(brugge - april 2009 - mobilephone capture)
donderdag 30 april 2009
maandag 27 april 2009
23 april 2009
Afspraak in het Genthof te Brugge, Sabine en Dan zijn gastvrouw en -heer.
Jan Fryns modereert, Jan D noteert.
-Pascal stelt voor om van de volgende vergadering een kunst-gerelateerde activiteit te maken; uitstap naar Knokke, Charleroi, Brussel, …
-Jan F toont ‘iets kleins’: een foto van een man op scooter in Parijs en de uiterlijke overeenkomsten van die man met Oscar Wilde, waardoor Jan F werd getroffen.
Er ontspint zich een geanimeerd gesprek over gelijkenissen en het al dan niet herkennen van mogelijke overeenkomsten tussen individuen, het fenomeen van de ‘dubbelganger’…
-Pascal; ‘taal stuurt de waarneming’…
We zijn er duidelijk nog niet uit…
-De 7 (8) commentaren op/teksten naar aanleiding van de foto van Roger Cremers worden door Pascal voorgelezen. De auteur van de tekst blijft telkens anoniem.
-Een greep uit de reacties op de teksten (en de foto’s):
Paul: het ironische, cynische in de teksten viel op maar ook het ter discussie stellen van de fotografie van/door de fotograaf.
Luc: -overlappingen tussen de teksten van iedereen, nml. het vervreemdende.
-is het wel juist om één foto uit een reeks te lichten?
De bevraging van de categorie waarin de foto werd onderscheiden.
Paul: ervaart bv. de reeks van Martin Parr over het toerisme bij de Azteken als veel sterker.
Sarah: ‘er is geen andere kwaliteit dan de inhoud van de foto en de reeks’ is haar in één van de teksten opgevallen. De eerste tekst bespeelt dan weer “veel registers”.
Sabine: had moeite om iets over de foto(-’s) te schrijven.
Dan: het gratuite van de foto’s van Auschwitz.
Pascal: is ook geshockeerd door het gemakkelijke gebruik van foto’s, zoals die van Auschwitz, als uitgangspunt door kunstenaars.
Luc: deze reeks breekt met het idee dat foto’s esthetisch hoogstaand moeten zijn.
De fotografie staat maw. momenteel op een keerpunt; men gaat naar de betekenis van beelden… Dít is één van de lagen die in deze reeks aanwezig is.
Dan: fotografeert R.C. ook niet zichzelf?
Paul: voelt de fotograaf zich verheven boven de anderen?
Sarah: dít gedrag (te zien op de foto’s) is net het menselijk gedrag!
Pascal:-is onze empathie (in dit soort omstandigheden) niet geregisseerd?
-deze foto’s zeggen ons; ‘Je moet niet naar Auschwitz gaan. Blijf thuis!’
Luc: ik ben zelfs naar Blackpool geweest – om foto’s te nemen
(vervolg reacties)
Jan F: er is ook de recuperatie van onze Westhoek door de toeristische industrie…
Dan/Jan F: toch is er de zin van deze plekken naar bv. jongeren toe (historisch besef, …)
Pascal: herhaalt de uitspraak van de directeur van de Buchenwald-site die stelt dat de bussen met jongeren niets te zoeken hebben op zulke plekken.
Luc: is ervan overtuigd dat er wereldwijd onder fotografen een soort code van respect tav. het onderwerp bestaat. Deze code laat hen toe om mensen in bepaalde situaties toch te fotograferen. De uitzondering hierop vormen uiteraard de paparazzi.
En; ‘als je op je rug gaat liggen om een foto te maken, moet het wel een fantastisch onderwerp voor een foto zijn’.
-De wat onhandig geformuleerde reactie van Roger Cremers op onze teksten wordt door Pascal voorgelezen.
Over respect, het gevoel bij het fotograferen, lagen in de serie en dus ook mogelijke interpretaties. R.C. stelt ook ‘een gebrek aan kritiek op zijn foto’s’ vast; die was welkom geweest…
Jan F: Hebben we commentaar op de commentaar van R.C.?
Pascal: R.C. “fietst rond de hete brij” (de kritiek) maar de reeks bestaat wel degelijk uit meer lagen.
Luc: dit is een soort fotografie die vragen stelt = nieuwe tendens.
Het gaat nu niet meer om het ‘top-shot’! Er is veel veranderd in het denken over fotografie.
Sarah: deze reeks zegt; ‘De mens zou veel meer moeten zijn’. Dit is vals. Je bent altijd maar de sukkelaar die je bent. Deze reeks wil ons schuld aanpraten.
Pascal: ik vermoed dat we hier te maken hebben met een wat naïeve fotograaf, die zich niet zo bewust was van de meerlagigheid.
?: Is dit ‘naïeve’ doorslaggevend voor het mogelijke belang van de foto’s?
Sabine: een zeker ‘Man bijt hond’-gehalte van de reeks; wat zijn we weer goed bezig…
Jan F merkt op dat het tijd is voor de bijdrage van Luc!
(tijdens de korte pauze: tendenzen in de fotografie, networking, types van fotografen,
Christoph Ruys, …)
Bijdrage van Luc
-Aandacht voor het magazine ‘View’ en de Finse fotografen.
Wat Luc betreft; het tijdschrift mag blijven!
-Het nieuwe boek van Johan de Vos - Nerveuze Pixels. Korte voorstelling door Luc.
-PhotoQ
-L. is in Parijs terechtgekomen bij een tentoonstelling van Lars Tunbjörk (tijdens de ‘Mois de la Photo’) in een presentatie zoals we die ook al van Jimmy Kets kennen.
-Lars T. leeft in Zweden en brengt zijn eigen omgeving in beeld.
Voorstelling van enkele reeksen van L.T.: Vinter, Kiruna, Office, Home, …
en de straffe reeks ‘I love Boras’ uit 1995.
-Luc toont vervolgens nog enkele desolate landschappen die hijzelf fotografeerde
(ondertussen wordt mijn aandacht afgeleid door JanF en Sabine die met een weerspannige kurk in de kurkentrekker worstelen).
Jan F rondt af en er wordt een voorlopige nieuwe datum vatgelegd: 21 mei?
-de bijdrage van Dan (de tekst nav de foto van R.C.) is in de administratie van Pascal verloren gegaan; dit zal worden rechtgezet.
-de uitnodiging van Dan & Sabine aan de leden van GG om mee te werken aan de test-fase van een ‘Projectie-Project’ in augustus/september. We zijn vereerd met deze uitnodiging; we gaan bekijken hoe we dit kunnen invullen…
Korte voorstelling van het project door Dan. Het project zou later, in de loop van 2010, zijn definitieve vorm moeten krijgen.
-Luc wil Johan de Vos contacteren/uitnodigen.
-De luchtige afsluiter van deze interessante avond komt van Sabine en we krijgen het volgende toetje voorgeschoteld: http://www.cultuurfilmpjes.be/gratis-kunst- cultuur-filmpjes/389/Joshua-Allen-Harris-.html
Jan Fryns modereert, Jan D noteert.
-Pascal stelt voor om van de volgende vergadering een kunst-gerelateerde activiteit te maken; uitstap naar Knokke, Charleroi, Brussel, …
-Jan F toont ‘iets kleins’: een foto van een man op scooter in Parijs en de uiterlijke overeenkomsten van die man met Oscar Wilde, waardoor Jan F werd getroffen.
Er ontspint zich een geanimeerd gesprek over gelijkenissen en het al dan niet herkennen van mogelijke overeenkomsten tussen individuen, het fenomeen van de ‘dubbelganger’…
-Pascal; ‘taal stuurt de waarneming’…
We zijn er duidelijk nog niet uit…
-De 7 (8) commentaren op/teksten naar aanleiding van de foto van Roger Cremers worden door Pascal voorgelezen. De auteur van de tekst blijft telkens anoniem.
-Een greep uit de reacties op de teksten (en de foto’s):
Paul: het ironische, cynische in de teksten viel op maar ook het ter discussie stellen van de fotografie van/door de fotograaf.
Luc: -overlappingen tussen de teksten van iedereen, nml. het vervreemdende.
-is het wel juist om één foto uit een reeks te lichten?
De bevraging van de categorie waarin de foto werd onderscheiden.
Paul: ervaart bv. de reeks van Martin Parr over het toerisme bij de Azteken als veel sterker.
Sarah: ‘er is geen andere kwaliteit dan de inhoud van de foto en de reeks’ is haar in één van de teksten opgevallen. De eerste tekst bespeelt dan weer “veel registers”.
Sabine: had moeite om iets over de foto(-’s) te schrijven.
Dan: het gratuite van de foto’s van Auschwitz.
Pascal: is ook geshockeerd door het gemakkelijke gebruik van foto’s, zoals die van Auschwitz, als uitgangspunt door kunstenaars.
Luc: deze reeks breekt met het idee dat foto’s esthetisch hoogstaand moeten zijn.
De fotografie staat maw. momenteel op een keerpunt; men gaat naar de betekenis van beelden… Dít is één van de lagen die in deze reeks aanwezig is.
Dan: fotografeert R.C. ook niet zichzelf?
Paul: voelt de fotograaf zich verheven boven de anderen?
Sarah: dít gedrag (te zien op de foto’s) is net het menselijk gedrag!
Pascal:-is onze empathie (in dit soort omstandigheden) niet geregisseerd?
-deze foto’s zeggen ons; ‘Je moet niet naar Auschwitz gaan. Blijf thuis!’
Luc: ik ben zelfs naar Blackpool geweest – om foto’s te nemen
(vervolg reacties)
Jan F: er is ook de recuperatie van onze Westhoek door de toeristische industrie…
Dan/Jan F: toch is er de zin van deze plekken naar bv. jongeren toe (historisch besef, …)
Pascal: herhaalt de uitspraak van de directeur van de Buchenwald-site die stelt dat de bussen met jongeren niets te zoeken hebben op zulke plekken.
Luc: is ervan overtuigd dat er wereldwijd onder fotografen een soort code van respect tav. het onderwerp bestaat. Deze code laat hen toe om mensen in bepaalde situaties toch te fotograferen. De uitzondering hierop vormen uiteraard de paparazzi.
