avontuurlijke kampen die we bouwden toen we nog klein waren? Een in der haast opgetrokken onderkomen voor ontheemden? Niets daarvan! Niets is avontuurlijk, noch bedoeld voor ontheemden-. Ik esthetiseer de locatie door middel van mijn camera (foto 9). Ik kan niet anders. In dit geval toch niet.
Ik neem een foto van Veerle op de trap in de centrale ruimte terwijl zij haar hand op de trapleuning houdt –“Kijk je eens naar mij”, vraag ik- en voor ik afdruk plaats ik de voeten en handen van de personnages in het muurtafereel nog net binnen het frame (foto 7).
De kleurenfoto’s van Plossu, afgedrukt volgens het Fresson-procédé kunnen mij niet onmiddellijk boeien. Nochtans. Het procédé boeit mij wel, ook zonder kennis van het procédé. De vale kleuren -'vaal' is hier geen synoniem voor 'fletsszz'- en het korrelige effect passen op de drager die veel weg heeft van Steinbach tekenpapier. En ik heb een grote bewondering voor fotografen die veel zorg besteden aan de authenticiteit en de totstandkoming van de prints –hoelang is het al niet geleden dat ik nog ’n keer in de donkere kamer afdrukte? Ongeduld. Luiheid. Ik hou van Traagheid maar niet van Trage fotografie-. Ik word dus, op enkele uitzonderingen na, niet geraakt door de beelden zélf.
De informatieve pancarte waarop Plossu zelf aan het woord is overtuigen mij niet:
“… in 1965 ben ik foto’s in kleur gaan maken… zonder voorbedachten rade, niet gehinderd door enige fotografische opleiding… ik wist van niets, wilde alles beleven, met de natte vinger… maar dankzij de kleurenprints van de familie Fresson leven mijn beelden en ademen ze precies op het ritme van wat ik met kleuren wil laten zien. Authenticiteit is belangrijker dan perfectie”. Nou, foto’s hoeven voor mij niet perfect te zijn -als dat al zou bestaan, perfectie-. Ik vermoed dat hij met 'perfectie' eigenlijk verwijst naar de geldende normen van een mooi of goed fotografisch beeld en dat hij dan vooral denkt aan scherpte, kleurechtheid en evenwichtig contrast -laat ons zeggen conformisme in al zijn vormen-, een benadering waar ik geen enkele moeite mee heb, maar nog steeds mis ik ‘inhoud’, iets wat ik daarentegen wél terugvind in zijn andere tentoonstellingen en uitgaven -‘So Long. Vivre l’ Ouest Américain’ en ‘La Frontera Mexique’-. Ik probeer mij in te leven in zijn zienswijze en stel mij vragen. Is Plossu ’n fotograaf die de fotografie niet zo au serieux neemt, eerder een dagboekfotograaf, een snapshotter, een verslaggever van de vrijblijvendheid? Is hij wel vrijblijvend? Wat is vrijblijvendheid en wat is daar mis mee?
Het bezoek aan deze tentoonstelling leert me vooral dat er nog zoiets bestaat als de fotografie als esthetisch relaas van de persoonlijke omzwervingen, welke voor de fotograaf een betekenis hebben -ook al hebben ze voor de beschouwer pas echt betekenis nà lectuur van de toelichtingen van de auteur of een critiqueur-. Het leert me dat een eigengereide visie soms te verkiezen is boven een benadering die zich al duizend keer heeft ontvouwd, voor velen tot vervelens toe. Het leert me dat het lovenswaardig is om ‘het onzichtbare’ te tonen, liever dan het evidente en het flagrante. Zijn hele oeuvre doet me erover nadenken dat ik nog eens moet vertrekken naar ontontgonnen gebieden en dat het precies de transitzones zijn die betekenisvol zijn -veeleer dan de eindbestemming(en)-, het mysterie van het onderweg zijn, van het leven zelf als het ware.
Voor we vertrekken neem ik nog enkele foto’s waarin de ruimte volop tot zijn recht zou moeten komen. De kamer o.a. met het wandvullende gordijn en het achterliggende licht, die door het raam naar binnen schijnt. En opzij tegen de muur de vermoedelijke aanwezigheid van twee fotowerken (foto 8).
Weer buiten valt mijn oog op een 'samenloop der dingen' bij de entree van een residentie, met een natuurlijk aandoende groene sculptuur -een tent die me doet denken aan de avontuurlijke kampen die we bouwden toen we nog klein waren? Een in der haast opgetrokken onderkomen voor ontheemden? Niets daarvan! Niets is avontuurlijk, noch bedoeld voor ontheemden-. Ik esthetiseer de locatie door middel van mijn camera (foto 9). Ik kan niet anders. In dit geval toch niet.
