Mijn 'bijdrage' op de laatste bijeenkomst was ietwat verward.
Ik kom terug van een Romereis en denk aan films over Rome. Roma van Fellini, Caro diario van Nanni Moretti, twee cineasten die me bijzonder dierbaar zijn.
De twee laatste scènes van Roma. Anna Magnani die Fellini wandelen stuurt. Anna Magnani, de volkse diva die de vulgariteit tot glamour omboog, niet weg te denken uit de Italiaanse cinema : Pasolini, Comencini, Rossellini ... En toen die laatste in zee ging met Ingrid Bergman en zijn nieuwe vlam bovendien de glansrol gaf in Stromboli - rol die oorspronkelijk bestemd was voor zijn Anna - , toen huilde Italië met Anna Magnani mee. En toen hij veel later opdook aan het sterfbed van zijn oude liefde en bij haar waakte, toen huilde Italië opnieuw.
Zij was Rome : 'wolvin en Vestaalse maagd', Mamma Roma, moeder en vrouw, volks en voornaam, sterk in haar zwakheid, altijd echt, altijd authentiek. Zoals Rome. Rome tijdens een nachtelijke sightseeing van pleinen, fonteinen en ruines, waarlangs een colonne motorrijders ons meevoert. Ze tonen ons een Oudheid die nu nog tot ons spreekt en ons weet te ontroeren.
Ook Nanni Moretti neemt ons mee door Rome In vespa (het eerste luik van Caro diario) en ook hij richt een monument op : voor Pasolini. Het staat er al maar hij maakt het levend.
En in het tweede luik Le isole (De eilanden) komt zelfs Stromboli eraan te pas. Een bedevaart van twee intellectuelen ... Maar de Joycespecialist raakt aan The Bold and the Beautiful verslaafd tijdens de overzet van eiland naar eiland en Stromboli is een soap geworden.
Zo hangt alles samen in de cinemawereld en in het leven.
Ik hoop dat het nu wat duidelijker is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Het peloton motorijders doet denken aan een cohorte Romeinse soldaten dat in slagorde door de stad paradeert. Maar het is een lege stad. Net zoals bij Moretti de stad opvallend leeg is. Er is in die hele toch met de vespa nauwelijks een mens te zien. Ook dat zal wel zijn betekenis hebben.
Stromboli een soap geworden? Moretti doet hier op een wat schematische manier aan cultuurkritiek. Hij spot met de Italiaanse filmkritiek, hij insinueert dat de Italiaanse film niets meer voorstelt. Hij veegt het allemaal op een hoopje en wandelt schijnbaar argeloos (en dansend) zélf de cinema binnen... Al meteen commentaar leverend op zijn eigen rol?
Een reactie posten