En; ‘als je op je rug gaat liggen om een foto te maken, moet het wel een fantastisch onderwerp voor een foto zijn’.
-De wat onhandig geformuleerde reactie van Roger Cremers op onze teksten wordt door Pascal voorgelezen.
Over respect, het gevoel bij het fotograferen, lagen in de serie en dus ook mogelijke interpretaties. R.C. stelt ook ‘een gebrek aan kritiek op zijn foto’s’ vast; die was welkom geweest…
Jan F: Hebben we commentaar op de commentaar van R.C.?
Pascal: R.C. “fietst rond de hete brij” (de kritiek) maar de reeks bestaat wel degelijk uit meer lagen.
Luc: dit is een soort fotografie die vragen stelt = nieuwe tendens.
Het gaat nu niet meer om het ‘top-shot’! Er is veel veranderd in het denken over fotografie.
Sarah: deze reeks zegt; ‘De mens zou veel meer moeten zijn’. Dit is vals. Je bent altijd maar de sukkelaar die je bent. Deze reeks wil ons schuld aanpraten.
Pascal: ik vermoed dat we hier te maken hebben met een wat naïeve fotograaf, die zich niet zo bewust was van de meerlagigheid.
?: Is dit ‘naïeve’ doorslaggevend voor het mogelijke belang van de foto’s?
Sabine: een zeker ‘Man bijt hond’-gehalte van de reeks; wat zijn we weer goed bezig…
Jan F merkt op dat het tijd is voor de bijdrage van Luc!
(tijdens de korte pauze: tendenzen in de fotografie, networking, types van fotografen,
Christoph Ruys, …)
Bijdrage van Luc
-Aandacht voor het magazine ‘View’ en de Finse fotografen.
Wat Luc betreft; het tijdschrift mag blijven!
-Het nieuwe boek van Johan de Vos - Nerveuze Pixels. Korte voorstelling door Luc.
-PhotoQ
-L. is in Parijs terechtgekomen bij een tentoonstelling van Lars Tunbjörk (tijdens de ‘Mois de la Photo’) in een presentatie zoals we die ook al van Jimmy Kets kennen.
-Lars T. leeft in Zweden en brengt zijn eigen omgeving in beeld.
Voorstelling van enkele reeksen van L.T.: Vinter, Kiruna, Office, Home, …
en de straffe reeks ‘I love Boras’ uit 1995.
-Luc toont vervolgens nog enkele desolate landschappen die hijzelf fotografeerde
(ondertussen wordt mijn aandacht afgeleid door JanF en Sabine die met een weerspannige kurk in de kurkentrekker worstelen).
Jan F rondt af en er wordt een voorlopige nieuwe datum vatgelegd: 21 mei?
-de bijdrage van Dan (de tekst nav de foto van R.C.) is in de administratie van Pascal verloren gegaan; dit zal worden rechtgezet.
-de uitnodiging van Dan & Sabine aan de leden van GG om mee te werken aan de test-fase van een ‘Projectie-Project’ in augustus/september. We zijn vereerd met deze uitnodiging; we gaan bekijken hoe we dit kunnen invullen…
Korte voorstelling van het project door Dan. Het project zou later, in de loop van 2010, zijn definitieve vorm moeten krijgen.
-Luc wil Johan de Vos contacteren/uitnodigen.
-De luchtige afsluiter van deze interessante avond komt van Sabine en we krijgen het volgende toetje voorgeschoteld: http://www.cultuurfilmpjes.be/gratis-kunst- cultuur-filmpjes/389/Joshua-Allen-Harris-.html
zondag 26 april 2009
woord & beeld 128
brugge - de bond - joris ghekiere 'gradient dark' - introductie luc tuymans - april 2009
zaterdag 25 april 2009
zeven teksten bij een foto van Roger Cremers
1.
Roger Cremers toont ons in zijn foto’s mensen in het voormalige concentratiekamp Auswitz. Hij toont ons niét Auswitz. We zien van de ‘site’ enkel fragmenten van de bakstenen gebouwen en de ramen met tralies, de ruimte tussen de gebouwen en de omheiningen. Hij toont ons niet de gruwel van het nazisme of wat daar nog van rest – de gaskamers, de folterkamers, de slaapbarakken, de schijtbakken -. Dat is me dunkt ook niet meer zichtbaar te maken, het is al zo vaak getoond en opnieuw getoond en tegen de filmarchieven kan je als fotograaf toch niet op - voor misdaden moeten we vandaag naar andere plaatsen -. Hij wijst ons aan de hand van gedragsobservaties echter op een nevenaspect, m.n. het holocausttoerisme.
Cremers kreeg in het kader van World Press Photo de eerste prijs in de categorie ‘Arts and Entertaiment’, stories.
Het zou oneerlijk zijn tegenover de fotograaf om een beschouwing te maken over één foto uit een serie. Hij heeft tenslotte een documentaire gemaakt waarin precies uit de opeenvolging van foto’s moet blijken wat hij ons wil tonen, m.n. de ironie van het concentratiekamptoerisme.
Als deze serie mij aanspreekt dan is het omwille van het feit dat de fotograaf wijst op de banaliteit en het surrealisme van de bezoeken aan voormalige concentratiekampen.
De homo tourismus – of is het touristicus - gaat van de Aja Sofia naar de pyramiden in Egypte en pikt tussendoor nog Auswitz en Birkenau mee. Op zijn programma voor de volgende jaren staat nog Chernobil en de overblijfselen van de Aztekencultuur.
De serie foto’s wekt ongemak bij me op, een soort plaatsvervangende schaamte – de bezoekers gedragen zich als het ware niet waardig genoeg -, ware het niet dat ik weet dat veel mensen er aanwezig zijn met een gevoel van respect voor de slachtoffers en van afschuw voor de beulen. Toch kan er sprake zijn van een vervreemding van de essentie van hun aanwezigheid.
Door de wijze waarop hij de taferelen in beeld brengt, meerbepaald door het gebruik van beeldassociaties en beeldrijmen, krijgen sommige beelden gek genoeg een humoristische, dan wel cynische ondertoon wat ze nog wranger maken.
Op de meeste foto’s is te zien hoe de mensen hun gang gaan, ongeacht waar ze zich bevinden. Ze telefoneren, voeden hun babies en fotograferen. Ze wachten verveeld op de anderen want ze hebben het gezien en dat duurt lang. Bij sommigen slaat de vermoeidheid toe na ’n avondje stappen. Ze doen alles wat je daarbuiten ook kan doen en we kunnen ons de foto’s voorstellen die Roger Cremers niet heeft gemaakt.
Er zijn veel foto’s van fotograferende mensen. Dit roept vragen op. Wat fotograferen ze? Wat kan je in gewezen concentratiekampen fotograferen? Sommige fotografen gaan blijkbaar heel dicht op hun onderwerp, wat doet vermoeden dat ze het detail willen vastleggen, het detail in een omgeving waar zich zo’n omvattend onbegrijpelijk drama heeft afgespeeld, wat ons vragen doet stellen over de zinvolheid van deze activiteit. ’n Enkele fotograaf gaat er zowaar bij liggen. Hoe belangrijk is een foto waarvoor men gaat liggen? Of nog : hoe belangrijk is een onderwerp dat men er bij gaat liggen? Iemand fotografeert een groep die met graagte poseert met een Italiaanse vlag. Een klasje humaniorameisjes wil ook op de foto en de geplogenheden willen dat er moet gelachen worden. De aanwezigheid op die plek wordt belangrijker dan de plek zelf en dan staat de plek voor wat er zich heeft afgespeeld.
Het fotograferen als elementaire act en belangrijk moment bij het bezoek aan een bezienswaardigheid. Als aandenken aan hun bezoek aan een Andenken aan de holocaust. De foto’s van Roger Cremers zijn dan meteen ook te beschouwen als een confronterende vraagstelling over het fotograferen zélf en dus ook over de fotografie.
Is het eerlijk om die momenten vast te leggen waaruit blijkt dat de mensheid zonder het beseffen een soort van ongewilde apathie tentoonspreidt?
Nochtans, hij heeft niet meer of niet minder gedaan dan de mensen fotograferen zoals ze zich daar gedroegen. Het zijn observaties van alledaags gedrag. Ik kan me anderzijds ook niet van de indruk ontdoen dat, eenmaal je een idee hebt gevormd van wat je als fotograaf wil laten zien, je alles in het werk stelt om datgene te tonen dat je idee moet bevestigen.
De foto van de twee mannen in trainingpak dan, met een grappige toon omdat ze erg op elkaar gelijken – kledij, houding; ze fotograferen zowaar nog hetzefde ook -. Het zijn waarschijnlijk leden van een wandelclub en het lijkt alsof ze er en-passant zijn binnengewandeld. De combinatie van de elementen resulteren in een zeer vervreemdend, ironisch beeld m.n. het wandelen als vrijetijdsbesteding, het fotograferen en de plek waar het gebeurt.
Roger Cremers heeft wat mij betreft zijn prijs verdiend met een serie die geen spectakulaire beelden bevat, maar de beschouwer toch bij de kraag vat. De beelden zijn met zorg gekadreerd en het kader is sober ingevuld. Ze vormen een samenhangend geheel. Hij heeft zijn prijs verdiend omdat hij een verhaal vertelt waarin we meerdere lagen ontwaren die stuk voor stuk zeer essentiële vragen oproepen: wat is essentiëel (on)menselijk? Wat doen we met onze geschiedenis? Kan de journalistieke fotografie een belangrijke rol spelen? Wat mij betreft is hij erin geslaagd om op een zeer eenvoudige wijze de mensheid - in zijn menselijkheid, met zijn onvermogen – ‘ te kakken te zetten ‘.
2.
Geen gummi van hardloopschoenen
naar een foto van Roger Cremer
Polen, Auschwitz, 3 mei 2008
Kaders gevuld met strengheid.
‘Ordnung muß sein!’
Zelfs bomen durven niet plooien naar de wind.
Kaarsrecht… streng rechtop.
Als zelfs de natuur z’n gang niet durft te gaan?