bekentenissen
1. Zondag 8 februari. Mijn vrouw Veerle bedenkt om naar Brussel te gaan en ik stem met graagte in. We vertrekken om 11 uur om nog op tijd te zijn voor de voddenmarkt. Ik neem mijn camera mee, zoals altijd. Zoals bijna altijd. Ik verheug er mij op en vraag me af welke situaties er zich nu weer zullen voordoen. Ik kan me eigenlijk nog nauwelijks voorstellen hoe het was om te vertrekken zonder camera. Tien jaar geleden was dat nog zo. Hoe anders loop je in de stad zonder? Vaak heb ik een naar gevoel bij de veronderstelling dat ik misschien niet meer zonder zou kunnen. Ik heb een even naar gevoel bij de wetenschap dat ik mét camera ongetwijfeld veel mis. We zijn ook anders met mekaar, mijn vrouw en ik. Anders mét dan zonder. Veerle heeft er geen bezwaar tegen. Zij gunt me mijn passie. Als we samen op stap zijn heeft ze liever niet dat ze te lang op me moet wachten of dat ik van de looplijn afwijk terwijl zij nietsvermoedend doorloopt. Geen probleem dat je blijft hangen, zegt ze, maar zeg het me dan. En ik dan: ja Veerle, als ik het je eerst moet komen zeggen dat ik op een zijspoor iets heb opgemerkt, dan ben ik grandioos te laat om de foto te nemen. Meestal denk ik erover om ‘m eens thuis te laten en soms neem ik het me echt voor, maar als puntje bij paaltje … en soms denk ik: ach, het zijn maar foto’s. Is het nu echt zo belangrijk?
2. In de auto staat de radio op 1. Zoals elke zondagmiddag is er een eucharistieviering. Ik druk op de Radio 2 toets. De préhistorie is weer ’n mooie gelegenheid om nostalgisch te worden én mijn muziekkennis te testen. Ik doe het elke zondag als we thuis zijn. Het is haast een ritueel geworden. Als er een nummer word ingezet probeer ik zo snel mogelijk de uitvoerder en/of de titel te geven. Ik vind het fijn dat mijn vrouw meeluistert en er zich kan van vergewissen dat ik juist zit. Of fout. Zij luistert mee naar de afkondiging en constateert met mij of ik juist of fout was. Zij is mijn jury. Zonder haar zou het niet half zo leuk zijn.
3. Als we Brussel naderen valt het me te binnen dat Brussel een moeilijke stad is, een stad waar ik drie keer over moet nadenken hoe ze in elkaar zit, een stad die je niet in een handomdraai van buiten kent. Ik moet het toegeven. Zonder stadsplan of gps zou ik de weg moeten vragen. Waar het Vossenplein ligt bijvoorbeeld. Haast iedere keer als ik in Brussel ben en tijd heb, ga ik naar het Vossenplein. Altijd hetzelfde liedje. Voorspelbaar dus. En toch lopen we graag tussen de oude spullen. Je weet maar nooit. Ik overweeg om een mooi bijzettafeltje te kopen maar bedenk dat we al spullen genoeg hebben.
Het is moeilijk fotograferen op plaatsen waar zoveel spullen en mensen samenkomen. Maar ik fotografeer. Een leeg kader die dan toch niet leeg blijkt te zijn (foto 1). Een verkoopster met haar hoofd in de bloemen (foto2). Het zijn spielereien. Foto’s heb ik blijkbaar nooit genoeg. Als bewijs. Om te laten zien dat ik het heb gezien. Later op de dag fotografeer ik een auto en zijn reflectie in een ruit waarop enkele lijnen zo mooi accorderen met het silhouet van de auto (foto 3). Ik ben verrukt. Enkele dagen later vraag ik me af of dergelijke foto's voor andere mensen iets kunnen betekenen. Of ze meer kunnen ontlokken dan een “goed gezien!”.
4. Langs de Zuidlaan onderweg naar de zondagsmarkt aan de Midi stappen we een volkscafé binnen. Om te plassen en te apéritieven. Het café is niet mee met zijn tijd. De bazin is een niet meer zo jonge geblondeerde van Griekse origine. Ze is vriendelijk en authentiek, net zoals het interieur en de vaste klanten. Zo ’n bazin zou ik nog wel willen hebben in mijn stamkroeg die ik niet heb. Ik fotografeer niet de bazin, maar een vaas met bloemen op een tafelkleed met bloemenmotief – mensen willen het leven versieren, mooier maken - (foto 4). Als ik het zie ben ik gecharmeerd door het surrealisme van de samenloop der dingen. Later bedenk ik dat ik de vaas en het tafelkleed heb gekadreerd zonder de bloemen in de vaas en maak ik mezelf wijs dat dit het nog vreemder maakt dan het in het echt al was. Flagranter.
5. Op de markt is het –mag het?- een drukte van jewelste. Te druk voor ‘uitgepuurde’ foto’s. Er gebeurt niet veel bijzonders. Tot iemand zijn aardappelen verliest (foto 5). Een oudere blanke brusselaar graait naar de jonge aardappeltjes en wordt daarbij geholpen door een zwartharige moslima. Er gebeurt iets, dus ik reageer direct. Achteraf zie ik op de foto dat hun handen elkaar -ongewild- raken. Verderop zitten er jonge allochtone bedelaarsters op de grond (foto 6). Ze zitten op hun knieën, verlagen zich dus letterlijk. Ik aarzel: de ethiek, de menselijke waardigheid. En dan druk ik toch twee keer af. Snel, zodat ze het niet opmerken. Ik voel me niet echt lekker, maar ik verdring de ethiek. We kopen aanzienlijk wat groenten –tomaten, paprikas, peultjes, - ingevoerd uit Marocco.
2. In de auto staat de radio op 1. Zoals elke zondagmiddag is er een eucharistieviering. Ik druk op de Radio 2 toets. De préhistorie is weer ’n mooie gelegenheid om nostalgisch te worden én mijn muziekkennis te testen. Ik doe het elke zondag als we thuis zijn. Het is haast een ritueel geworden. Als er een nummer word ingezet probeer ik zo snel mogelijk de uitvoerder en/of de titel te geven. Ik vind het fijn dat mijn vrouw meeluistert en er zich kan van vergewissen dat ik juist zit. Of fout. Zij luistert mee naar de afkondiging en constateert met mij of ik juist of fout was. Zij is mijn jury. Zonder haar zou het niet half zo leuk zijn.
3. Als we Brussel naderen valt het me te binnen dat Brussel een moeilijke stad is, een stad waar ik drie keer over moet nadenken hoe ze in elkaar zit, een stad die je niet in een handomdraai van buiten kent. Ik moet het toegeven. Zonder stadsplan of gps zou ik de weg moeten vragen. Waar het Vossenplein ligt bijvoorbeeld. Haast iedere keer als ik in Brussel ben en tijd heb, ga ik naar het Vossenplein. Altijd hetzelfde liedje. Voorspelbaar dus. En toch lopen we graag tussen de oude spullen. Je weet maar nooit. Ik overweeg om een mooi bijzettafeltje te kopen maar bedenk dat we al spullen genoeg hebben.
Het is moeilijk fotograferen op plaatsen waar zoveel spullen en mensen samenkomen. Maar ik fotografeer. Een leeg kader die dan toch niet leeg blijkt te zijn (foto 1). Een verkoopster met haar hoofd in de bloemen (foto2). Het zijn spielereien. Foto’s heb ik blijkbaar nooit genoeg. Als bewijs. Om te laten zien dat ik het heb gezien. Later op de dag fotografeer ik een auto en zijn reflectie in een ruit waarop enkele lijnen zo mooi accorderen met het silhouet van de auto (foto 3). Ik ben verrukt. Enkele dagen later vraag ik me af of dergelijke foto's voor andere mensen iets kunnen betekenen. Of ze meer kunnen ontlokken dan een “goed gezien!”.
4. Langs de Zuidlaan onderweg naar de zondagsmarkt aan de Midi stappen we een volkscafé binnen. Om te plassen en te apéritieven. Het café is niet mee met zijn tijd. De bazin is een niet meer zo jonge geblondeerde van Griekse origine. Ze is vriendelijk en authentiek, net zoals het interieur en de vaste klanten. Zo ’n bazin zou ik nog wel willen hebben in mijn stamkroeg die ik niet heb. Ik fotografeer niet de bazin, maar een vaas met bloemen op een tafelkleed met bloemenmotief – mensen willen het leven versieren, mooier maken - (foto 4). Als ik het zie ben ik gecharmeerd door het surrealisme van de samenloop der dingen. Later bedenk ik dat ik de vaas en het tafelkleed heb gekadreerd zonder de bloemen in de vaas en maak ik mezelf wijs dat dit het nog vreemder maakt dan het in het echt al was. Flagranter.
5. Op de markt is het –mag het?- een drukte van jewelste. Te druk voor ‘uitgepuurde’ foto’s. Er gebeurt niet veel bijzonders. Tot iemand zijn aardappelen verliest (foto 5). Een oudere blanke brusselaar graait naar de jonge aardappeltjes en wordt daarbij geholpen door een zwartharige moslima. Er gebeurt iets, dus ik reageer direct. Achteraf zie ik op de foto dat hun handen elkaar -ongewild- raken. Verderop zitten er jonge allochtone bedelaarsters op de grond (foto 6). Ze zitten op hun knieën, verlagen zich dus letterlijk. Ik aarzel: de ethiek, de menselijke waardigheid. En dan druk ik toch twee keer af. Snel, zodat ze het niet opmerken. Ik voel me niet echt lekker, maar ik verdring de ethiek. We kopen aanzienlijk wat groenten –tomaten, paprikas, peultjes, - ingevoerd uit Marocco.
de stok
Om te laten weten dat de stok/bal is doorgegeven aan Johan.
Het veld ligt er deze ochtend mooi maar hard bij...
Het veld ligt er deze ochtend mooi maar hard bij...
woensdag 18 februari 2009
verslag 12 februari
De werking van onze blog wordt toegelicht.
Het nieuwe project ‘connections’ is goed op dreef en lijkt veelbelovend.
Als elk lid een tijdsduur kan kleven op zijn bijdrage kan een planning voor de volgende samenkomst(en) opgemaakt worden.
De volgende bijeenkomst wordt gepland op 12 maart ten huize Sabine Pinsart.
Luc opent de samenkomst met het voorlezen van een belevingsverslagje van een uitstap naar Brussel met als doel het bezoek aan twee tentoonstellingen:
Bernard Plossu in het hotel Hannon in Sint Gilles en Robert Cappa in het Joods Belgisch Museum.