Perspectieflijnen van bangelijke kazernes verdwijnen in ‘een angstaanjagend niets’.
Ik las ergens dat op open terreinen vuren werden gestookt van massa’s lichamen.
Ovens hielden de ‘Entlösung’ niet langer bij.
Van ver was tijdens koude zwarte nachten een warme gloed te zien.
In greppels liep vet voor zeep.
Ik zie rood van oranje toeristen schril afsteken met groen van uniformen en gras en bomen
die zich verlegen tonen na jaren van niet te vatten gruwel en dode aarde.
Verticalen van vensters, bomen en populieren fotografen.
Horizonten van muren, paden en greppels.
Ik hoor harde zolen over grind.
‘Befehl ist befehl!’
Geen zachte zolen op gemalen baksteen. Geen gummi van hardloopschoenen.
Petten moeten recht. Fototasriemen over gelijke schouders.
Camera’s synchroon voor het rechteroog.
Decennia te laat maar niet minder voyeuristisch.
Hier heerst ‘de respectvolle stilte’ van digitaal geklik
en duizend beelden van duizend geesten.
Ze moesten het weten.
Telefoons rinkelen in burelen.
Vernietiging in keldergaten.
‘Wir haben es nicht gewuβt.’
Plopsaland in Polen.
Toerisme van grijze nevels en zwarte dood.
La vita e bella!
Een kleurrijk worldpress-‘negatief’.
3.
Zijn het Italianen ? Ze dragen een trainingspak met de Italiaanse kleuren en allebei een pet. Ze staan in dezelfde houding en ze dragen hun fototoestel op dezelfde manier en ze fotograferen hetzelfde. Het lijkt wel een kazerne. Iets lelijks in elk geval. Waarom fotograferen ze dit lelijke gebouw ? Ze hebben geen sexe meer en ze zijn uniform door dat pak, die pet, die houding. Iemand vond het de moeite waard om hen zo vast te leggen maar ik sta er niet bij stil. Het zegt me niets, behalve dan dat sommigen sexloze bejaarden worden en dat ik niet zo wil eindigen. Ik wil nooit hetzelfde trainingspak dragen als mijn man en troosteloze gebouwen fotograferen. Ook de bomen zijn lelijk.
Oooo het is Auschwitz ! Iemand zegt dat het Auschwitz is en nu komt er nogal wat volk bij kijken. De mensen die hier in rook opgingen en zij die die gebouwen optrokken maar ik wist dat helemaal niet. Mogen zij dat rood zomaar dragen ? Nu is het niet alleen lelijk maar ook nog ongepast. Rood is hier ongepast en uniformen zijn hier ongepast.
Misschien is Auschwitz niet zo erg als je dan toch maar zo moet leven.
4.
Mijn eerste gedachte was, wie ben ik om een commentaar te geven op een foto die bekroond is door de WPP…. Maar vooruit, een poging, ik laat zonder omlijnde controle mijn gedachten spreken: is dit wel een Persfoto…? In welke categorie dan wel, toerisme, nieuws ? Nee, in “Arts & Entertainment” blijkt later. Direct daarop ook, alhoewel goed geschoten, niet zo heel erg knap eigenlijk, iedere serieuze fotograaf weet op een plaats als deze met de dagelijks doorlopende stroom bezoekers annex toeristen als het goed is zijn geduld te bewaren, zijn ogen te gebruiken en in enkele dagen een redelijk volwaardige serie te maken, de plaats leent zich toch bij uitstek voor een idee/concept. Zit het perfectie van de bekroonde foto dan in het eenvoudige: het concept. Wat wil de fotograaf met deze foto/serie ( het beeld staat niet op zich, ik heb inmiddels de rest bekeken ) zeggen: het populaire voyeurisme zoals zo vaak bij rampen of ongelukken? Ik geloof het niet. De bezoeker hier gaat bewust en ingetogen naar een plek als deze maar wel uitgedost als toerist, hij is tenslotte op vakantie of een dagje weg en is plotseling een opvallende verschijning binnen het buitengewone decor. Ik denk niet dat de fotograaf een aanklacht maakt tegen dit moderne toerisme maar met deze vergelijking vraagt om (meer) respect. Dàt moet het zijn wat de jury bekoort.De foto’s die me meer aan het denken ( ja, helaas komisch ) zetten in de serie waren die van de volgepakte bus, in Auswitch toch een andere betekenis dan b.v. in Tokyo, met daarnaast de plaat van de twee wachtende Joodse heren, waarvan er eentje ongeduldig op zijn horloge schijnt te denken, waar blijft die bus….Tjonge, dat deed me meer.
De gedachte: is dit een foto met nieuwsgehalte, voor de Pers, blijft. Persfotografie is in mijn gedachte het registreren van een moment, hèt moment van hèt nieuws, iets dat niet er morgen weer is en overmorgen nogmaals. “Arts & Entertainment“, kunst? entertainment? Het mag van mij een serie/foto zijn die zeker met een hoge prijs wordt bekroond, maar bij de WPP… ik weet het niet zo.
5.
Meestal is het een bron van hilariteit: gelijkgeklede heren,dames,echtparen.Zelf heb ik er ook getracht in pixels in te blikken.Maar obstinaat
bleven de klerenklonen meters van elkaar lopen.Slechte foto's.
Toen ik de foto voor het eerst bekeek,dacht ik: Hem is het wel gelukt!Een beetje jaloers.Maar toen de locatie tot mij doordrong,bleek het plaatje een hele lading te dekken.
Felrode trainingspakken i.p.v. het feldgrau van uniformen.Fototoestellen,als wapens schietensklaar.Een schier eindeloos perspectief,waartussen mensen zonder perspectief op leven, wachtten op hun eigen verdwijnpunt.
De kleuren saai en vergrijsd, geen sprankel zon op de slibkleurige bodem.De twee figuren staan in hun verschillende grootte als een contraperspectief tegenover de overduidelijke renaissancevluchtlijnen.Toch eenzelfde houding.Zelfde gedachten?
Zo blijven die twee onschuldige stoethaspels een persiflage, een bittere echo uit het verleden.
Een witz zonder vreugde uit Auschwitz.
6.
De Auschwitztoerisme-foto waarmee Roger Cremers in de categorie ‘Arts and Entertainment’ een eerste prijs won in de jaarlijkse World Press Photo-wedstrijd jaagt mij op de kast.
In esthetisch opzicht is het beslist geen hoogvlieger. Een perspectief, het groen en het rood: heel veel valt er niet over te zeggen. Enkel de vreemde scheve richting waarin die twee staan te fotograferen lijkt iet of wat interessant.
Omwille van de ‘Arts’ kan deze foto het in de genoemde categorie niet halen, denk ik dan. Het trefwoord ‘Entertainment’ zal dan wel op de rode trainingspakken slaan zeker – ik mag hopen dat het niet de bedoeling is een bepaalde vorm van grappigheid te honoreren. Dat zou pas kwalijk zijn, we zouden ons dan helemaal in het La Vita è bella-register bevinden.
Bovendien blijkt uit niets uit de foto zelf dat we hier in het voormalige uitroeiingskamp van Auschwitz staan – of je zou de gebouwen moeten herkennen van andere foto’s of omdat je er zelf al eens bent geweest. Het is het onderschrift – ‘Poland, Auschwitz, 3 may 2008’ – dat duidelijkheid verschaft.
De foto kan eventueel een discussie uitlokken over de geschikte kledij om dit soort oorden te bezoeken. Maar hij zegt méér, vind ik. Hij toont ons, omdat die twee aan het fotograferen zijn, de onmogelijkheid om de ultieme gruwel in beeld te brengen. Je moet daar van áf blijven.
Als ik Roger Cremers’ hele reeks bekijk, ‘Auschwitz Toerisme’, wordt het me al helemaal wee te moede. Een gidse met opgestoken paraplu, een telefonerende chassidische Jood, een jongen die kop in kas met een fles water op een steen zit, een propvolle aankomende bus (die natuurlijk aan de veewagens refereert met behulp waarvan hier vroeger het transport werd verzekerd)… - en dat allemaal in hetzelfde decor. Ik snap wel wat Cremers wil zeggen, natuurlijk snap ik dat, maar mijn vraag is: is dit wel geoorloofd? Kun je dit máken, uitgerekend hier? En waarom, in godsnaam, wordt deze reeks, die nergens een méér dan inhoudelijke kwaliteit uitstraalt, bekroond?
Bij de fotograferende mensen die Cremers in beeld brengt, wordt het pas helemaal pijnlijk. Geen toeval dat uitgerekend zo’n foto door de World Press Photo-jury uit de reeks wordt geplukt. Wie mensen fotografeert die in Auschwitz staan te fotograferen, stelt natuurlijk zichzelf ter discussie.
Misschien vind ik die foto met die twee rode mensen dan toch goed?
7.
"Ja, hallo? Wat wilt u van ons?
We maken wel vaker uitstappen met de club, ja.
Het is een hobby hé, een verantwoorde sport, zeg maar.
Heel erg interessant wat we zo al allemaal hebben gezien hoor!
Leuke foto's zullen dít natuurlijk niet worden hé... Gelukkig is het wel netjes.
We zijn ook wel benieuwd naar wat de anderen ervan gaan maken;
het is een beetje een wedstrijd hé; originaliteit, techniek, ... dat soort dingen
weetjewel?
Binnenkort is er dan foto-avond in de club met alles d' erop en d' eraan.
Bijna altijd de moeite, jazeker!
Maar nu moeten we verder want we hebben maar een uurtje.
Daag."
Roger Cremers toont ons in zijn foto’s mensen in het voormalige concentratiekamp Auswitz. Hij toont ons niét Auswitz. We zien van de ‘site’ enkel fragmenten van de bakstenen gebouwen en de ramen met tralies, de ruimte tussen de gebouwen en de omheiningen. Hij toont ons niet de gruwel van het nazisme of wat daar nog van rest – de gaskamers, de folterkamers, de slaapbarakken, de schijtbakken -. Dat is me dunkt ook niet meer zichtbaar te maken, het is al zo vaak getoond en opnieuw getoond en tegen de filmarchieven kan je als fotograaf toch niet op - voor misdaden moeten we vandaag naar andere plaatsen -. Hij wijst ons aan de hand van gedragsobservaties echter op een nevenaspect, m.n. het holocausttoerisme.