Luc mijmert even over de driehoeksverhouding: vrouw, zichzelf, camera. Ter opwarming had de straatfotograaf enkele beelden op de blog geplaatst. De ‘en passant’ genomen foto van een bedelende vrouw doet een gedachtewisseling ontstaan over een gevoelig thema in de fotografie, ethiek. Verder op de avond komt dit heikele punt nog meer aan bod. Pascal vindt de vluchtige kadrering waarbij het hoofd van de bedelares niet in beeld komt een bewijs dat niet bewust gekaderd werd en bijgevolg ‘kunnen’.
Luc gaat nog even door over z’n verhouding met het medium en z’n liefde voor het Brusselse Vossenplein met z’n boeiend biotoop. ( Luc’s verslagje binnenkort op onze site?)
Ondergetekende belicht drie fotografen uit het bloglijstje: ‘Goed Gezien over de muur’. Foto’s van Alec Soth, Amy Stein en Antoine D’Agata worden op een van stof ontdaan diascherm geprojecteerd en besproken. Iets meer aandacht wordt besteed aan leven en werk van de jonge Amerikaanse fotografe Juliane Beasley. Een post over dit item wordt weldra op ‘Goed Gezien’ gepubliceerd.
Pascal voerde een enquête op z’n blog waarbij 24 mensen zich uitten over hun houding tegenover het gefotografeerd worden door vreemden. 33 procent vond dit absoluut niet kunnen terwijl 20 procent dit als prettig ervaarde. 29 op honderd blijven er onverschillig bij en de rest vindt het onaangenaam. Pascal vindt deze cijfers verontrustend en ‘te denken gevend’ aan ieder die mensen in beeld ‘neemt’. Het is hem bovendien reeds overkomen dat hij uitgescholden werd toen hij iemand in zijn vizier nam. Hoe reageer je hierop? Luc vertelt de mensen dat hij geïnteresseerd is in het stadsleven en dat hij bovendien een ‘serieus fotograaf’ is en geen voyeur. Hij nam 1000 beelden in Honolulu en liep maar anderhalve keer een blauwtje op. Sabine vindt dat er toch een zekere hoffelijkheid moet zijn en in bepaalde omstandigheden om toelating vragen is een must. Terloops wordt opgemerkt dat de uitstraling van de fotograaf er ook toe doet. Problemen kunnen vermeden worden met positieve lichaamstaal. In Brugge wordt wat afgefotografeerd. Wanneer kom je in beeld en wanneer niet? Gelukkig zijn het niet allemaal ‘serieuze fotografen’ merkt Dan terloops op.
Jan Fryns zet de avond verder met het luik: literaire gevelversieringen. Een liefhebbende medemens wordt onverbloemd op z’n geaardheid gewezen.
‘Je zie homo’ Johan meent in het bibberende schriftuur de hand van de pot te herkennen die de ketel... enfin, je weet wel. (Vandaele – pot: aarden, glazen of metalen vaatwerk)
Ondergetekende merkte recentelijk op dat het niet enkel de mannenliefde is die onder vuur ligt.
Is deze ‘muurkunst’ een recent fenomeen? Zeer zeker niet. Zo stond in Pompei, in het jaar 79, het volgende te lezen: ‘imanis metula es’. (inderdaad... straf hé )
Sarah verblijdt ons genootschap met de vertoning en ‘bezielde’ bespreking van twee filmfragmenten. (Caro diario van Nanni Moretti en Roma van Fellini) Een verslagje van dit item is door onze huiscinefiel op ‘Goed Gezien’ gepost. Nu maar hopen dat de vespa hype compleet doorbreekt en m’n charmante rode primavera (’72) onbetaalbaar wordt. (info 0477 962414, niet ernstig zich onthouden)
Johan heeft voor ons een ‘doe-opdracht’. Hij zet ons aan tot het schrijven van een filmscenario met gedetailleerde omschrijving van alles wat daarbij hoort: personages, bewegingen, uitdrukkingen, omgeving, dialogen... enfin de ganse cinema. Aanleiding tot deze creatieve ontplooiing vormt een waargebeurd verhaal. ( Een ‘vijandin’ nodigt Sarah, na jaren van onmin, uit op haar verjaardagsfeestje. Sarah staat voor een dilemma... ‘Sarah’s dilemma’)
Op de ‘postscenarioschrijfsessie' passeren menselijke tragedies en burleske komedies de revue. We raken verwikkeld in cinefiele gesprekken over camerastandpunten, belichting, decors en storyboards.
Brugge is een filmfestival rijker: ‘Cinema Loco’.
Bedankt Johan! (btw… je potloden liggen hier nog)
Dan stelt tot slot van deze bijeenkomst een ‘videoproject’ voor. Hij staat in voor de technische verwezenlijking en zoekt ‘artistieke inhoud’. In augustus wil hij een kleinschalig project op de binnenplaats van galerie Pinsart verwezenlijken met synchrone projecties op een drietal schermen. Dit project zou dan moeten deuren openen om in 2010 (Brugge Centraal) een urban videoproject te organiseren in het Genthof. Dan verheldert z’n opzet met maquettebeelden van de plaats waar het project deze zomer moet van stapel lopen.
Les frères Dardenne parmi nous, préparez vous!
Piet ging er om tien uur van door. Hij moest nog een eind brommen terug naar Vlissingen. Bij het nalezen van m’n verslag viel het me op dat onze wijze man uit het noorden zich weinig liet horen. Misschien veelbetekenend. Anderen namen het woord en lieten het bijna niet meer los. (stof tot nadenken?) Wat de man echter niet verwoordde, verbeeldde hij. Zie maar op ‘met 120 door de bocht’.
Het nieuwe project ‘connections’ is goed op dreef en lijkt veelbelovend.
Als elk lid een tijdsduur kan kleven op zijn bijdrage kan een planning voor de volgende samenkomst(en) opgemaakt worden.
De volgende bijeenkomst wordt gepland op 12 maart ten huize Sabine Pinsart.
Luc opent de samenkomst met het voorlezen van een belevingsverslagje van een uitstap naar Brussel met als doel het bezoek aan twee tentoonstellingen:
Bernard Plossu in het hotel Hannon in Sint Gilles en Robert Cappa in het Joods Belgisch Museum.
Luc mijmert even over de driehoeksverhouding: vrouw, zichzelf, camera. Ter opwarming had de straatfotograaf enkele beelden op de blog geplaatst. De ‘en passant’ genomen foto van een bedelende vrouw doet een gedachtewisseling ontstaan over een gevoelig thema in de fotografie, ethiek. Verder op de avond komt dit heikele punt nog meer aan bod. Pascal vindt de vluchtige kadrering waarbij het hoofd van de bedelares niet in beeld komt een bewijs dat niet bewust gekaderd werd en bijgevolg ‘kunnen’.
Luc gaat nog even door over z’n verhouding met het medium en z’n liefde voor het Brusselse Vossenplein met z’n boeiend biotoop. ( Luc’s verslagje binnenkort op onze site?)
Ondergetekende belicht drie fotografen uit het bloglijstje: ‘Goed Gezien over de muur’. Foto’s van Alec Soth, Amy Stein en Antoine D’Agata worden op een van stof ontdaan diascherm geprojecteerd en besproken. Iets meer aandacht wordt besteed aan leven en werk van de jonge Amerikaanse fotografe Juliane Beasley. Een post over dit item wordt weldra op ‘Goed Gezien’ gepubliceerd.
Pascal voerde een enquête op z’n blog waarbij 24 mensen zich uitten over hun houding tegenover het gefotografeerd worden door vreemden. 33 procent vond dit absoluut niet kunnen terwijl 20 procent dit als prettig ervaarde. 29 op honderd blijven er onverschillig bij en de rest vindt het onaangenaam. Pascal vindt deze cijfers verontrustend en ‘te denken gevend’ aan ieder die mensen in beeld ‘neemt’. Het is hem bovendien reeds overkomen dat hij uitgescholden werd toen hij iemand in zijn vizier nam. Hoe reageer je hierop? Luc vertelt de mensen dat hij geïnteresseerd is in het stadsleven en dat hij bovendien een ‘serieus fotograaf’ is en geen voyeur. Hij nam 1000 beelden in Honolulu en liep maar anderhalve keer een blauwtje op. Sabine vindt dat er toch een zekere hoffelijkheid moet zijn en in bepaalde omstandigheden om toelating vragen is een must. Terloops wordt opgemerkt dat de uitstraling van de fotograaf er ook toe doet. Problemen kunnen vermeden worden met positieve lichaamstaal. In Brugge wordt wat afgefotografeerd. Wanneer kom je in beeld en wanneer niet? Gelukkig zijn het niet allemaal ‘serieuze fotografen’ merkt Dan terloops op.
Jan Fryns zet de avond verder met het luik: literaire gevelversieringen. Een liefhebbende medemens wordt onverbloemd op z’n geaardheid gewezen.
‘Je zie homo’ Johan meent in het bibberende schriftuur de hand van de pot te herkennen die de ketel... enfin, je weet wel. (Vandaele – pot: aarden, glazen of metalen vaatwerk)
Ondergetekende merkte recentelijk op dat het niet enkel de mannenliefde is die onder vuur ligt.
Is deze ‘muurkunst’ een recent fenomeen? Zeer zeker niet. Zo stond in Pompei, in het jaar 79, het volgende te lezen: ‘imanis metula es’. (inderdaad... straf hé )
Sarah verblijdt ons genootschap met de vertoning en ‘bezielde’ bespreking van twee filmfragmenten. (Caro diario van Nanni Moretti en Roma van Fellini) Een verslagje van dit item is door onze huiscinefiel op ‘Goed Gezien’ gepost. Nu maar hopen dat de vespa hype compleet doorbreekt en m’n charmante rode primavera (’72) onbetaalbaar wordt. (info 0477 962414, niet ernstig zich onthouden)
Johan heeft voor ons een ‘doe-opdracht’. Hij zet ons aan tot het schrijven van een filmscenario met gedetailleerde omschrijving van alles wat daarbij hoort: personages, bewegingen, uitdrukkingen, omgeving, dialogen... enfin de ganse cinema. Aanleiding tot deze creatieve ontplooiing vormt een waargebeurd verhaal. ( Een ‘vijandin’ nodigt Sarah, na jaren van onmin, uit op haar verjaardagsfeestje. Sarah staat voor een dilemma... ‘Sarah’s dilemma’)
Op de ‘postscenarioschrijfsessie' passeren menselijke tragedies en burleske komedies de revue. We raken verwikkeld in cinefiele gesprekken over camerastandpunten, belichting, decors en storyboards.