Cremers kreeg in het kader van World Press Photo de eerste prijs in de categorie ‘Arts and Entertaiment’, stories.
Het zou oneerlijk zijn tegenover de fotograaf om een beschouwing te maken over één foto uit een serie. Hij heeft tenslotte een documentaire gemaakt waarin precies uit de opeenvolging van foto’s moet blijken wat hij ons wil tonen, m.n. de ironie van het concentratiekamptoerisme.
Als deze serie mij aanspreekt dan is het omwille van het feit dat de fotograaf wijst op de banaliteit en het surrealisme van de bezoeken aan voormalige concentratiekampen.
De homo tourismus – of is het touristicus - gaat van de Aja Sofia naar de pyramiden in Egypte en pikt tussendoor nog Auswitz en Birkenau mee. Op zijn programma voor de volgende jaren staat nog Chernobil en de overblijfselen van de Aztekencultuur.
De serie foto’s wekt ongemak bij me op, een soort plaatsvervangende schaamte – de bezoekers gedragen zich als het ware niet waardig genoeg -, ware het niet dat ik weet dat veel mensen er aanwezig zijn met een gevoel van respect voor de slachtoffers en van afschuw voor de beulen. Toch kan er sprake zijn van een vervreemding van de essentie van hun aanwezigheid.
Door de wijze waarop hij de taferelen in beeld brengt, meerbepaald door het gebruik van beeldassociaties en beeldrijmen, krijgen sommige beelden gek genoeg een humoristische, dan wel cynische ondertoon wat ze nog wranger maken.
Op de meeste foto’s is te zien hoe de mensen hun gang gaan, ongeacht waar ze zich bevinden. Ze telefoneren, voeden hun babies en fotograferen. Ze wachten verveeld op de anderen want ze hebben het gezien en dat duurt lang. Bij sommigen slaat de vermoeidheid toe na ’n avondje stappen. Ze doen alles wat je daarbuiten ook kan doen en we kunnen ons de foto’s voorstellen die Roger Cremers niet heeft gemaakt.
Er zijn veel foto’s van fotograferende mensen. Dit roept vragen op. Wat fotograferen ze? Wat kan je in gewezen concentratiekampen fotograferen? Sommige fotografen gaan blijkbaar heel dicht op hun onderwerp, wat doet vermoeden dat ze het detail willen vastleggen, het detail in een omgeving waar zich zo’n omvattend onbegrijpelijk drama heeft afgespeeld, wat ons vragen doet stellen over de zinvolheid van deze activiteit. ’n Enkele fotograaf gaat er zowaar bij liggen. Hoe belangrijk is een foto waarvoor men gaat liggen? Of nog : hoe belangrijk is een onderwerp dat men er bij gaat liggen? Iemand fotografeert een groep die met graagte poseert met een Italiaanse vlag. Een klasje humaniorameisjes wil ook op de foto en de geplogenheden willen dat er moet gelachen worden. De aanwezigheid op die plek wordt belangrijker dan de plek zelf en dan staat de plek voor wat er zich heeft afgespeeld.
Het fotograferen als elementaire act en belangrijk moment bij het bezoek aan een bezienswaardigheid. Als aandenken aan hun bezoek aan een Andenken aan de holocaust. De foto’s van Roger Cremers zijn dan meteen ook te beschouwen als een confronterende vraagstelling over het fotograferen zélf en dus ook over de fotografie.
Is het eerlijk om die momenten vast te leggen waaruit blijkt dat de mensheid zonder het beseffen een soort van ongewilde apathie tentoonspreidt?
Nochtans, hij heeft niet meer of niet minder gedaan dan de mensen fotograferen zoals ze zich daar gedroegen. Het zijn observaties van alledaags gedrag. Ik kan me anderzijds ook niet van de indruk ontdoen dat, eenmaal je een idee hebt gevormd van wat je als fotograaf wil laten zien, je alles in het werk stelt om datgene te tonen dat je idee moet bevestigen.
De foto van de twee mannen in trainingpak dan, met een grappige toon omdat ze erg op elkaar gelijken – kledij, houding; ze fotograferen zowaar nog hetzefde ook -. Het zijn waarschijnlijk leden van een wandelclub en het lijkt alsof ze er en-passant zijn binnengewandeld. De combinatie van de elementen resulteren in een zeer vervreemdend, ironisch beeld m.n. het wandelen als vrijetijdsbesteding, het fotograferen en de plek waar het gebeurt.
Roger Cremers heeft wat mij betreft zijn prijs verdiend met een serie die geen spectakulaire beelden bevat, maar de beschouwer toch bij de kraag vat. De beelden zijn met zorg gekadreerd en het kader is sober ingevuld. Ze vormen een samenhangend geheel. Hij heeft zijn prijs verdiend omdat hij een verhaal vertelt waarin we meerdere lagen ontwaren die stuk voor stuk zeer essentiële vragen oproepen: wat is essentiëel (on)menselijk? Wat doen we met onze geschiedenis? Kan de journalistieke fotografie een belangrijke rol spelen? Wat mij betreft is hij erin geslaagd om op een zeer eenvoudige wijze de mensheid - in zijn menselijkheid, met zijn onvermogen – ‘ te kakken te zetten ‘.
2.
Geen gummi van hardloopschoenen
naar een foto van Roger Cremer
Polen, Auschwitz, 3 mei 2008
Kaders gevuld met strengheid.
‘Ordnung muß sein!’
Zelfs bomen durven niet plooien naar de wind.
Kaarsrecht… streng rechtop.
Als zelfs de natuur z’n gang niet durft te gaan?
Perspectieflijnen van bangelijke kazernes verdwijnen in ‘een angstaanjagend niets’.
Ik las ergens dat op open terreinen vuren werden gestookt van massa’s lichamen.
Ovens hielden de ‘Entlösung’ niet langer bij.
Van ver was tijdens koude zwarte nachten een warme gloed te zien.
In greppels liep vet voor zeep.
Ik zie rood van oranje toeristen schril afsteken met groen van uniformen en gras en bomen
die zich verlegen tonen na jaren van niet te vatten gruwel en dode aarde.
Verticalen van vensters, bomen en populieren fotografen.
Horizonten van muren, paden en greppels.
Ik hoor harde zolen over grind.
‘Befehl ist befehl!’
Geen zachte zolen op gemalen baksteen. Geen gummi van hardloopschoenen.
Petten moeten recht. Fototasriemen over gelijke schouders.
Camera’s synchroon voor het rechteroog.
Decennia te laat maar niet minder voyeuristisch.
Hier heerst ‘de respectvolle stilte’ van digitaal geklik
en duizend beelden van duizend geesten.
Ze moesten het weten.
Telefoons rinkelen in burelen.
Vernietiging in keldergaten.
‘Wir haben es nicht gewuβt.’
Plopsaland in Polen.
Toerisme van grijze nevels en zwarte dood.
La vita e bella!
Een kleurrijk worldpress-‘negatief’.
3.
Zijn het Italianen ? Ze dragen een trainingspak met de Italiaanse kleuren en allebei een pet. Ze staan in dezelfde houding en ze dragen hun fototoestel op dezelfde manier en ze fotograferen hetzelfde. Het lijkt wel een kazerne. Iets lelijks in elk geval. Waarom fotograferen ze dit lelijke gebouw ? Ze hebben geen sexe meer en ze zijn uniform door dat pak, die pet, die houding. Iemand vond het de moeite waard om hen zo vast te leggen maar ik sta er niet bij stil. Het zegt me niets, behalve dan dat sommigen sexloze bejaarden worden en dat ik niet zo wil eindigen. Ik wil nooit hetzelfde trainingspak dragen als mijn man en troosteloze gebouwen fotograferen. Ook de bomen zijn lelijk.
Oooo het is Auschwitz ! Iemand zegt dat het Auschwitz is en nu komt er nogal wat volk bij kijken. De mensen die hier in rook opgingen en zij die die gebouwen optrokken maar ik wist dat helemaal niet. Mogen zij dat rood zomaar dragen ? Nu is het niet alleen lelijk maar ook nog ongepast. Rood is hier ongepast en uniformen zijn hier ongepast.
Misschien is Auschwitz niet zo erg als je dan toch maar zo moet leven.
4.
Mijn eerste gedachte was, wie ben ik om een commentaar te geven op een foto die bekroond is door de WPP…. Maar vooruit, een poging, ik laat zonder omlijnde controle mijn gedachten spreken: is dit wel een Persfoto…? In welke categorie dan wel, toerisme, nieuws ? Nee, in “Arts & Entertainment” blijkt later. Direct daarop ook, alhoewel goed geschoten, niet zo heel erg knap eigenlijk, iedere serieuze fotograaf weet op een plaats als deze met de dagelijks doorlopende stroom bezoekers annex toeristen als het goed is zijn geduld te bewaren, zijn ogen te gebruiken en in enkele dagen een redelijk volwaardige serie te maken, de plaats leent zich toch bij uitstek voor een idee/concept. Zit het perfectie van de bekroonde foto dan in het eenvoudige: het concept. Wat wil de fotograaf met deze foto/serie ( het beeld staat niet op zich, ik heb inmiddels de rest bekeken ) zeggen: het populaire voyeurisme zoals zo vaak bij rampen of ongelukken? Ik geloof het niet. De bezoeker hier gaat bewust en ingetogen naar een plek als deze maar wel uitgedost als toerist, hij is tenslotte op vakantie of een dagje weg en is plotseling een opvallende verschijning binnen het buitengewone decor. Ik denk niet dat de fotograaf een aanklacht maakt tegen dit moderne toerisme maar met deze vergelijking vraagt om (meer) respect. Dàt moet het zijn wat de jury bekoort.De foto’s die me meer aan het denken ( ja, helaas komisch ) zetten in de serie waren die van de volgepakte bus, in Auswitch toch een andere betekenis dan b.v. in Tokyo, met daarnaast de plaat van de twee wachtende Joodse heren, waarvan er eentje ongeduldig op zijn horloge schijnt te denken, waar blijft die bus….Tjonge, dat deed me meer.