Brugge is een filmfestival rijker: ‘Cinema Loco’.
Bedankt Johan! (btw… je potloden liggen hier nog)
Dan stelt tot slot van deze bijeenkomst een ‘videoproject’ voor. Hij staat in voor de technische verwezenlijking en zoekt ‘artistieke inhoud’. In augustus wil hij een kleinschalig project op de binnenplaats van galerie Pinsart verwezenlijken met synchrone projecties op een drietal schermen. Dit project zou dan moeten deuren openen om in 2010 (Brugge Centraal) een urban videoproject te organiseren in het Genthof. Dan verheldert z’n opzet met maquettebeelden van de plaats waar het project deze zomer moet van stapel lopen.
Les frères Dardenne parmi nous, préparez vous!
Piet ging er om tien uur van door. Hij moest nog een eind brommen terug naar Vlissingen. Bij het nalezen van m’n verslag viel het me op dat onze wijze man uit het noorden zich weinig liet horen. Misschien veelbetekenend. Anderen namen het woord en lieten het bijna niet meer los. (stof tot nadenken?) Wat de man echter niet verwoordde, verbeeldde hij. Zie maar op ‘met 120 door de bocht’.
dinsdag 17 februari 2009
connections
Voor de duidelijkheid nog even de aflossingspunten op 'n rijtje: Luc-Sarah-Jan F.-Paul-Piet-Pascal-Bruno-Jan D.-Johan-Dan-Sabine-Luc.
Bruno heeft mij laten weten dat hij niet meespeelt. Dus is 'de stok' nu in het hoenderhok van Jan D.
Bruno heeft mij laten weten dat hij niet meespeelt. Dus is 'de stok' nu in het hoenderhok van Jan D.
maandag 16 februari 2009
fellini en moretti
Mijn 'bijdrage' op de laatste bijeenkomst was ietwat verward.
Ik kom terug van een Romereis en denk aan films over Rome. Roma van Fellini, Caro diario van Nanni Moretti, twee cineasten die me bijzonder dierbaar zijn.
De twee laatste scènes van Roma. Anna Magnani die Fellini wandelen stuurt. Anna Magnani, de volkse diva die de vulgariteit tot glamour omboog, niet weg te denken uit de Italiaanse cinema : Pasolini, Comencini, Rossellini ... En toen die laatste in zee ging met Ingrid Bergman en zijn nieuwe vlam bovendien de glansrol gaf in Stromboli - rol die oorspronkelijk bestemd was voor zijn Anna - , toen huilde Italië met Anna Magnani mee. En toen hij veel later opdook aan het sterfbed van zijn oude liefde en bij haar waakte, toen huilde Italië opnieuw.
Zij was Rome : 'wolvin en Vestaalse maagd', Mamma Roma, moeder en vrouw, volks en voornaam, sterk in haar zwakheid, altijd echt, altijd authentiek. Zoals Rome. Rome tijdens een nachtelijke sightseeing van pleinen, fonteinen en ruines, waarlangs een colonne motorrijders ons meevoert. Ze tonen ons een Oudheid die nu nog tot ons spreekt en ons weet te ontroeren.
Ook Nanni Moretti neemt ons mee door Rome In vespa (het eerste luik van Caro diario) en ook hij richt een monument op : voor Pasolini. Het staat er al maar hij maakt het levend.
En in het tweede luik Le isole (De eilanden) komt zelfs Stromboli eraan te pas. Een bedevaart van twee intellectuelen ... Maar de Joycespecialist raakt aan The Bold and the Beautiful verslaafd tijdens de overzet van eiland naar eiland en Stromboli is een soap geworden.
Zo hangt alles samen in de cinemawereld en in het leven.
Ik hoop dat het nu wat duidelijker is.
Ik kom terug van een Romereis en denk aan films over Rome. Roma van Fellini, Caro diario van Nanni Moretti, twee cineasten die me bijzonder dierbaar zijn.
De twee laatste scènes van Roma. Anna Magnani die Fellini wandelen stuurt. Anna Magnani, de volkse diva die de vulgariteit tot glamour omboog, niet weg te denken uit de Italiaanse cinema : Pasolini, Comencini, Rossellini ... En toen die laatste in zee ging met Ingrid Bergman en zijn nieuwe vlam bovendien de glansrol gaf in Stromboli - rol die oorspronkelijk bestemd was voor zijn Anna - , toen huilde Italië met Anna Magnani mee. En toen hij veel later opdook aan het sterfbed van zijn oude liefde en bij haar waakte, toen huilde Italië opnieuw.
Zij was Rome : 'wolvin en Vestaalse maagd', Mamma Roma, moeder en vrouw, volks en voornaam, sterk in haar zwakheid, altijd echt, altijd authentiek. Zoals Rome. Rome tijdens een nachtelijke sightseeing van pleinen, fonteinen en ruines, waarlangs een colonne motorrijders ons meevoert. Ze tonen ons een Oudheid die nu nog tot ons spreekt en ons weet te ontroeren.
Ook Nanni Moretti neemt ons mee door Rome In vespa (het eerste luik van Caro diario) en ook hij richt een monument op : voor Pasolini. Het staat er al maar hij maakt het levend.
En in het tweede luik Le isole (De eilanden) komt zelfs Stromboli eraan te pas. Een bedevaart van twee intellectuelen ... Maar de Joycespecialist raakt aan The Bold and the Beautiful verslaafd tijdens de overzet van eiland naar eiland en Stromboli is een soap geworden.
Zo hangt alles samen in de cinemawereld en in het leven.
Ik hoop dat het nu wat duidelijker is.
zondag 15 februari 2009
zaterdag 14 februari 2009
BVH
We bleven minutenlang zwijgen. Ik keek naar de zwarte weg die onder de auto door gleed, de lange lijnen van de telefoonkabels boven ons, zag het rood en geel dat hier en daar nog restte in de groepjes bomen die het vlakke landschap onderbraken, en voelde de koele lucht door het open raampje langs mijn oor suizen.
Siri Hustvedt, Het verdriet van een Amerikaan, 283
Siri Hustvedt, Het verdriet van een Amerikaan, 283
vrijdag 13 februari 2009
slaap zacht
ik wil iedereen nog een goede nacht wensen. ik was misschien teveel onder de indruk van één en ander. Stom hé. Het zij zo.
woensdag 11 februari 2009
viva sara
toen ik plots dit opschrift zag, op m'n kop, deze namiddag, ergens in gent
toen heb ik er een tweede besteld... met heel veel room
viva sara! la vita e bella!
dinsdag 10 februari 2009
connections
Gedragen door een Noord Wester Storm kracht negen, plaats ik de connections-bal terug richting Brugge . Deze foto heeft ook al niks te maken met "connections" maar ik loop graag te koop met de schoonheid van mijn huis-tuin- en bedgenote. Vandaar.bijeenkomst 12 februari
Een belangrijk bericht!
Piet meldt me net dat hij om 19.30 bij mij op de stoep staat.
Onze 'Goed Gezien'allochtoon levert een geweldige inspanning om onze bijeenkomst bij te wonen. Daarom starten we de vergadering om 19.30. De kerel moet nog een eind terug hé.
Inhoudelijk:
Zo te zien bereidt Luc een bijdrage voor. Ik vertel een woordje over de links op onze site. (Nieuwe ideëen voor dit luik zijn welkom.) Voorts praat ik over Juliana Beasly. Een 'emerging talent' wiens werk me inspireert. Meer bijdragen worden enthousiast onthaalt.
Een vooruitblik (concrete afspraken) op de volgende bijeenkomst (wanneer, waar, wie, wat...) mag op onze agenda niet ontbreken. Gevoelige punten (vb. de header van de site ) moeten uitgepraat worden.
Ik wil tevens het verslag van de vergadering op mij nemen. (een summier verslag zonder literaire hoogstandjes)
Willen jullie een seintje geven als je komt?
Tot donderdag!
Paul
Piet meldt me net dat hij om 19.30 bij mij op de stoep staat.
Onze 'Goed Gezien'allochtoon levert een geweldige inspanning om onze bijeenkomst bij te wonen. Daarom starten we de vergadering om 19.30. De kerel moet nog een eind terug hé.
Inhoudelijk:
Zo te zien bereidt Luc een bijdrage voor. Ik vertel een woordje over de links op onze site. (Nieuwe ideëen voor dit luik zijn welkom.) Voorts praat ik over Juliana Beasly. Een 'emerging talent' wiens werk me inspireert. Meer bijdragen worden enthousiast onthaalt.
Een vooruitblik (concrete afspraken) op de volgende bijeenkomst (wanneer, waar, wie, wat...) mag op onze agenda niet ontbreken. Gevoelige punten (vb. de header van de site ) moeten uitgepraat worden.
Ik wil tevens het verslag van de vergadering op mij nemen. (een summier verslag zonder literaire hoogstandjes)
Willen jullie een seintje geven als je komt?
Tot donderdag!
Paul
maandag 9 februari 2009
bijeenkomst 12 februari (1)
Brussel, Belgium 2009.Een agenda voor de volgende bijeenkomst is er niet. Mogen we erop betrouwen dat, zoals de vorige keer, een aantal onder ons iets zullen hebben voorbereid? Om niets aan het toeval over te laten -waarmee ik geen uitspraak doe over het fenomeen toeval-stel ik voor dat wie een consistente bijdrage levert dat ook zo snel mogelijk meldt.
Wie nog niets heeft slaagt er in de komende 3 dagen wellicht nog in.