De gedachte: is dit een foto met nieuwsgehalte, voor de Pers, blijft. Persfotografie is in mijn gedachte het registreren van een moment, hèt moment van hèt nieuws, iets dat niet er morgen weer is en overmorgen nogmaals. “Arts & Entertainment“, kunst? entertainment? Het mag van mij een serie/foto zijn die zeker met een hoge prijs wordt bekroond, maar bij de WPP… ik weet het niet zo.
5.
Meestal is het een bron van hilariteit: gelijkgeklede heren,dames,echtparen.Zelf heb ik er ook getracht in pixels in te blikken.Maar obstinaat
bleven de klerenklonen meters van elkaar lopen.Slechte foto's.
Toen ik de foto voor het eerst bekeek,dacht ik: Hem is het wel gelukt!Een beetje jaloers.Maar toen de locatie tot mij doordrong,bleek het plaatje een hele lading te dekken.
Felrode trainingspakken i.p.v. het feldgrau van uniformen.Fototoestellen,als wapens schietensklaar.Een schier eindeloos perspectief,waartussen mensen zonder perspectief op leven, wachtten op hun eigen verdwijnpunt.
De kleuren saai en vergrijsd, geen sprankel zon op de slibkleurige bodem.De twee figuren staan in hun verschillende grootte als een contraperspectief tegenover de overduidelijke renaissancevluchtlijnen.Toch eenzelfde houding.Zelfde gedachten?
Zo blijven die twee onschuldige stoethaspels een persiflage, een bittere echo uit het verleden.
Een witz zonder vreugde uit Auschwitz.
6.
De Auschwitztoerisme-foto waarmee Roger Cremers in de categorie ‘Arts and Entertainment’ een eerste prijs won in de jaarlijkse World Press Photo-wedstrijd jaagt mij op de kast.
In esthetisch opzicht is het beslist geen hoogvlieger. Een perspectief, het groen en het rood: heel veel valt er niet over te zeggen. Enkel de vreemde scheve richting waarin die twee staan te fotograferen lijkt iet of wat interessant.
Omwille van de ‘Arts’ kan deze foto het in de genoemde categorie niet halen, denk ik dan. Het trefwoord ‘Entertainment’ zal dan wel op de rode trainingspakken slaan zeker – ik mag hopen dat het niet de bedoeling is een bepaalde vorm van grappigheid te honoreren. Dat zou pas kwalijk zijn, we zouden ons dan helemaal in het La Vita è bella-register bevinden.
Bovendien blijkt uit niets uit de foto zelf dat we hier in het voormalige uitroeiingskamp van Auschwitz staan – of je zou de gebouwen moeten herkennen van andere foto’s of omdat je er zelf al eens bent geweest. Het is het onderschrift – ‘Poland, Auschwitz, 3 may 2008’ – dat duidelijkheid verschaft.
De foto kan eventueel een discussie uitlokken over de geschikte kledij om dit soort oorden te bezoeken. Maar hij zegt méér, vind ik. Hij toont ons, omdat die twee aan het fotograferen zijn, de onmogelijkheid om de ultieme gruwel in beeld te brengen. Je moet daar van áf blijven.
Als ik Roger Cremers’ hele reeks bekijk, ‘Auschwitz Toerisme’, wordt het me al helemaal wee te moede. Een gidse met opgestoken paraplu, een telefonerende chassidische Jood, een jongen die kop in kas met een fles water op een steen zit, een propvolle aankomende bus (die natuurlijk aan de veewagens refereert met behulp waarvan hier vroeger het transport werd verzekerd)… - en dat allemaal in hetzelfde decor. Ik snap wel wat Cremers wil zeggen, natuurlijk snap ik dat, maar mijn vraag is: is dit wel geoorloofd? Kun je dit máken, uitgerekend hier? En waarom, in godsnaam, wordt deze reeks, die nergens een méér dan inhoudelijke kwaliteit uitstraalt, bekroond?
Bij de fotograferende mensen die Cremers in beeld brengt, wordt het pas helemaal pijnlijk. Geen toeval dat uitgerekend zo’n foto door de World Press Photo-jury uit de reeks wordt geplukt. Wie mensen fotografeert die in Auschwitz staan te fotograferen, stelt natuurlijk zichzelf ter discussie.
Misschien vind ik die foto met die twee rode mensen dan toch goed?
7.
"Ja, hallo? Wat wilt u van ons?
We maken wel vaker uitstappen met de club, ja.
Het is een hobby hé, een verantwoorde sport, zeg maar.
Heel erg interessant wat we zo al allemaal hebben gezien hoor!
Leuke foto's zullen dít natuurlijk niet worden hé... Gelukkig is het wel netjes.
We zijn ook wel benieuwd naar wat de anderen ervan gaan maken;
het is een beetje een wedstrijd hé; originaliteit, techniek, ... dat soort dingen
weetjewel?
Binnenkort is er dan foto-avond in de club met alles d' erop en d' eraan.
Bijna altijd de moeite, jazeker!
Maar nu moeten we verder want we hebben maar een uurtje.
Daag."
de vergeten tekst
Een van de teksten is door een nalatigheid van ondergetekende niet op de juiste plek terechtgekomen. Nogmaals mijn verontschuldigingen hiervoor. Hier volgt die tekst.
8.
Het monument in Auschwitz dient om de walging te behouden van de latente moordlustigheid die evolutionair geprogrammeerd werd in de DNA bouwstenen van ieder van ons. In dit jubileumjaar van Darwins “On the Origin of Species” worden we gewezen op “Survival of the cruelest”. Of was, volgens de creationisten onder ons, het de bedoeling van God, de schepper, om deze destructieve eigenschap in te bouwen?
Het wordt in stand gehouden als onomstotelijk bewijsmateriaal tegen het opduikend negationisme.
Deze site maakt deel uit van de herdenkingsindustrie zoals die in de westhoek ook aanwezig is. De troosteloze gebouwen zeggen echter weinig over de historische geladenheid van deze site. Beklijvende gruwel kan alleen opgewekt worden in onze verbeelding.
De mensen die hier worden geportretteerd lijken weinig te verbeelden. De beelden die op hun netvlies of op de CCD van hun camera vallen lijken daar te blijven hangen. Ze worden niet omgezet in gruwel of walging. Het dragen van overeenstemmende rode joggingkledij versterkt de banaliteit van hun bezoek.
De foto moet het niet hebben van een verassend perspectief of verbluffende encadrage, ook niet van een interessante lichtinval of kleurschakering, het is de versterking van het onbenullig familiekiekje. En waar gaan we morgen naar toe?
8.
Het monument in Auschwitz dient om de walging te behouden van de latente moordlustigheid die evolutionair geprogrammeerd werd in de DNA bouwstenen van ieder van ons. In dit jubileumjaar van Darwins “On the Origin of Species” worden we gewezen op “Survival of the cruelest”. Of was, volgens de creationisten onder ons, het de bedoeling van God, de schepper, om deze destructieve eigenschap in te bouwen?
Het wordt in stand gehouden als onomstotelijk bewijsmateriaal tegen het opduikend negationisme.
Deze site maakt deel uit van de herdenkingsindustrie zoals die in de westhoek ook aanwezig is. De troosteloze gebouwen zeggen echter weinig over de historische geladenheid van deze site. Beklijvende gruwel kan alleen opgewekt worden in onze verbeelding.
De mensen die hier worden geportretteerd lijken weinig te verbeelden. De beelden die op hun netvlies of op de CCD van hun camera vallen lijken daar te blijven hangen. Ze worden niet omgezet in gruwel of walging. Het dragen van overeenstemmende rode joggingkledij versterkt de banaliteit van hun bezoek.
De foto moet het niet hebben van een verassend perspectief of verbluffende encadrage, ook niet van een interessante lichtinval of kleurschakering, het is de versterking van het onbenullig familiekiekje. En waar gaan we morgen naar toe?
het grote GG-Auschwitztoerismedebat
Hieronder vind je een aantal uitspraken die werden gedaan in het geanimeerde gesprek na de voorlezing van onze teksten over de foto van Roger Cremers en van diens reactie daarop. Ongetwijfeld zijn sommige uitspraken niet volledig accuraat weergegeven. Naarmate het gesprek vorderde heb ik ook niet meer zo nauwkeurig genoteerd. Mochten er correcties of preciseringen nodig zijn, dan is dat natuurlijk altijd mogelijk.
* in de teksten keren een aantal meningen terug: bv. het ironische/cynische van de beelden
* het was zeker de bedoeling van RC om ons op het verkeerde been te zetten
* RC wil zichzelf confronteren met fotografie, hij stelt zichzelf als fotograaf ter discussie
* de ene tekst is zakelijker, beschouwelijker, emotioneler, dramatischer dan de andere
* de 7de tekst is als een poppenkast, geeft het vervreemdende van de foto’s weer
* het onderwerp is niet alleen Auschwitz, het is ook de fotograaf, of de fotograferende fotograaf – je krijgt een Droste-effect
* het is niet goed dat er één foto uit de reeks wordt gehaald; de serie verdient het op haar geheel te worden bekeken
* je kunt evengoed andere attracties bezoeken en daar iets gelijkaardigs fotograferen; denk aan Martin Parr en diens reeks over het toerisme bij de Machu Picchu; die beelden zijn veelzeggender; daar vraag je je niet af wat de reden is van het beeld
* de 6de tekst stelt dat er geen andere kwaliteit is dan de inhoud; het gaat niet om schoonheid
* de fotografische kwaliteiten doen weinig ter zake
* esthetisering zou, gezien het onderwerp, onbetamelijk zijn – en misschien is precies dát het onderwerp van deze foto’s
* het fotografische doet hier niet ter zake
* de 1ste tekst bespeelt zeer veel registers
* fotografie staat tegenover archivering; de aanwezigheid op de plek is belangrijker dan de plek zelf; als wij bij onze analyse van de foto gêne voelen, dan moet de fotograaf die zeker hebben
* vergelijk met schilders die Auschwitz als onderwerp ondernemen; het is een al te gemakkelijk onderwerp
* de serie is op verschillende manieren confronterend; de serie is meerlagig
* deze serie breekt met de idee dat de vraagstelling van de foto moet inhoudelijk én esthetisch goed zijn; de fotografie bevindt zich op een keerpunt; de inhoud en de betekenis lijken het overwicht te nemen op het esthetische; de foto wordt ruw: ‘ik was er en ik heb het gezien’
* er zit ook hypocrisie in: RC zat in diezelfde autobus; is hij daarheen gegaan om die foto’s te maken of zat hij gewoon mee op de bus?
* de documentairefotograaf staat op een laddertje en kijkt naar de samenleving
* het is niet van uit de hoogte, het is van opzij
* uit de hoogte of zijdelings, er is hoe dan ook afstand
* RC toont mensen die zich niet anders gedragen dan anders; ze gedragen zich niet anders omdat ze in Auschwitz staan; stel dat je daar staat en je krijgt plotseling spijsverteringsproblemen
* deze foto’s zeggen dat Auschwitz een cliché is geworden; mij zeggen deze foto’s: blijf hier wég
* ik ben zelfs naar Blackpool geweest!
* je hebt dat soort beleving ook in onze Westhoek, met alle oorlogsplekken
* de enige geldige reden om naar Auschwitz te gaan is: als ‘serious photographer’
* het blijft zinvol Auschwitz te bezoeken
* je moet sacrale plaatsen met respect betreden
* van een fotograaf moet je verwachten dat hij het respect blijft behouden; net zoals je van hem respect mag vragen voor zijn onderwerp, de fotograferende Auschwitz-bezoeker, mag je van zijn onderwerp respect voor de site verwachten
* je hebt de fotograaf James Nachtwey die ook plekken van onheil fotografeert, maar dan wel met oog voor esthetiek
* de fotograaf moet altijd het vertrouwen van zijn onderwerp winnen
* ik stel me altijd vragen bij dat vertrouwen; hoe verkrijgt Martin Parr de toelating om bijvoorbeeld een wapensalon te fotograferen?
* iedereen had de foto van RC kunnen maken; dat heb je bij esthetische foto’s niet
* persfotografie is meer dan nieuwsfoto
* RC teert op een vals idealistisch beeld van de mens; de reeks zegt hoe de mens niet zou moeten zijn – maar de mens is zo; en daarvoor wordt de heilige Holocaust misbruikt
* in de teksten keren een aantal meningen terug: bv. het ironische/cynische van de beelden
* het was zeker de bedoeling van RC om ons op het verkeerde been te zetten
* RC wil zichzelf confronteren met fotografie, hij stelt zichzelf als fotograaf ter discussie
* de ene tekst is zakelijker, beschouwelijker, emotioneler, dramatischer dan de andere
* de 7de tekst is als een poppenkast, geeft het vervreemdende van de foto’s weer
* het onderwerp is niet alleen Auschwitz, het is ook de fotograaf, of de fotograferende fotograaf – je krijgt een Droste-effect
* het is niet goed dat er één foto uit de reeks wordt gehaald; de serie verdient het op haar geheel te worden bekeken
* je kunt evengoed andere attracties bezoeken en daar iets gelijkaardigs fotograferen; denk aan Martin Parr en diens reeks over het toerisme bij de Machu Picchu; die beelden zijn veelzeggender; daar vraag je je niet af wat de reden is van het beeld
* de 6de tekst stelt dat er geen andere kwaliteit is dan de inhoud; het gaat niet om schoonheid
* de fotografische kwaliteiten doen weinig ter zake
* esthetisering zou, gezien het onderwerp, onbetamelijk zijn – en misschien is precies dát het onderwerp van deze foto’s
* het fotografische doet hier niet ter zake
* de 1ste tekst bespeelt zeer veel registers
* fotografie staat tegenover archivering; de aanwezigheid op de plek is belangrijker dan de plek zelf; als wij bij onze analyse van de foto gêne voelen, dan moet de fotograaf die zeker hebben
* vergelijk met schilders die Auschwitz als onderwerp ondernemen; het is een al te gemakkelijk onderwerp
* de serie is op verschillende manieren confronterend; de serie is meerlagig
* deze serie breekt met de idee dat de vraagstelling van de foto moet inhoudelijk én esthetisch goed zijn; de fotografie bevindt zich op een keerpunt; de inhoud en de betekenis lijken het overwicht te nemen op het esthetische; de foto wordt ruw: ‘ik was er en ik heb het gezien’
* er zit ook hypocrisie in: RC zat in diezelfde autobus; is hij daarheen gegaan om die foto’s te maken of zat hij gewoon mee op de bus?
* de documentairefotograaf staat op een laddertje en kijkt naar de samenleving
* het is niet van uit de hoogte, het is van opzij
* uit de hoogte of zijdelings, er is hoe dan ook afstand
* RC toont mensen die zich niet anders gedragen dan anders; ze gedragen zich niet anders omdat ze in Auschwitz staan; stel dat je daar staat en je krijgt plotseling spijsverteringsproblemen
* deze foto’s zeggen dat Auschwitz een cliché is geworden; mij zeggen deze foto’s: blijf hier wég
* ik ben zelfs naar Blackpool geweest!
* je hebt dat soort beleving ook in onze Westhoek, met alle oorlogsplekken
* de enige geldige reden om naar Auschwitz te gaan is: als ‘serious photographer’
* het blijft zinvol Auschwitz te bezoeken
* je moet sacrale plaatsen met respect betreden
* van een fotograaf moet je verwachten dat hij het respect blijft behouden; net zoals je van hem respect mag vragen voor zijn onderwerp, de fotograferende Auschwitz-bezoeker, mag je van zijn onderwerp respect voor de site verwachten
* je hebt de fotograaf James Nachtwey die ook plekken van onheil fotografeert, maar dan wel met oog voor esthetiek
* de fotograaf moet altijd het vertrouwen van zijn onderwerp winnen
* ik stel me altijd vragen bij dat vertrouwen; hoe verkrijgt Martin Parr de toelating om bijvoorbeeld een wapensalon te fotograferen?
* iedereen had de foto van RC kunnen maken; dat heb je bij esthetische foto’s niet
* persfotografie is meer dan nieuwsfoto
* RC teert op een vals idealistisch beeld van de mens; de reeks zegt hoe de mens niet zou moeten zijn – maar de mens is zo; en daarvoor wordt de heilige Holocaust misbruikt
vrijdag 24 april 2009
donderdag 23 april 2009
vanavond in pinsart
beste allemaal,
ik heb een fotoopdracht in de vooravond (18.30 - 19.30)
ook zou ik graag even binnenspringen in het tolhuis
waar om 19.00 de opening plaatsvindt van 'blaffend erfgoed'
een tentoonstelling met foto's en teksten van jan desmet
ik hoop ten vroegste om 20.00 uur op de afspraak te zijn
groeten paul
ps. zo gewenst heb ik een bijdrage van exact 12 minuutjes
ik heb een fotoopdracht in de vooravond (18.30 - 19.30)
ook zou ik graag even binnenspringen in het tolhuis
waar om 19.00 de opening plaatsvindt van 'blaffend erfgoed'
een tentoonstelling met foto's en teksten van jan desmet
ik hoop ten vroegste om 20.00 uur op de afspraak te zijn
groeten paul
ps. zo gewenst heb ik een bijdrage van exact 12 minuutjes
update ! vanavond !
De bijeenkomst van vanavond 23 april gaat door in Gallerij Pinsart ter Genthof. We starten om 20:00 stipt. Alles is voorzien: internet, beamer, e.a. Nog iemand een bijdrage? 't Is de moment! Tot vanavond.
PS gelieve nog even te reageren ivm jullie aanwezigheid. Bedankt.
PS gelieve nog even te reageren ivm jullie aanwezigheid. Bedankt.
vanavond
Ik zal vanavond misschien niet op tijd in Brugge zijn. Ik verneem graag op pascal.cornet AT vlaamsparlement.be waar precies ik vanuit het station naartoe moet fietsen. Ik heb wel al het materiaal bij voor de beschouwing bij de foto van Roger Cremers. Mocht er geen internet beschikbaar zijn, kan iemand (Paul?) dan nog een print maken van de bekroonde foto zodat we alvast die voor ogen kunnen houden?
Hieronder nog een bericht aan heer Cremers, ter bedanking van het opsturen van zijn commentaar op onze commentaar.
Tot vanavond. Mocht ik er niet op tijd zijn: begin maar zonder mij aan de rest van het programma.
P.
Hieronder nog een bericht aan heer Cremers, ter bedanking van het opsturen van zijn commentaar op onze commentaar.
Tot vanavond. Mocht ik er niet op tijd zijn: begin maar zonder mij aan de rest van het programma.
P.
bericht aan heer Cremers
Dag Roger,
Ik heb uw reactie goed ontvangen. Deze avond hebben wij onze bijeenkomst en ik zal proberen u daar zo accuraat mogelijk verslag over uit te brengen. Ongetwijfeld zal er ook een antwoord komen op uw vraag naar een kritische beschouwing bij uw foto's.
Ik dank u vriendelijk voor uw bijdrage. Tot over enkele dagen,
Pascal
Ik heb uw reactie goed ontvangen. Deze avond hebben wij onze bijeenkomst en ik zal proberen u daar zo accuraat mogelijk verslag over uit te brengen. Ongetwijfeld zal er ook een antwoord komen op uw vraag naar een kritische beschouwing bij uw foto's.