Ik wil alvast melden dat ik een tekst aan het schrijven ben naar aanleiding van mijn daguitstap naar Brussel, afgelopen zondag 8 februari. Het verhaal zal ook verwijzingen bevatten naar foto's die ik daar heb gemaakt. Om jullie warm te maken, bij deze de eerste reeks van 5 foto's -in kleur; de volgende series zullen vooral in z/w zijn-.
volgende vergadering
de vergadering op donderdag 12 februari start om 20.00 uur
plaats van samenkomst:
Hamiltonpark 7
8000 Brugge
(gelegen bij de 'buffelbrug' en de 'canadesen hof')
verliesjewegnietkaartje
ik beperk me graag tot de rol van gastheer
hoe wordt deze avond trouwens ingevuld?
groeten paul
ps. nu zondag in de Droge Coo Oostende, een organisatie van 'Vrijstaat O',
tussen 15.00 en 17.00 Simon Vinkenoog en Spinvis
(reservatie 059 701199)
'k was er vorige zondag en heb kunnen proeven van een zeer inspirerend programma (ZOG)
we moeten daar maar eens heen met 'Goed Gezien'
plaats van samenkomst:
Hamiltonpark 7
8000 Brugge
(gelegen bij de 'buffelbrug' en de 'canadesen hof')
verliesjewegnietkaartje
ik beperk me graag tot de rol van gastheer
hoe wordt deze avond trouwens ingevuld?
groeten paul
ps. nu zondag in de Droge Coo Oostende, een organisatie van 'Vrijstaat O',
tussen 15.00 en 17.00 Simon Vinkenoog en Spinvis
(reservatie 059 701199)
'k was er vorige zondag en heb kunnen proeven van een zeer inspirerend programma (ZOG)
we moeten daar maar eens heen met 'Goed Gezien'
zondag 8 februari 2009
connections (4)
brussel januari 2009
beste piet,
de doorsteekpass van jan kwam in een mooie curve op mijn hoofd terecht
ik jongleerde wat met het leder en stuur de bal door naar de linkerflank
alwaar onze man uit walcheren vrij loopt...
om maar te zeggen...
na een zondagmorgen creatief gerampetamp krijgt het 'jongleren' een gezicht
m'n slotakkoord vond ik in ................................................
doe er iets mee... enne... hou het proper hé... rukker
je vriend paul
ps. bovenstaande foto heeft verder niks met 'connections' te maken
eerder met de schoonheid van lelijkheid vrees ik (wat dan toch weer een sterke connectie is)
zaterdag 7 februari 2009
nieuwe layout van de blog
Pascal en ondergetekende werkten samen om deze blog een hedendaagser jasje te geven. We kozen voor een sobere uitstraling waarin de inhoud voorrang krijgt op de vorm. Daar we met meerdere mensen posten op dit platform maar er toch graag zonder schaamrood op de wangen mee naar 'buiten' komen is het nodig om enkele eenvoudige afspraken te maken.
1. Titels en labels worden voortaan met kleine letters geschreven.
(geen hoofdletters)
2. Afbeeldingen worden bij het plaatsen links uitgelijnd.
... denk hieraan als je 'post'
Btw... mocht iemand zich niet kunnen verzoenen met de nieuwe layout, gelieve in 'constructieve bewoordeningen' de zaak bij te sturen.(wees hoffelijk, vermijd de woord-combinatie 'absoluut mislukt'... grapje)
Leef jullie uit als nooit tevoren.
Paul
1. Titels en labels worden voortaan met kleine letters geschreven.
(geen hoofdletters)
2. Afbeeldingen worden bij het plaatsen links uitgelijnd.
... denk hieraan als je 'post'
Btw... mocht iemand zich niet kunnen verzoenen met de nieuwe layout, gelieve in 'constructieve bewoordeningen' de zaak bij te sturen.(wees hoffelijk, vermijd de woord-combinatie 'absoluut mislukt'... grapje)
Leef jullie uit als nooit tevoren.
Paul
vrijdag 6 februari 2009
degelijk
Oké wat betreft de nieuwe vormgeving? Een beetje pasterachtig grijs, een wufte roze toets en een oerdegelijke, saaie lay-out...
Die kadertjes rond de foto's moeten volgens mij nog weg maar ik ben vergeten hoe je dat moet doen.
Die kadertjes rond de foto's moeten volgens mij nog weg maar ik ben vergeten hoe je dat moet doen.
connections (3)
Voor de duidelijkheid nog even de aflossingspunten op 'n rijtje: Luc-Sarah-Jan F.-Paul-Piet-Pascal-Bruno-Jan D.-Johan-Dan-Sabine-Luc.
We zijn ondertussen bij Paul aanbeland. Het gaat blijkbaar vooruit.
@ Pascal: plaats je e-mailadres(sen) van Dan en Sabine op de blog?
We zijn ondertussen bij Paul aanbeland. Het gaat blijkbaar vooruit.
@ Pascal: plaats je e-mailadres(sen) van Dan en Sabine op de blog?
donderdag 5 februari 2009
connections
Ja, zo gaat het in het leven,het toeval wil dat Sarah de verkeerde Jan heeft aan gegooid met haar boemerang.Ik heb mij voor de gelegenheid in het vel van mijn naamgenoot geplaatst en op onbeschaamde wijze zijn toevalstheorie op dit gegeven toegepast.Later meer hierover.Als Jan nu zo vriendelijk wil zijn mijn beurt over te nemen is alles weer in kannen en kruiken.
Hartelijke groeten.
Jan
CIAO!!!
Hartelijke groeten.
Jan
CIAO!!!
dinsdag 3 februari 2009
maandag 2 februari 2009
zwart of wit?
Paul laat mij weten dat de achtergrondkleur van deze blog beter wit kan zijn in plaats van zwart. Iemand bezwaar dat ik de lay-out omschakel?
zondag 1 februari 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)