Ik dank u vriendelijk voor uw bijdrage. Tot over enkele dagen,
Pascal
woensdag 22 april 2009
urgent ! bijeenkomst morgen 23 april
Morgen donderdag 23 april gaat de nieuwe bijeenkomst door om 19:30 of 20:00 afhankelijk van de aanwezigheid van Piet (Piet?). Ofwel bij mij ter Genthof 44 ofwel bij Sabine en Dan in Gallerij Pinsart. De onzekerheid heeft te maken met het feit dat ik in het Genthof 44 nog niet over internet beschik. Zodoende zijn de mogelijkheden beperkt, afhankelijk van de inhoud van de agenda. Ik zou graag 'n fotograaf voorstellen maar moet dat doen via internet. Ik heb Sabine en Dan vandaag nog niet kunnen bereiken en het werd echt tijd voor een uitnodiging zo 'n dagje voor datum. Ik neem morgen contact op met hen voor de definitieve regeling. In ieder geval gaat het door in dezelfde straat. Check de plaats morgen in de loop van de dag ajb ! Sorry voor dit klein ongemak. Tot morgen.
zaterdag 18 april 2009
port de gravelines
melancholie en tristesse zijn hier nauwelijks te vermijden
petit fort philippe... de visserij zit op z'n gat, jongeren snorren doelloos rond op snerpende brommertjes, enkele ouderen keuvelen op het terras van café 'palm beach'
een groot deel van de bevolking van het gehucht aan de zee werkt in de kerncentrale
het ondergronds gebrom, dat ik 's nachts meen te horen, schrijf ik toe aan de onwaarschijnlijke hoop energie die op een boogscheut van het hotel in de duinen vrijkomt
of komt de diepe dreun uit de machinekamers van de cargo's en ferry's die jachtig stomen in de vaargeul langs de kust?
lijnvissers op het strand vangen grote glimmende kanjers in het koelwater van de reactoren
bij de pier van loon plage zit veel leven in zee: plankton, garnaaltjes en massa's lekkere zeebaars
sommige gevels van de huisjes in grand fort philippe zijn in pastelkleuren geschilderd
het grauwe zeildoek van de boksauto's op het pleintje past er vlekkeloos bij
de kermislui zijn talrijker dan de klanten op de oubollige tuigen
eddy mitchell rock en rollt door de boxen
een juffrouw achter de balie van het toerismekantoortje in de vuurtoren leest een boek
ze kijkt verrast op als we binnenkomen, scheurt twee ticketjes uit een blokje en vraagt me of ik deur boven goed wil dichttrekken
aan de voet van de phare zie ik ons hotelletje
in de gelagzaal bij het raam leest de eigenaar 'le voix du nord': over de blokkades van de vissers in duinkerke en over de grimmige stakingspiketten in calais
voor het hotel staat een frietkraam
troosteloos, gesloten
ik hoor plots de stem van het oude omaatje terug in het restaurant deze middag
de tarte tatin smaakte voortreffelijk
op het brede strand loopt m'n hond schichtig op en af
hij spurt tot aan de kellen waar de meeuwen rusten
keert telkens buiten adem terug
on est quand-même bien ici...
vrijdag 17 april 2009
bvh
Achter hen kwamen de bandarilheiros, met spitse roeden vol kleurige linten in de hand, en in dezelfde stijl geklede capeadores, met smalle zwarte stropdassen op hun overhemden, en met korte rode mantels over de arm. Daarna kwam er een hele stoet picadores, zwaaiend met hun lansen, hoeden op met wapperende linten, rijdend op paarden die gestikte dekens, haast matrassen, over hun borst en flanken droegen, en het slot van de optocht bestond uit een met bloemen en linten opgedofte muildierenkar. De hele groep bewoog zich linea recta door de gele cirkel naar de loge van de prins, en daar werd hij ontbonden, nadat een ieder een ridderlijke buiging had gemaakt. Ik zag hoe enkele toireadores een kruisje sloegen terwijl zij hun plaats innamen achter de beschermende schuttingen.
Thomas Mann, Felix Krull. Ontboezemingen van een oplichter, 356
Thomas Mann, Felix Krull. Ontboezemingen van een oplichter, 356
donderdag 16 april 2009
what was he thinking?
Eén van de meest interessante en originele blogs over fotografie is wel deze van fotograaf Blake Andrews. Andrews is lid van In-Public, een selectieve club van street photographers. Wekelijks focust hij op andere fotografen en stelt hen de vraag wat ze dachten bij het nemen van sommige van hun foto's. Het resultaat zie je hier, met bijdragen van o.a. Paul Russell, Bruce Hall, George Kelly, David Gibson, Colin Wood en Richard Bram. Hieronder enkele voorbeelden. Een blog om te volgen, mijn gedacht. En daarom meteen een sollicitatie voor onze 'Over de Muur'-rubriek.
© Bruce Hall
"Again I'm just off Broadway. I had been trying to get shots of shoppers looking into store windows which somehow seemed to represent a sad, stripped down version of the American dream. There was a kind of desperate quality to many of the people there, mostly poor Hispanics over for the day from east LA. I have some images that represent what I think I was after more effectively but this one is unique, almost with a surreal quality, and atypical in that there's just the little girl rather than the usual throng of people."
© Jesse Marlow
"This is one of the photos from my ‘Wounded’ book. I was completely obsessive while shooting this series. I shot the walking wounded as they went about their daily routines for over 2 years. I became an expert at spotting someone in a crowd with their arm a in sling. This is one of the last photos I shot in the series and was a bit of a gift from the photo gods. I had just had my morning coffee and as I walked out of the coffee shop noticed the person carrying the spine. I walked behind her keeping a good distance but still shooting a few frames, When she arrived at the intersection things came together. By chance the man on crutches appeared and walked through frame. I quickly took two frames, smiled to myself and walked off in the other direction."
© George Kelly
"Trying to adhere to a self-imposed rule (never pass up a potential opportunity, even if it means arriving somewhere late), I forced myself to circle back once I'd seen this odd event from my car. The lady was about ninety and was wearing a coarse wig. I couldn't figure out why she was sweeping up the windshield glass from the car that had demolished this pay phone. There was no residence or business anywhere near the site. Just someone trying to maintain order in a chaotic world."
© Bruce Hall"Again I'm just off Broadway. I had been trying to get shots of shoppers looking into store windows which somehow seemed to represent a sad, stripped down version of the American dream. There was a kind of desperate quality to many of the people there, mostly poor Hispanics over for the day from east LA. I have some images that represent what I think I was after more effectively but this one is unique, almost with a surreal quality, and atypical in that there's just the little girl rather than the usual throng of people."
© Jesse Marlow"This is one of the photos from my ‘Wounded’ book. I was completely obsessive while shooting this series. I shot the walking wounded as they went about their daily routines for over 2 years. I became an expert at spotting someone in a crowd with their arm a in sling. This is one of the last photos I shot in the series and was a bit of a gift from the photo gods. I had just had my morning coffee and as I walked out of the coffee shop noticed the person carrying the spine. I walked behind her keeping a good distance but still shooting a few frames, When she arrived at the intersection things came together. By chance the man on crutches appeared and walked through frame. I quickly took two frames, smiled to myself and walked off in the other direction."
© George Kelly"Trying to adhere to a self-imposed rule (never pass up a potential opportunity, even if it means arriving somewhere late), I forced myself to circle back once I'd seen this odd event from my car. The lady was about ninety and was wearing a coarse wig. I couldn't figure out why she was sweeping up the windshield glass from the car that had demolished this pay phone. There was no residence or business anywhere near the site. Just someone trying to maintain order in a chaotic world."
woensdag 15 april 2009
maandag 13 april 2009
post (6)
Wallers, France 2009.Veel wielergroeten uit het zeer ontwikkelde Bois de Wallers ofte d' Arenberg. Officiëel bevinden we ons in la Drève des Boules d' Herin en in parcourstermen wordt deze strook aangeduid als de Trouée d' Arenberg. Het leven gaat hier gewoon zijn gang. Vanwege Piet en Luc.
vrijdag 10 april 2009
bvh
Zij zag er wonderlijk uitheems uit: want onder een rode wollen muts die schuin over haar kruin was getrokken, kwam halflang geknipt zwart haar in gladde slierten te voorschijn en bedekte gedeeltelijk haar wangen die dank zij haar sterk uitstekende jukbeenderen zachtjes uitgehold leken. Haar neus was bot, haar mond was ruim en kleurig geschminkt, en haar ogen, die scheef stonden, de buitenste hoeken naar boven, glansden starend en onzeker van kleur, heel eigenaardig en niet zoals bij andere mensen. Bij haar rode muts droeg zij een kanariegeel jasje, waaronder de weinig ontwikkelde vormen van haar bovenlijf zich spaarzaam maar soepel aftekenden, en ik kon goed zien dat zij lange benen had zoals een veulen, iets wat bij mij altijd in de smaak viel.
Thomas Mann, Felix Krull. Ontboezemingen van een oplichter, 109-110
Thomas Mann, Felix Krull. Ontboezemingen van een oplichter, 109-110
donderdag 9 april 2009
sprekershoek
'k vond het idee wel boeiend
de vraag werd mij gesteld
weigeren is niet sympathiek
'k kom net de haven binnengevaren
de zee, de rustgevende deining...
en nu?... (jezus, wat moet ik daar vertellen)
mochten jullie zin hebben?
'SPREKERSHOEK'
waar en wanneer?
de vraag werd mij gesteld
weigeren is niet sympathiek
'k kom net de haven binnengevaren
de zee, de rustgevende deining...
en nu?... (jezus, wat moet ik daar vertellen)
mochten jullie zin hebben?
'SPREKERSHOEK'
waar en wanneer?
deze nevel laat geen modder na
ramsgate harbour - maandag 6 april 2009
Maar deze nevel laat geen modder na,
wekt geen verwachting, lost slechts op
en laat toch in 't voorbijgaan weten
dat wij nog niet, nog lange niet
zijn uitgekeken.
jan eijkelboom
donderdag 2 april 2009
toeval
twee mensen in knokke poserend voor m'n lens
op de achtergrond een foto
'le corbeau et le renard'
broodthaers in volle actie
'k herinner me vaag de fabel van de La Fontaine
over de vos die met een list een raaf de kaas ontfutselde
en er met de buit vandoor ging
op de terugweg van knokke zie ik in een flits een onduidelijk rossig hoopje liggen op de 'pech'strook van de weg
ik keer terug...
de raaf en de vos in een versie van hans teeuwen
op de achtergrond een foto
'le corbeau et le renard'
broodthaers in volle actie
'k herinner me vaag de fabel van de La Fontaine
over de vos die met een list een raaf de kaas ontfutselde
en er met de buit vandoor ging
op de terugweg van knokke zie ik in een flits een onduidelijk rossig hoopje liggen op de 'pech'strook van de weg
ik keer terug...
de raaf en de vos in een versie van hans teeuwen
brief van Roger Cremers
hallo Pascal,
Ik had graag van jullie mooie stad Brugge willen genieten, maar helaas, de 27e april heb ik al een ietsje in mijn agenda staan (ook wpp gerelateerd)
Ik ga de teksten die jullie geschreven hebben lezen en natuurlijk zal ik hier op reageren. Ik zal komende week mijn reactie's proberen te schrijven.
In ieder geval erg veel dank voor jullie reacties (ook heb ik ze nog niet gelezen)
rgr
Ik had graag van jullie mooie stad Brugge willen genieten, maar helaas, de 27e april heb ik al een ietsje in mijn agenda staan (ook wpp gerelateerd)
Ik ga de teksten die jullie geschreven hebben lezen en natuurlijk zal ik hier op reageren. Ik zal komende week mijn reactie's proberen te schrijven.
In ieder geval erg veel dank voor jullie reacties (ook heb ik ze nog niet gelezen)
rgr
connections (1) compleet
De bijdragen tot connections (1) zijn vervolledigd met de bijdrage van Sarah.
brief aan Roger Cremers
Geachte heer Cremers,
Beste Roger,
De teksten over uw Auschwitz-foto zijn geschreven. Ik heb zeven bijdragen verzameld. Dat is niet slecht als u bedenkt dat we maar met z'n tienen zijn.
Ik heb de teksten op één Worddocument geplaatst. Zonder enige redactie, los onder elkaar.
Ik stuur u, zoals beloofd, deze teksten. Mét een uitnodiging.
Wij zouden zeer graag van u een commentaar ontvangen. Dat kan op twee manieren.
1. Wij komen met onze club Goed Gezien (http://goedgezien.blogspot.com/) samen op donderdag 23 april om 19u30. Wij dachten: waarom nodigen wij Roger Cremers niet uit om met ons over zijn foto en bij uitbreiding zijn fotografie van gedachten te wisselen? Welnu, u bent welkom op onze bijeenkomst! Wij willen de ideeën die zijn ontstaan naar aanleiding van uw foto met elkaar confronteren. Daarbij willen wij ook aandacht schenken aan het anonieme karakter van de reacties. Welke impact heeft die anonimiteit op het gesprek? Is het relevant om, met betrekking tot een onderwerp als Auschwitz, een dergelijke oefening in anonimiteit te maken?
Let wel: het is een besloten vergadering met niet meer dan een tiental mensen; het is dus zeker geen publieke bijeenkomst! Wij kunnen u geen onkosten vergoeden of reis betalen of vergoeding uitkeren voor uw aanwezigheid. Maar een glas of twee, drie wijn en eventueel een matras om de nacht door te brengen, dat kan natuurlijk wel! Brugge is, zoals u weet, een mooie stad, dus misschien is het voor u wel een fijne aanleiding om daar eens te komen.
Dat alles onder het motto: 'Je weet maar nooit!'
2. Wij houden er natuurlijk rekening mee dat u niet ingaat op onze uitnodiging. In dat geval zouden wij het zeer op prijs stellen indien u toch minstens schriftelijk zou reageren op onze teksten. Wij zouden uw reactie natuurlijk betrekken in onze bespreking en wij zouden u ook daarvan op de hoogte kunnen brengen: hoe uw reactie bij ons dan weer zal zijn aangekomen. Zoals u benieuwd bent naar hoe wij op uw foto hebben gereageerd, zo zijn wij uiteraard benieuwd naar hoe u op onze reacties reageert. Voor een deel ook omdat een aantal onder ons zelf fotografen zijn en heel goed weten hoe belangrijk en/of ingrijpend reacties kunnen zijn.
Laat u ons iets weten? Ofwel een aanvaarding van de uitnodiging om naar Brugge te komen ofwel een geschreven reactie, die ons uiterlijk tegen 22 april per kerende zou moeten bereiken?
Vriendelijke groet namens Goed Gezien,
Pascal Cornet
Beste Roger,
De teksten over uw Auschwitz-foto zijn geschreven. Ik heb zeven bijdragen verzameld. Dat is niet slecht als u bedenkt dat we maar met z'n tienen zijn.
Ik heb de teksten op één Worddocument geplaatst. Zonder enige redactie, los onder elkaar.
Ik stuur u, zoals beloofd, deze teksten. Mét een uitnodiging.
Wij zouden zeer graag van u een commentaar ontvangen. Dat kan op twee manieren.
1. Wij komen met onze club Goed Gezien (http://goedgezien.blogspot.com/) samen op donderdag 23 april om 19u30. Wij dachten: waarom nodigen wij Roger Cremers niet uit om met ons over zijn foto en bij uitbreiding zijn fotografie van gedachten te wisselen? Welnu, u bent welkom op onze bijeenkomst! Wij willen de ideeën die zijn ontstaan naar aanleiding van uw foto met elkaar confronteren. Daarbij willen wij ook aandacht schenken aan het anonieme karakter van de reacties. Welke impact heeft die anonimiteit op het gesprek? Is het relevant om, met betrekking tot een onderwerp als Auschwitz, een dergelijke oefening in anonimiteit te maken?
Let wel: het is een besloten vergadering met niet meer dan een tiental mensen; het is dus zeker geen publieke bijeenkomst! Wij kunnen u geen onkosten vergoeden of reis betalen of vergoeding uitkeren voor uw aanwezigheid. Maar een glas of twee, drie wijn en eventueel een matras om de nacht door te brengen, dat kan natuurlijk wel! Brugge is, zoals u weet, een mooie stad, dus misschien is het voor u wel een fijne aanleiding om daar eens te komen.
Dat alles onder het motto: 'Je weet maar nooit!'
2. Wij houden er natuurlijk rekening mee dat u niet ingaat op onze uitnodiging. In dat geval zouden wij het zeer op prijs stellen indien u toch minstens schriftelijk zou reageren op onze teksten. Wij zouden uw reactie natuurlijk betrekken in onze bespreking en wij zouden u ook daarvan op de hoogte kunnen brengen: hoe uw reactie bij ons dan weer zal zijn aangekomen. Zoals u benieuwd bent naar hoe wij op uw foto hebben gereageerd, zo zijn wij uiteraard benieuwd naar hoe u op onze reacties reageert. Voor een deel ook omdat een aantal onder ons zelf fotografen zijn en heel goed weten hoe belangrijk en/of ingrijpend reacties kunnen zijn.
Laat u ons iets weten? Ofwel een aanvaarding van de uitnodiging om naar Brugge te komen ofwel een geschreven reactie, die ons uiterlijk tegen 22 april per kerende zou moeten bereiken?
Vriendelijke groet namens Goed Gezien,
Pascal Cornet
woensdag 1 april 2009
Volgende bijeenkomst 23 april
Ik geef hierbij de aanzet tot het maken van enkele afspraken voor de volgende bijeenkomst van donderdag 23 april.
1. Waar gaat het door? Er zijn 3 mogelijkheden: a/ bij Jan D., 'maar dan moeten we met z'n allen naar Knesselare' (dixit Pascal) b/ 'in geval van nood' opnieuw bij Sabine en Dan, maar dan is het wéér daar, geen bezwaar natuurlijk want de ontvangst, accomodatie, technische assistentie en sfeer zijn daar optimaal c/ bij mij t.t.z. ter Genthof 44, maar dan met de technische accomodatie zoals in Pinsart Gallery.
Omdat ik vind dat we daar niet al te lang moeten over communiceren stel ik voor dat we bij mij samenkomen. Voor de volgende kunnen we Knesselare overwegen - Knesselare in de meimaand, kan mooi worden -, maar daar moeten we het nog even over hebben op 23 april.
2. Agenda? Voorlopig hebben we a/ het initiatief van Pascal met de foto ('s) van Roger Cremers met voorlopig 5 bijdragen; dat zal rap gedaan zijn ofwel moeten we er nog een serieuze gedachtenwisseling op laten volgen b/ voorstelling door mezelf van 2 fotografen voor de rubriek 'over de muur'.
Het lijkt me aangewezen dat er nog iemand wat inbrengt. Heeft er nog iemand een bijdrage in petto?
Ja ik ! Een diashow, in aloude Vlaamse traditie, met reportagebeelden in première van de koersklassiekers 'De Omloop ...', 'Ronde van Vlaanderen' en 'Paris-Roubaix' van Piet de Wolff en mezelf. Akkoord Piet?
1. Waar gaat het door? Er zijn 3 mogelijkheden: a/ bij Jan D., 'maar dan moeten we met z'n allen naar Knesselare' (dixit Pascal) b/ 'in geval van nood' opnieuw bij Sabine en Dan, maar dan is het wéér daar, geen bezwaar natuurlijk want de ontvangst, accomodatie, technische assistentie en sfeer zijn daar optimaal c/ bij mij t.t.z. ter Genthof 44, maar dan met de technische accomodatie zoals in Pinsart Gallery.
Omdat ik vind dat we daar niet al te lang moeten over communiceren stel ik voor dat we bij mij samenkomen. Voor de volgende kunnen we Knesselare overwegen - Knesselare in de meimaand, kan mooi worden -, maar daar moeten we het nog even over hebben op 23 april.
2. Agenda? Voorlopig hebben we a/ het initiatief van Pascal met de foto ('s) van Roger Cremers met voorlopig 5 bijdragen; dat zal rap gedaan zijn ofwel moeten we er nog een serieuze gedachtenwisseling op laten volgen b/ voorstelling door mezelf van 2 fotografen voor de rubriek 'over de muur'.
Het lijkt me aangewezen dat er nog iemand wat inbrengt. Heeft er nog iemand een bijdrage in petto?
Ja ik ! Een diashow, in aloude Vlaamse traditie, met reportagebeelden in première van de koersklassiekers 'De Omloop ...', 'Ronde van Vlaanderen' en 'Paris-Roubaix' van Piet de Wolff en mezelf. Akkoord Piet?
Abonneren op:
Posts (Atom)